Τα παιδικά τραύματα του υπουργού, που παίζει πόκερ με θύμα το ποδόσφαιρο

Έχει αποτελέσει αντικείμενο προβληματισμού και σε προηγούμενα κείμενα μου, πως γίνεται όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί αθλητισμού, να είναι αυτό που λέμε «πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλον».

Ώρες ώρες νομίζεις πως κάθονται στην καρέκλα μετά από εξετάσεις, όπου ως υποψήφιοι μπαίνουν σε λαχανόκηπο, ανοίγοντας διάλογο με τα μπρόκολα και τα μαρούλια. Αν από τη συζήτηση το iq του ζαρζαβατικού αποδειχτεί υψηλότερο, ανακοινώνονται στον επόμενο ανασχηματισμό…

Πέρα από την πλάκα, θεωρώ πως η λύση στο γρίφο έχει να κάνει με το γεγονός πως στο χώρο του αθλητισμού, κάθε έργο παίζεται σε δημόσια θέα.

Στο παρασκήνιο πριν και μετά μπορεί να συμβαίνουν πολλά,  οι παραστάσεις όμως είναι ανοιχτές για το κοινό. Γίνεται ένα ντέρμπι πχ, μαθαίνεις ποιον διαιτητή ζήτησε κάθε ΠΑΕ, ποιον αντιπρότεινε η ΚΕΔ, πως σχολίασε ο τάδε, τι ανακοίνωσε ο δείνα και στο τέλος, βλέπεις το ματς με τα ματάκια σου και κρίνεις.

Προκηρύσσει η κυβέρνηση διαγωνισμό για κάποιο δημόσιο έργο, ποιος ξέρει τι καπνό φουμάρει ο πλειοδότης, αν οι διαδικασίες ήταν 100% νομότυπες, αν ο υπουργός δεν έκανε πλάτη σε κάποιον δικό του. Ζεις στο απόλυτο σκοτάδι, μέχρι που το έργο παραδίδεται και αντί να οδηγείς σε εθνική οδό, νομίζεις πως είσαι σε πίστα για μότοκρος.

Το κακό με τους περισσότερους υπουργούς είναι πως κουβαλάνε παιδικά τραύματα, κάτι που ισχύει κατά κανόνα στους διαιτητές. Οι τελευταίοι είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους αποτυχημένοι πρώην αθλητές, που δεν κατάφεραν να κάνουν καριέρα και το γύρισαν στη διαιτησία, ως υποκατάστατο. Κουβαλώντας αυτό το κατάλοιπο. θέλουν να γίνονται οι πρωταγωνιστές, ενώ υπάρχουν στιγμές που βγάζουν κόμπλεξ με τους αθλητές, επειδή οι ίδιοι δεν κατάφεραν ποτέ να προκόψουν.

Φαντάσου τώρα να είσαι υπουργός και να μην εξουσιάσεις περιστασιακά 10-20 αθλητές και μια αναμέτρηση περιορισμένης διάρκειας, αλλά ολόκληρο χώρο όπως ο αθλητισμός, με σταθερή δημοφιλία και ισχυρή απήχηση..

Στην περίπτωση του Βασιλειάδη ας πούμε, δε χρειάζεται ψυχογράφημα, το βλέπεις ζωγραφισμένο πάνω του, πως όταν ήταν παιδί και πήγαινε να παίξει με φίλους, δεν τον ήθελε κανείς στην ομάδα του και τον είχαν για να μαζεύει τις μπάλες. Από ένα σημείο και μετά, ίσως να του έλεγαν και ψέματα πως δε θα πάνε για παιγνίδι, γιατί ούτε τις μπάλες μπορούσε να μαζέψει.

Είναι ευδιάκριτο και στις πόζες που παίρνει, παριστάνει τον σοβαρό αγναντεύοντας το υπερπέραν, με βλέμμα Σταλόνε, ενίοτε το παίζει και στοχαστικός.

Ο τελευταίος πολιτικός που είχε αυτό το βλέμμα ήταν ο ανιψιός Καραμανλής, στη ματιά του οποίου διέβλεπες μια ατελείωτα βαθιά σκέψη και αναρωτιόσουν «πόσες εκρήξεις να γίνονται μέσα στο μυαλό του, που να ταξιδεύει άραγε αυτή η σκέψη;». Στο στιφάδο που είχε για μεσημεριανό είναι η απάντηση, αλλά τέλος πάντων…

Ο Βασιλειάδης λοιπόν δεν είναι παρά ένας ακόμα τύπος με εξουσία που παριστάνει τον βαθυστόχαστο, επειδή κουβαλά και παιδικά τραύματα όμως, καταχράται τη δύναμη που έχει, για να επιβεβαιώσει αυτό που επιθυμεί να περάσει προς τα έξω. Πως είναι ένα αυτοκινούμενο think tank, με μούσια …

Και να πεις πως το χαρτί που πραγματεύεται το κέρδισε μόνος του και με το σπαθί του, πως αποτελεί δική του κατάκτηση, να το πάρει το ποτάμι. Τα λεφτά της ΕΡΤ που αποτελούν το αντικείμενο πίεσης -μην πω εκβιασμού- προς τις ομάδες, δεν είναι δικά του, ούτε τα κέρδισε αυτός, ούτε ανακάλυψε κάποια άγνωστη πηγή χρηματοδότησης.

Λεφτά των φορλογουμένων είναι, με αυτά παριστάνει τον Κλιντ Ίστγουντ.

Το αν το μεθεπόμενο πρωτάθλημα θα έχει 12 ή 14 ομάδες είναι αστείο και να το συζητάμε, η διαφορά είναι σχεδόν ανεπαίσθητη.

Έχω γράψει και παλιότερα πως ακόμα και οι 12 ομάδες είναι πολλές για τα οικονομικά-πληθυσμιακά δεδομένα της χώρας, από την άλλη όμως μια διοργάνωση όπως ένα πρωτάθλημα που φέρει τον προσδιορισμό «εθνικό», πρέπει να είναι όσο πιο αντιπροσωπευτικό γίνεται. Στη φτωχή Ελλάδα είναι αδύνατον να συμβεί στα επιθυμητά επίπεδα, δε γίνεται όμως να αποκλείονται ολόκληρες γεωγραφικές περιοχές και να μην έχουν στον ήλιο μοίρα. Η Αθήνα θα έχει τους κλασικούς 2-3 ισχυρούς και κάνα 2-3 ομάδες ως συμπλήρωμα, η Θεσσαλονίκη έχει τον ΠΑΟΚ  ο «ο άρης» είναι ασανσέρ και το πιθανότερο είναι να τον ψάχνει προσεχώς η Νικολούλη, άντε να ανέβει κι ο Απόλλων Καλαμαριάς να γίνουμε σταθερά 2, υπάρχει η Ανατολική Μακεδονία, η Θράκη, η Ήπειρος, η Θεσσαλία, η Στερεά Ελλάδα εκτός Αττικής, τα νησιά του Ιονίου, η Κρήτη, η Πελοπόννησος, δε γίνεται να χωρέσουν όλοι αυτοί σε ένα πρωτάθλημα 12 ομάδων, ούτε στέκει επίσης να μη μπορεί κοτζάμ Πελοπόννησος να έχει περισσότερες από μια ομάδες. Αν έχει, θα τις στερήσει από κάποια άλλη περιοχή.

Εννοείται πως δε γίνεται να εκπροσωπούνται όλοι με το ζόρι, όχι και να αποκλείονται όμως, στο όνομα μιας δήθεν εμπορικότητας

Διότι και καθαρά από εμπορικής άποψης να το εξετάσουμε δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται, με μια βιαστική ματιά ενδεχομένως θα ήταν ακόμα καλύτερα να γίνει ένα πρωτάθλημα 8 ομάδων, ή και 6 που λέει ο λόγος, να παίζονται περισσότερα ντέρμπι ώστε να απογειωθούν οι εισπράξεις και τα τηλεοπτικά.

Κοντόφθαλμη οπτική, ίσως η κατάσταση μας ξεγελούσε στην αρχή, στην πορεία όμως θα ισοδυναμούσε με ταφόπλακα, τα ντέρμπι είναι ωραία επειδή μεταξύ άλλων παίζονται μια φορά το χρόνο, αν βλέπεις σταθερά 2-3 η περισσότερες φορές Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός στην ίδια σεζόν, θα χάσουν την ομορφιά τους και την αξία τους.

Δεν είναι τυχαίο πως το Μουντιάλ που βλέπουμε, διεξάγεται κάθε 4 χρόνια όπως και οι Ολυμπιακοί αγώνες, αν γινόταν κάθε καλοκαίρι, οι Ομοσπονδίες κάθε χώρας και η Φίφα θα γέμιζαν προσωρινά τα χρηματοκιβώτια, δε θα αργούσε όμως η στιγμή που θα έψαχναν χορηγό με το τουφέκι.

Όταν κάτι απομυθοποιείται έρχεται το τέλος, αν τα μεγάλα ντέρμπι γίνουν σούπα, τι θα κάνουμε μετά, θα αυξήσουμε πάλι τις ομάδες, ελπίζοντας πως η Λαμία και ο Εργοτέλης θα δώσουν στο πρωτάθλημα τη χαμένη αίγλη;

Είναι αστείο να κινδυνεύει το πρωτάθλημα να τιναχτεί στον αέρα και το βασικό διακύβευμα να είναι αν οι ομάδες την επόμενη χρονιά θα είναι 12 ή 14.

Είναι ακόμα πιο αστείο και συνάμα τραγικό να υπάρχει υπουργός που μπορεί να δώσει λύση έστω και με ξένα κόλλυβα και να παριστάνει τον καουμπόι, επειδή βρήκε επιτέλους ευκαιρία να να επουλώσει παιδικά τραύματα.

Το ποιος είναι ο καθένας το μαρτυρούν τα έργα του, όχι ο ναρκισσισμός που γεννά η εφήμερη εξουσία.

Ο Βασιλειάδης ποντάρει στο γεγονός πως όλες οι ομάδες θέλουν πρωτάθλημα, αυτές που παίζουν Ευρώπη δε γίνεται να μην έχουν παιγνίδια στα πόδια τους και αναγκαστικά πρέπει να έχουν αντίπαλο, οι υπόλοιπες έχουν ρόστερ, υποχρεώσεις, τι να πουν στον παίκτη που ούτε θα αγωνίζεται, ούτε θα πληρώνεται;

Σε περίπτωση που αρχίζει πάντως η καταιγίδα δεν είναι μακριά ο τίτλος του «πρώτου υπουργού που τίναξε το πρωτάθλημα στον αέρα» κι επειδή σε τέτοιες περιπτώσεις ο ήδη βρεγμένος δε θα έχει πρόβλημα αν βραχεί περισσότερο, μην εκπλαγεί ο Βασιλειάδης αν αρχίσει αυτός να εκλιπαρεί για ραντεβού, με τη λίγκα να το αποδέχεται για τυπικούς λόγους.

Αν πιάσουμε φθινόπωρο και οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν παίκτες, πέταξε το πουλάκι..

Άντε γιατί παρατράβηξε το αστείο, υπουργός αθλητισμού είναι ο τύπος, δεν είναι ούτε ο αθλητισμός ούτε το ποδόσφαιρο, για να συμπεριφέρεται λες και είναι η μετενσάρκωση του Γιώργου Φούντα.

ΥΓ. Επειδή προφανώς δεν το γνωρίζει, ας έχει υπόψιν πως αυτό το «αθλητισμού» που υπάρχει δίπλα στον τίτλο που φέρει, αφορά τον ερασιτεχνικό αθλητισμό, το από που θα αντλήσουν έσοδα και με ποιον τρόπο κάποιες ΑΕ δεν είναι θέμα που ακουμπά τις αρμοδιότητές του.

Ο ίδιος όμως ενεπλάκη με τα πίτουρα και δεν είναι η πρώτη φορά, ας έχει υπόψιν πως δε μπορεί να κάνει κουμάντο στο κοτέτσι..

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως είναι τόσο ικανός και πολυπράγμων που έχει τον τρόπο κάτι σαν τον Σοκολάτα Καρνέισον να βγάζει τη Λόλα από τη φωτιά, ο ρόλος του πρέπει να είναι καθαρά συμβουλευτικός κι επικουρικός. Δε γίνεται να θέλει να επιβάλει το δικό του, παίζοντας πόκερ με τις ομάδες, με θύμα το ποδόσφαιρο. Αν πάλι μπορεί να δώσει λύσεις κάπου, σταθμίζει τα δεδομένα και πράττει αναλόγως, είτε προχωρά είτε σταματά, δεν επιμένει να επιβάλει τους δικούς του κανόνες και μάλιστα τόσης αστειότητας.

Διότι το βασικό ζητούμενο δεν είναι η επίλυση κάποιοι σοβαρού και διαχρονικού προβλήματος, αλλά αν οι ομάδες θα είναι 12 ή 14, με το συμπάθειο αλλά είναι αυτό που λέμε χ@στ@κε η Φατμέ κι η βάρκα έγειρε…

MUST READ

Μαρινάκης: «Μεγάλη βραδιά, θα συνοδεύει τις γενιές που έρχονται» (vid)

Και η Ένωση ξενοδόχων ίσως να έχει ένα πρόβλημα αύριο για το οποίο η υπουργός τουρισμού μπορεί να δώσει λύση και να το προσπαθήσει για το καλό του κλάδου, αυτό δε σημαίνει όμως ότι ως αντάλλαγμα θα τους επιβάλλει με το ζόρι πόσα δίκλινα δωμάτια θα έχουν, τι χρώματα κλινοσκεπάσματα θα χρησιμοποιούν και αν θα επιτρέπουν τα κατοικίδια…

Γράψτε το σχόλιο σας