Η Ρωσία του Τεννέ, η Ιταλοποίηση της Βραζιλίας και ο Τσάρτας

Η Ρωσία του Τεννέ, η Ιταλοποίηση της Βραζιλίας και ο Τσάρτας

Οι Άγγλοι έγιναν πιο επικίνδυνοι και κατέστησαν πιο αποτελεσματικά τα όπλα τους, διότι δεν απειλούν μόνο από τον αέρα, μέσω του αέρα όμως συνεχίζουν στο Μουντιάλ.

Εάν οι Ρώσοι περνούσαν την Κροατία, θα μιλούσαμε για μια από τις μεγαλύτερες ασχήμιες στην ιστορία του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Μιλάμε για ομάδα που «παικτικώς» και τακτικώς βρισκόταν στο απόλυτο μηδέν, δεν είχε να σου προσφέρει απολύτως τίποτα. Έφτασε ένα βήμα από τα ημιτελικά και αμφιβάλλω αν σε μια ποδοσφαιροπαρέα ακούστηκε κάτι σαν «μου αρέσει η Ρωσία-καλό παικτάκι αυτός ο Γκορμπατσόφ».

Αν δεν υπήρχε το προηγούμενο στον αγώνα με τη χάρτινη, ουδείς θα παρεξηγούσε τον Ιβάν σε περίπτωση που αγανακτισμένος από την ποδοσφαιρική κακοποίηση, έκανε μπούκα με το κουμπούρι.

Πέρασαν τους Ισπανούς με σύστημα «κάτσε πίσω από τη μπάλα», ήταν φανερό πως ο στόχος ήταν εξαρχής να οδηγήσουν το παιγνίδι στα πέναλτι. Τους έκατσε η μπίλια και το δοκίμασαν ξανά με την Κροατία-, αλλά δεν είναι κάθε μέρα Κυριακή. Τα δυο γκολ που πέτυχαν είναι παραπλανητικά, μιλάμε για τον ξεκάθαρο αγωνιστικό τους προσανατολισμό που ήταν εμπνευσμένος από.τις πιο απόκρυφες συνταγές του Μπάμπη του Τεννέ.

Δεν είχαν κι άλλες επιλογές, μιλάμε για ομάδα άνευ προσωπικότητας, άχρωμη, άγευστη και άοσμη, χωρίς έναν παίκτη που θα την πάρει στις πλάτες του, κάνοντας έστω μια ενέργεια για να κεντρίσει τον εγωισμό των υπολοίπων,.ξεσηκώνοντας ταυτόχρονα και τον κόσμο.

Με το Μουντιάλ να φτάνει στα στερνά του πάντως, αν υπάρχει κάτι σαν ηθικό δίδαγμα που έχει προκύψει μέχρι σήμερα, είναι η επιβεβαίωση του ρητού «Γηράσκω αεί διδασκόμενος» του Σωκράτη ή «Γηράσκω δ’ αιεί πολλά διδασκόμενος» του Σόλωνα, δεν ξέρω ΄σε ποιον από τους δυο ανήκει, κάποιος διαπλεκόμενος από την Αρχαία χαβούζα το εκστόμισε πάντως…

Μετά την πρόκριση της Βραζιλίας κόντρα στο Μεξικό, εξέφρασα το θαυμασμό μου για τους δεύτερους, άσχετα αν δεν έκαναν πολλές φάσεις, με εντυπωσίασε και το ομαδικό τους πνεύμα και ο τρόπος που αναπτύσσονταν. Είχα επισημάνει μάλιστα πως ο λόγος που αυτά τους τα χαρίακτηριστικά δεν μεταφράστηκαν σε ευκαιρίες, ήταν η εικόνα της Βραζιλίας, που για πρώτη φορά έδειξε να χαλιναγωγεί το ταμπεραμέντο της και να το υποτάσσει στις τακτικές ανάγκες της αναμέτρησης.

Η Βραζιλία προσπάθησε να κάνει το ίδιο στη συνέχεια και με το Βέλγιο, αποκλείστηκε όμως, κάτι που απέδειξε στην πράξη πως είναι μέγιστο λάθος όταν προσπαθείς να παρουσιάσεις κάτι εντελώς διαφοροποιημένο από αυτό που γεννήθηκες να κάνεις. Οι Βραζιλιάνοι είναι από τη φύση τους γητευτές της μπάλας, παίζουν ποδόσφαιρο χορεύοντας ή και το ανάποδο. Χορεύουν, παίζοντας ποδόσφαιρο.

Το να προσπαθήσεις να τους Ιταλοποιήσεις ισοδυναμεί με βιασμό της ποδοσφαιρικής φύσης τους, η αλήθεια είναι πως έχουμε δει μαγικές Βραζιλίες, που δεν τα κατάφεραν όμως, με κορυφαίο παράδειγμα την ομαδάρα του 82. Άλλο πράγμα όμως να εμπλουτίζεις το παιγνίδι σου με τρόπο που θα σε κάνει πιο αποτελεσματικό ίσως και λιγότερο αφελή κι άλλο να παρουσιάζεις μια Βραζιλία 100% Ευρωπαϊκών προδιαγραφών, στον τρόπο που αγωνίζεται.

Γιατί αυτό είδαμε από την Βραζίλια στο Μουντιάλ, μια ομάδα να παίζει μόνο για το αποτέλεσμα, ευνουχίζοντας συνειδητά όλο το ταλέντο που την έκανε ανέκαθεν να ξεχωρίζει.
Τις προηγούμενες φορές που απογοήτευσε, κάτι άφηνε πίσω της ως παρακαταθήκη, έναν παικταρά, μια γκολάρα, έναν συνδυασμό ποίημα, τούτη τη φορά το μόνο που θυμόμαστε ως σήμα κατατεθέν της ήταν οι βουτιές του Νειμάρ.

Πάρτε ως παράδειγμα την Αγγλία, που επίσης παλεύει εδώ και χρόνια να ξεφύγει κάπως από τα παραδοσιακά Βρετανικά πλαίσια ανάπτυξης «πλαγιοκόπηση, ή γιόμα, σέντρα, κεφαλιά», παίζοντας και στρωτό ποδόσφαιρο με κάτω τη μπάλα.

Στην προσπάθειά τους αυτή οι Άγγλοι έριξαν τα μούτρα τους, προσλαμβάνοντας προπονητές όπως ο Έρικσον και ο Καπέλο, που για όσους γνωρίζουν τον Αγγλικό τρόπο σκέψης «εμείς είμαστε οι εφευρέτες του ποδοσφαίρου, άρα οι άλλοι μας ακολουθούν όχι εμείς αυτούς», ισοδυναμεί με μεγαλύτερη ντροπή και από την ήττα στον 100ετή πόλεμο με τους Γάλλους.

Πιο εύκολα θα δώσουν πλήρη ανεξαρτησία σε Σκωτία, Ουαλία, Ιρλανδία, παρά θα παραδεχτούν πως έχουν να διδαχτούν κάτι από Ιταλούς και Σουηδούς, γιατί απλά «όταν εμείς παίζαμε ποδόσφαιρο, οι μεν ασχολούνταν με συνταγές για σπαγγέτι και οι δε τραγουδούσαν Abba».

Αν και οι Άγγλοι απέτυχαν με προπονητές εκτός νησιού, εντούτοις δεν αναθεώρησαν την άποψη πως ήταν επιβεβλημένο να ξεφύγουν από τη μονοτονία του «σέντρα-κεφαλιά»..
Όσο κολλημένοι κι αν δείχνουν εξ΄όψεως είναι πανέξυπνος λαός, δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη κι όταν αποφασίσουν κάτι είναι επειδή ξόδεψαν ατελείωτες ώρες αναλύοντας όλα τα δεδομένα.

Βρίσκονται στην τετράδα του Μουντιάλ λοιπόν, έχοντας αποκλείσει μετά το πέρασμα από τους ομίλους στη φάση που η μπάλα έκαιγε, τους Κολομβιανούς και τους Σουηδούς. Τους δεύτερους πετυχαίνοντας δυο γκολ με ισάριθμες κεφαλιές, τους πρώτους στα πέναλτι, το γκολ τους όμως στην κανονική διάρκεια προήλθε από ανατροπή σε παίκτη τους την ώρα που πήγαινε να εκτελέσει με το κεφάλι.

Αν μιλούσαμε για Μουντιάλ χωρίς απευθείας τηλεοπτική κάλυψη, διαβάζοντας τέτοιες περιγραφές θα νόμιζες πως κατέβηκαν με ομάδα βετεράνων κι όμως για εμάς που βλέπουμε ζωντανά τους αγώνες, διαπιστώνουμε πως επέλεξαν έναν πιο πλουραλιστικό τρόπο παιγνιδιού, χωρίς ωστόσο να μεταλλάξουν εντελώς την ποδοσφαιρική τους ταυτότητα. Ίσα ίσα μάλιστα, έγιναν πιο επικίνδυνοι και κατέστησαν πιο αποτελεσματικά τα όπλα τους, διότι δεν απειλούν μόνο από τον αέρα, μέσω του αέρα όμως συνεχίζουν στο Μουντιάλ.

Είναι μέγιστο λάθος λοιπόν, να προσπαθήσεις να μεταλλάξεις τη φύση σου, μπορείς να μείνεις προσηλωμένος σε αυτήν, βελτιώνοντας κάποιες συγκεκριμένες πτυχές, μέχρι του σημείου όμως που δε θα υπάρξει απειλή μετάλλαξης. Γιατί αυτό συνιστά απόλυτη καταστροφή.

Ο Βασίλης Τσάρτας ήταν από τους πιο χαρισματικούς ποδοσφαιριστές που έβγαλε το Ελληνικό ποδόσφαιρο, ο άνθρωπος γεννήθηκε για να παίξει μπάλα..

Για ορισμένους ξερόλες προπονητές της εξέδρας βέβαια, ήταν καλός μεν, αλλά αργός, αδύναμος, χωρίς νεύρο. και αντοχή.

Το ποδόσφαιρο έχει εξελιχθεί τόσο, που ήταν πολύ απλό με ένα ειδικό πρόγραμμα εκγύμνασης να αποκτήσει περίπου τα πόδια του Ρουμενίγκε, τις πλάτες του Χρούμπες και την ταχύτητα του Νταβίντ Σίλβα…

Κατασκευάζοντας έναν ποδοσφαιριστή δεκαθλητή όμως, θα καταστεφόταν η πλαστικότητα που είχε κάθε του κίνηση, εκείνο το τρομερό άγγιγμα της μπάλας και η ικανότητα να τη στέλνει με ένα χάδι όπου ήθελε και με ακρίβεια χιλιοστού.

Στον πλανήτη όμως υπάρχουν χιλιάδες παίκτες που με την κατάλληλη προπόνηση μπορούν να γίνουν βιονικοί, για ποιο λόγο να σπαταλήσεις ένα αυθεντικό ποδοσφαιρικό ταλέντο, από αυτά που δε γεννιούνται κάθε μέρα;

Μπορείς να έχεις και τα δυο, επιτυγχάνοντας τον τέλειο συνδυασμό…

Γράψτε το σχόλιο σας

Ακολουθήστε στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΣΧΟΛΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ