Παναθηναϊκός – Ατρόμητος : Ευτυχώς που υπάρχουν οι παίκτες και ο Ουζουνίδης 

Το αποψινό παιχνίδι στη Λεωφόρο απλώς πιστοποίησε ότι γνωρίζαμε εδώ και καιρό για τον Παναθηναϊκό. Ποιο είναι αυτό; Μα ότι στον πράσινο πλανήτη οι μόνοι που συνεχίζουν να θυμίζουν επαγγελματίες είναι οι παίκτες, ο προπονητής και το τιμ του.

Σε μια ομάδα που έχει ξεχάσει την έννοια της κανονικότητας εδώ και πάρα πολύ καιρό, που η διοίκηση έχει πάψει να ασχολείται ενεργά, που η ασυνέπεια λόγων και έργων αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, που η δαμόκλειος σπάθη του υποβιβασμού βρίσκεται διαρκώς πάνω από το κεφάλι της, υπάρχουν κάποιοι τύποι που πραγματικά αρνούνται να τα παρατήσουν.

Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που τους κινεί. Προσωπική αξιοπρέπεια, αγάπη για το σύλλογο, συμπαράσταση και αφοσίωση στην προσπάθεια και στην προσωπικότητα του προπονητή τους, φιλοδοξία ή η υπογραφή ενός καλύτερου συμβολαίου κάπου αλλού, ειλικρινά δεν γνωρίζω. Δεν με ενδιαφέρει και επί της ουσίας όμως. Όποιο και αν είναι το κίνητρο του καθενός ωφελημένος είναι μόνο ο Παναθηναϊκός από τη στάση τους αυτή.

Δεν πρόκειται να μπω σε κανενός είδους αγωνιστική ανάλυση του ματς. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Τι να πεις δηλαδή; Ότι οι πράσινοι πήραν τρεις βαθμούς που τους βάζουν σε τροχιά ευρωπαϊκής εξόδου, αν όμως τους επιστραφούν οι βαθμοί από την τιμωρία του Βέμερ; Ότι κανείς πρακτικά δεν γνωρίζει αν θα υπάρξουν και άλλες περιπτώσεις όπως αυτή του Γερμανού;

Μην γελιόμαστε το μόνο που ενδιαφέρει όσους κινούνται γύρω από την ομάδα, αλλά και τους απλούς φιλάθλους της είναι αν μπορεί να σωθεί στο τέλος η παρτίδα. Η τωρινή διοίκηση έχει τελειώσει από καιρό και όσο παραμένει μόνο κακό κάνει. Αλαφούζος και συνεργάτες δεν είναι ικανοί να συνεννοηθούν μεταξύ τους όχι να βρουν λύσεις για τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η επόμενη μέρα παραμένει αβέβαιη και το μέλλον ζοφερό. Καλά τα ευχολόγια, καλές οι αναλύσεις για τα επενδυτικά σχέδια της ομάδας Γιαννακόπουλου, αλλά δεν φθάνουν.

Το τριφύλλι χρειάζεται χρήματα- και μάλιστα πολλά- χθες. Όλα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Η λύση δεν θα είναι εύκολη. Η πορεία για την αναγέννηση θα είναι μακρά και επίπονη. Μόνος φάρος αισιοδοξίας ο κόσμος, που επιβάλλεται να μην γυρίσει την πλάτη του στην ομάδα. Αυτά τα παιδιά, αυτός ο κόουτς και οι συνεργάτες του, αυτοί οι απλοί υπάλληλοι της Π.Α.Ε αξίζουν κάθε στήριξη απ’ όλους μας.

Για το τέλος άφησα ένα μικρό σχόλιο σχετικά με την επέτειο του περίφημου συλλαλητηρίου που έφερε πριν από δέκα χρόνια την ανατροπή (;) στα διοικητικά του τριφυλλιού. Πρώτα απ’ όλα ανατροπή δεν έγινε από τη στιγμή που η οικογένεια δεν έφυγε, αλλά παρέμεινε ως θεματοφύλακας των συμφερόντων του συλλόγου, όπως οι ίδιοι έλεγαν.

MUST READ

Αποκαλύψεις για τον Μεντιλίμπαρ – Το επί 7 χρόνια «δεξί χέρι» του Βάσκου, τα λέει όλα…

Τώρα αν όντως λειτούργησαν και έτσι απαντήστε το εσείς. Δεύτερον καμία οικογένεια δεν αποχώρησε από το συλλαλητήριο. Αυτό έγινε αφού μας τελείωσε και η πολυμετοχικότητα. Τρίτον όσο και αν ορισμένοι αναπολούν τις εποχές Βαρδινογιάννη καλό θα ήταν να βάζουν τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Ποια είναι αυτή; Κυρίως η διάκριση των περιόδων. Άλλο η περίοδος του καπετάνιου και άλλο η περίοδος του Τζίγκερ. Καμία σχέση μεταξύ τους. Πέρα από οτιδήποτε άλλο όμως έχουν μεγάλες ευθύνες για τη μη ολοκλήρωση του project του γηπέδου που αποτελεί και την αρχή όλων των δεινών του Παναθηναϊκού. Ευθύνες που αφορούν κυρίως την επιλογή της τοποθεσίας και μετά οτιδήποτε άλλο.

Γράψτε το σχόλιο σας