Οι γαύροι έγιναν Τσοχατζόπουλοι, οι χάρτινοι στιγματίστηκαν για μια τοστιέρα

Μια από τις καθιερωμένες συνήθειες για κάθε οπαδό τα παλιά χρόνια μετά από επιτυχίες, ήταν η προμήθεια πολλών εφημερίδων, είτε για αρχείο, είτε για να βιωθεί εκ νέου τη χαρά διαβάζοντας ξανά τα ρεπορτάζ, είτε και για τους δύο λόγους.

Πολλοί μάλιστα αγόραζαν ακόμα κι εφημερίδες προσκείμενες στον αντίπαλο, είναι διαστροφικό και συνάμα διεγερτικό, να φτιάχνεσαι με το κλάμα των άλλων, την εφεύρεση δικαιολογιών, την προσπάθεια αποπροσανατολισμού κλπ.

Την εποχή του διαδικτύου τον ίδιο ρόλο παίζουν οι ιστοσελίδες, ως παιδί κι εγώ, από την επόμενη του τελικού άρχισα το ανελέητο σερφάρισμα και κόλλησα σε μια φωτογραφία που αποτυπώνει την εκτέλεση του Βιειρίνια, λίγο πριν το πόδι ακουμπήσει τη μπάλα.

Στους καιρούς μας που η αντιπαράθεση γίνεται και με εικόνες, θα ήταν ηδονικό να την ποστάρω σε κάποιον οπαδό της χάρτινης, που θα προσπαθούσε να πουλήσει πνεύμα.
Το έκανα και πέρσι όταν μου έβαζαν την εικόνα του εκτεθειμένου Ενρίκε, απαντούσα με την αντίστοιχη της ανατροπής του Κρέσπο και σφύριζαν κλέφτικα, καθώς ξυπνούσε μέσα στους ο ρεπόρτερ Κέτσαπ.

Παραμυθιάστηκαν από τα δικά τους ΜΜΕ βλέπετε, που έπαιζαν μόνο τη μια φάση, το ότι η άλλη θάφτηκε βέβαια, δε σημαίνει πως δεν υπήρχε.

Σκεφτόμουν λοιπόν, τι αντίστοιχο θα έκανε ο χαρτοπαδός, πως θα απαντούσε δηλαδή στο γκολ του Βιειρίνια.

Αν είχαν πάρει κανονικό πρωτάθλημα φεύγοντας πχ με νίκη από την Τούμπα, θα έδειχναν κι αυτοί τον σκόρερ ή τα πανηγύρια, στο χορτάρι όμως μπήκε μόνο ένα γκολ, από τον Βαρέλα.
Εναλλακτικά μπορούν να ποστάρουν φωτό του Σκουτέρη και του Κομίνη, ικανούς τους έχω…
Με την πάροδο του χρόνου, θα καταλαβαίνουν και οι ίδιοι πως τη φετινή απάτη, όχι μόνο δε θα μπορούν να την χαρούν, αλλά θα τους βγαίνει από τη μύτη μέχρι να πεθάνουν.

Γίνεται εύκολα αντιληπτό από τα σχόλιά τους, οι κρίσεις επιληψίας θα χειροτερεύουν όσο ξεθωριάζει η εικόνα απονομής της χάρτινης κούπας. Κι ενημερωτικά, ακόμα είμαι στα προκαταρκτικά, δεν έχω βγάλει το παντελόνι, σκεφτείτε τι έχει να γίνει όταν τον πετάξω έξω…

Το είχα γράψει και παλιότερα, πως όσο περνάει ο καιρός και συνειδητοποιούν τις συνέπειες, θα αναθεματίζουν την ώρα και στιγμή που όχι μόνο αποφάσισαν να παίξουν θέατρο αλλά πούλησαν και τρελίτσα από πάνω -αμφότερα κακής ποιότητας-, θα δίνουν τα πάντα ώστε να γυρίσουν το χρόνο πίσω και να διαγράψουν αυτά που έκαναν, θα είναι αργά όμως,
Η ιστορία, γράφει και δεν ξεγράφει…

Το συναίσθημα που νοιώθει ΠΑΟΚτσής άλλωστε, δεν είναι ούτε απαγορευμένο, ούτε του περιορίζει την επαφή με τον έξω κόσμο, δεν έχει λόγο να ντρέπεται, ίσα ίσα όταν αισθάνεσαι πως έπεσες θύμα κλοπής και σου έκαναν λαδιά, το φωνάζεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου. Και το παλεύεις μάλιστα με όποιο τρόπο μπορείς, για να ξεσπάσεις, είναι κι αυτή μια μορφή εκτόνωσης, της οργής και του θυμού.

Η ντροπή που νιώθουν οι χάρτινοι όμως, όσο κι αν δεν το παραδέχονται φωναχτά, σε αποκλείει από τον κοινωνικό περίγυρο, σε καταδικάζει να μείνεις κλεισμένος στο καβούκι σου, για να μη γευθείς τη χλεύη.

Φοβάσαι να αντικρίσεις ακόμα και τον περιπτερά σου, στέλνεις άλλους για τσιγάρα..
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμωρία από αυτό που έγινε στο ΟΑΚΑ, όλα τα κροσέ του Άλι και του Ταίσον δε θα πονούσαν τόσο.

Να συστήνεσαι ως η καλύτερη ομάδα και να ταπεινώνεσαι σε έναν τελικό, που δεν ήταν σαν τους άλλους, έχει συμβεί ξανά, να χάσει ο πρώτος, ακόμα και από τον τελευταίο. Αυτός όμως ήταν τελικός επιβεβαίωσης, έτσι το αντιμετώπιζαν όχι μόνο στον ΠΑΟΚ αλλά και στο χάρτινο στρατόπεδο, αρκεί να διαβάσει κάποιος τις ατάκες του Μάνου του ψητά, τη μέρα που ξεδίπλωσε όλο το ταλέντο του στη…μπαρμπεκιουρική.

Από το βράδυ του Σαββάτου βέβαια, το γύρισαν στο τσάμικο…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος διασυρμός από το να ακούς συνθήματα που αναφέρονται στη γαύρικη συμπεριφορά σου και να παραμένεις μουγκός, αφού δεν έχεις τι να απαντήσεις.
Καταλαβαίνουν οι χάρτινοι, το ένιωσαν στο πετσί τους το Σάββατο, για τα καλά.
Κι όλα αυτά, για μια χάρτινη κατσαρόλα, αυτό ήταν το έπαθλο.

Οι γαύροι των οποίων τα βήματα ακολούθησαν, έχουν μπόλικα κλεμμένα, οπότε σε μια ενδεχόμενη αντιπαράθεση σου πετάνε ένα «εμείς έχουμε 5.693 πρωταθλήματα, εσύ τι μιλάς;». Σου λένε καπάκι, «εμείς φέραμε τους Ζιοβάνηδες, τους Ριβάλντους και τους Καρεμπέδες», σαθρό επιχείρημα μεν διότι το να έχεις τέτοιους παικταράδες και να χρειάζεσαι τις βουτιές του Φορτούνη, του Γιαννακόπουλου και του Αλεξανδρή συνιστά αντίφαση, όπως και να το κάνουμε πάντως έχουν κάτι να αντιπαραθέσουν, έστω και βλακώδες.

Αν είναι να γίνεις κλέφτης λοιπόν, γίνε της προκοπής τουλάχιστον, γίνε Τσοχατζόπουλος, κλέψε μερικά δις, χτίσε τις επαύλεις στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες να λες ότι το ευχαριστήθηκες. Κι αν σε τσακώσουν, να σκέφτεσαι πως άξιζε τον κόπο ρε γαμώτο, τα χάρηκα όσο πρόλαβα, δεν άφησα σολομό ούτε για δείγμα στις θάλασσες της Νορβηγίας, κολύμπησα σε πισίνες με χαβιάρια, έκανα ποδόλουτρο με Moët & Chandon, έμεινα στα resort μου, άφησα και κάβα στα δισεγγόνια μου.

Αυτό έκαναν οι γαύροι, έφαγαν τον αγλέουρα και μπούκωσαν, έκλεψαν ολόκληρη μεζονέτα μαζί με τον ηλεκτρικό εξοπλισμό και απολαμβάνουν τις αναμνήσεις μιας χλιδάτης ζωής…
Οι χάρτινοι έγιναν ρεζίλια των σκυλιών για μια τοστιέρα, θα ζήσουν μια ζωή με το στίγμα του κλέφτη και του χαρτοπρωταθλητή, χωρίς κανένα αντίκρισμα. Για μια τοστιέρα ρε; Τη δίνουν δώρο στους θαμώνες της Τατιάνας, ας πηγαίνατε εκεί να κάνετε τους χειροκροτητές, να είχατε καθαρό το κούτελο όμως.

Εμείς είμαστε μια χαρά, το καλοκαίρι στα νησιά, έτσι και πέσουμε σε ποδοσφαιροκουβέντα, θα συστηνόμαστε ως αυτοί που οι άλλοι φοβήθηκαν να αντιμετωπίσουν και στην πρώτη ευκαιρία τους αλλάξαμε τα πετρέλαια μέσα στο σπίτι τους. Οι άλλοι θα ζητάνε από το σερβιτόρο να φέρει το λογαριασμό κι όσοι αντέχουν συζητάνε για δικόγραφα, υπομνήματα και άδειες οπλοφορίας, με άλλα λόγια μόνο σε περίπτωση που βρεθούν στην ίδια παρέα με τον Κυριάκο Θωμαίδη, θα βρουν ευήκοα ώτα, κάποιον Χριστιανό για να συνεννοηθούν και να βρουν κατανόηση βρε αδερφέ…

MUST READ

Μεντιλίμπαρ: «Έχουμε έρθει με σκοπό τη νίκη και την πρόκριση. Θέλουμε να κυριαρχήσουμε»

Ας πρόσεχαν, τώρα είναι αργά για δάκρυα, το ποτήρι θα το πίνουν αργά και βασανιστικά, μέχρι το τέλος. Και θα είναι και χάρτινο, ούτε καν από γυαλί, για να πουν πως τουλάχιστον, το απόλαυσαν.

Γράψτε το σχόλιο σας