Το σκάνδαλο Γκάλη και ο Ρονάλντο λαμαρινάς στη Φίατ

Λευτέρης Δούκας 12.07.2018-22:14

Σκάνδαλο θα ήταν αν ο κάθε Γκάλης που αμειβόταν από τους τζίρους που εκείνος προκαλούσε, έπαιρνε ίδιο μεροκάματο με τον κυρ Μήτσο που είχε σιδηρουργείο.

Είναι από τις ειδήσεις που θα μπορούσες να εκλάβεις ως ανέκδοτο κι όμως, το ότι οι υπάλληλοι της Φίατ κατεβαίνουν σε απεργία διαμαρτυρόμενοι για τη μεταγραφή του Ρονάλντο στη Γιουβέντους, δεν είναι. Οι λόγοι προφανείς, η οικογένεια Ανιέλι που ελέγχει και τις δυο εταιρίες, ξόδεψε ένα σκασμό λεφτά για να αποκτήσει τον Πορτογάλο. Ταυτόχρονα -όπως επιβεβαιώνουν και τα συνδικάτα- το αφεντικό τους έχει στο ψαλίδι και οι εργατοπατέρες στράβωσαν.

Δε μπορείς κύριε να πετάς τόσα λεφτά κι εμάς να μας έχεις στη δίαιτα…

Να φανταστώ πως αν ο Ανιέλι αγόραζε καινούργια θαλαμηγό για τις διακοπές του, ή λίαρ τζετ για να πουλάει μούρη, οι εργαζόμενοι θα τον εγκαλούσαν και πάλι, ζητώντας του να πάει διακοπές με κανό και για τις μετακινήσεις του να χρησιμοποιεί τρένο..

Το είχα αναφέρει άλλη μια φορά στο παρελθόν, πως αυτό με το συνδικαλισμό, έχει ξεφύγει από κάθε όριο.

Τα συνδικάτα είναι συνασπισμοί εργαζομένων για να διεκδικούν καλύτερες συνθήκες εργασίας, όχι για να ελέγχουν το εργοδότη και να συμπεριφέρονται ως συνεταίροι.

Το αν ο κάθε Ανιέλι ξοδεύει πολλά για κάποιον ποδοσφαιριστή, είναι θέμα για το οποίο θα μπορούσε να δώσει λόγο μόνο στον συνεταίρο του -αν είχε-, που ίσως θα θεωρούσε πως είναι ορθότερο να επενδύσει τα χρήματα στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων κι αυτό ως φιλική συμβουλή.

Άντε να έπρεπε να δώσει λόγο και στη γυναίκα του, που θα της στερούσε μερικές βιζόν και μαργαριταρένια κολιέ.

Οι υπάλληλοι είναι υπάλληλοι, άπαξ και ο εργοδότης είναι συνεπής δε γίνεται να έχουν λόγο για το που και πως ξοδεύει τα λεφτά του, δεν τους αφορά αν πηγαίνει στα μπουζούκια και κάνει ποδόλουτρο με σαμπάνιες.

Πόσο δε να επικαλούνται το στάτους ζωής που απολαμβάνει, σε σχέση με το δικό τους.

Αν είναι αλλιώς, να παρακολουθώ κι εγώ τις κινήσεις του Χαραλαμπόπουλου από το facebook κι έτσι και κοινοποιήσει παρουσία σε καμιά Μύκονο, να σταματήσω να γράφω μια εβδομάδα, επειδή αυτός είναι στα γούστα κι εγώ τη βγάζω με σκηνή σε ελεύθερο κάμπινγκ, τρώγοντας κονσέρβες.

Έτσι δε και δω φωτό του σε χλιδάτο κλαμπ, η απεργία θα τραβήξει ένα μήνα, δε γίνεται κύριε Χαραλαμπόπουλε να πίνεις τα κοκτέιλ σου με δίμετρες ξανθιές κι εγώ να τη βγάζω με μπύρες 4+2 δώρο που βρήκα προσφορά στο σούπερ μάρκετ, παρέα με τη Σούλα την κομμώτρια, που το καβάλο της είναι πιο χαμηλό και από του Σαλπιγγίδη…

Το έγραψα και πρόσφατα με αφορμή τις ομάδες που δεν έχουν τηλεοπτικό συμβόλαιο στη Σούπερ λιγκ, πως οι νόμοι της αγοράς είναι ξεκάθαροι και αμείλικτοι για όλους, ο καθένας παίρνει ότι αξίζει. Κάτι που σημαίνει μεταξύ άλλων, πως η εξομοίωση του εργοδότη με τον εργαζόμενο, είναι η επιτομή της αναίδειας, μην πω κάτι βαρύτερο.

Η κυρίαρχη διαφορά μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη είναι πως ο δεύτερος επένδυσε, τόλμησε, έβαλε χρήματα από την τσέπη του, ενδεχομένως πήρε δάνειο υποθηκεύοντας την περιουσία του, έχει κάθε μήνα αγωνία πως θα φανεί εντάξει έναντι των υποχρεώσεων που ανέλαβε.

Ο υπάλληλος δεν έχει τις παραπάνω έγνοιες, πως γίνεται λοιπόν να είναι ίσα κι όμοια;

Αν δεν μου αρέσει εδώ και νομίζω πως αξίζω για καλύτερα και περισσότερα, πάω εκεί, αν ο εργοδότης με αξιολογεί για τόσο, συμβιβάζομαι με το τόσο. Εννοείται πως διεκδικώ ότι καλύτερο μπορώ για πάρτη μου, αλλά δε συμπεριφέρομαι και ως ελεγκτής-νταβατζής.

Αν θέλουμε να το συγκεκριμενοποιήσουμε στον αθλητικό χώρο και στις εξωπραγματικές αμοιβές ορισμένων αθλητών, η αλήθεια είναι μια:

Τα λεφτά που τσεπώνουν οι αθλητές αυτοί, τα φέρνουν πίσω, για την ακρίβεια πληρώνονται από τους τζίρους που οι ίδιοι προκαλούν.

Ο πρώτος αθλητής στην Ελλάδα που είχε προκαλέσει ανάλογες συζητήσεις από τους κλασικούς θεωρητικούς κουλτουριάρηδες που νομίζουν πως αν πετάξουν μια μπαρούφα θα κλέψουν έστω και λίγη δόξα από αυτόν στον οποίον αναφέρονται, ήταν ο Γκάλης, που τα 300εκ δρχ που καθάριζε 30 χρόνια πριν, ήταν μυθικό ποσό.

Στ΄ αλήθεια ήταν, ουδείς αντιλέγει.

Μόνο που ο Γκάλης δεν τα έπαιρνε από φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε τα έκλεβε, ούτε ήταν αργόμισθος υπάλληλος του δημοσίου, όταν έπαιζε οι δρόμοι ήταν έρημοι αφού καθήλωνε όλη την Ελλάδα στους δέκτες, η κυρ Μήτσος που δούλευε στο σιδηρουργείο απασχολούσε μόνο τους πελάτες του. Κι αν έβρισκαν καλύτερες τιμές θα πήγαιναν σε άλλο μαγαζί, αν δεν υπήρχε Γκάλης δε θα καθόσουν να δεις τον Ρωμανίδη.

Γιατί αυτό ακούγαμε τότε πως «είναι σκάνδαλο να παίρνει τόσα λεφτά ο Γκάλης και ο κυρ Μήτσος να παλεύει για το μεροκάματο».

Σκάνδαλο θα ήταν αν ο κάθε Γκάλης που γεννούσε τόσο χρήμα αμείβονταν όσο ο κυρ Μήτσος, με όλο το σεβασμό στον κυρ Μήτσο που δεν έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα, άλλοι μιλούσαν εξ ονόματός του.

Δεν είναι δικό μου αυτό, στα ίδια ρεπορτάζ διάβασα πως σύμφωνα με τους συνδικαλιστές της Φίατ «δεν είναι δίκαιο, ούτε φυσιολογικό όταν ένα μόνο άτομο κερδίζει εκατομμύρια τη στιγμή που χιλιάδες οικογένειες δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μέχρι τα μέσα του μήνα»

Για το τελευταίο δε φταίει σίγουρα ο Ρονάλντο, ο Μέσι, ή ο Νειμάρ, αυτοί κερδίζουν από τους τζίρους που προκαλούν οι ίδιοι, οπότε και δίκαιο είναι και φυσιολογικό, να παίρνουν ένα μέρος από αυτά που φέρνουν!

Αν δεν τα πάρουν αυτοί, ποιος τα αξίζει άραγε;

ΓIα την ιστορία και μόνο, τα έσοδα της Φίφα από το Μουντιάλ της Ρωσίας ξεπερνούν τα 5 δισ. ευρώ, αυξημένα κατά πολύ μάλιστα σε σχέση με το προηγούμενο της Βραζιλίας. Και μιλάμε μόνο για τη Φίφα, αν συνυπολογίσεις τις επιμέρους συμφωνίες κάθε ομοσπονδίας με χορηγούς, τα διαφημιστικά έσοδα των ΜΜΕ, τα χρήματα που κονομάνε τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, τα ξενοδοχεία, τα εστιατόρια μέχρι οι εταιρίες που φτιάχνουν μπλουζάκια και σημαίες και κάθε μικρομάγαζο, θα χαθεί η μπάλα. Αυτόν τον τζίρο λοιπόν τον δημιουργούν οι ποδοσφαιριστές, αυτούς πηγαίνει να δει ο κόσμος, αυτοί προσελκύουν τον πλούτο. Κάτι αντίστοιχο είναι το Τσάμπιονς λιγκ και σε μικρογραφία το Καμπιονάτο, η Πρέμιερ κλπ, που συνεχίζουν να πουλάνε τρελά.

Τα Φιατάκια προφανώς δεν πουλάνε το ίδιο και είναι λογικό να γίνονται περικοπές στην επιχείρηση.

Αν εκτοξεύονταν οι πωλήσεις και για τους αγώνες της Γιουβέντους δεν υπήρχε ενδιαφέρον από πουθενά, οι εργαζόμενοι θα έπαιρναν αύξηση και ο Ρονάλντο θα ζητούσε από τον Ανιέλι, να τον βολέψει αν γίνεται στην εταιρία ως λαμαρινά, να παίρνει το βασικό.