Το σύνδρομο της 4ης περιόδου, ο Τζόουνς και μια μεταγραφή που μπορεί να αλλάξει την (παράξενη φετινή) ιστορία

Στην υπέρ-ανάλυση της εποχής, φτάνει μια βόλτα στο διαδίκτυο για να καταλήξεις εκ του ασφαλούς σε μια σειρά από –κατά τα άλλα δύσκολα- συμπεράσματα: Το παράδειγμα του Ολυμπιακού πάνω στην τούρλα της φημολογίας για την απόκτηση του Ταϊρίκ Τζόουνς, χαρακτηριστικό. Είναι οι Ερυθρόλευκοι στο 10-7 πριν βρεθούν εκτός έδρας σε ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός) και Πόλη (Φενέρ) και ο αλγόριθμος της μέχρι τώρα απόδοσης του, τους στέλνει έξω από την 4άδα της τελικής κατάταξης. Χωρίς δηλαδή πλεονέκτημα έδρας. Δίνεται η 4άδα στις 24 νίκες και σε ισοβαθμίες, δίνεται ο Ολυμπιακός να παλεύει για το 6-7 με τη Βαλένθια από τον υπερ-κομπιούτερ (Figurei8ht) έχοντας ταβάνι τις 23.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα δεν είναι για το 6-7 της κατάταξης. Δεν κατασκευάστηκε ούτε έχει μπάτζετ για το 6-7, πρέπει να βρει έναν τρόπο βελτίωσης πέραν τούδε. Και η βελτίωση προφανώς περνάει και από τις μεταγραφές. Αυτή που έγινε ήδη με τον Μόντε Μόρις που μπήκε στο rotation από τη Μπολόνια. Και αυτή του «ψηλού» που -είτε είναι ο Ταϊρίκ Τζόουνς είτε άλλος- επιβάλλεται και δεν αναβάλλεται. Γιατί; Διότι οι Πειραιώτες που έχουν φυσικά ένα σωρό δικαιολογίες, έχουν τραυματισμούς που τους έχουν ταλαιπωρήσει (Φαλ, Έβανς) και τους ταλαιπωρούν ακόμη (Γουόρντ, ΜακΚίσικ), έχουν και αγωνιστικά θέματα που δεν λύθηκαν ως εδώ. Με πλέον κυρίαρχο αυτό της 4ης περιόδου που εξελίσσεται σε σύνδρομο. Τι λένε οι αριθμοί; Ότι στις επτά ήττες του ο Ολυμπιακός ως εδώ δέχεται κατά μέσο όρο (το εξωφρενικό) 25,57 στην τέταρτη περίοδο όταν στις νίκες η επίδοση πέφτε στο 21,6.

Διαβάστε επίσης: «Ο Σέιμπεν Λι πιέζει για μεταγραφή – Ποια ομάδα είναι προτεραιότητα του Αμερικανού»

Σε αυτά τα 17 ματς οι Πειραιώτες πηγαίνουν με 84,5 πόντους παθητικό ανά ματς που ούτως ή άλλως είναι μεγάλο για το μπάσκετ που τους αρέσει. Όταν χάνουν λοιπόν δέχονται το 30,2% των πόντων τους στην τέταρτη περίοδο. Γιατί; Είπαμε οι απαντήσεις είναι παντού. Φτάνει μια βόλτα στο διαδίκτυο. «Ο Ολυμπιακός επαναλαμβάνεται. Κυριαρχεί στις τρεις περιόδους, δυσκολεύεται στο 4ο δεκάλεπτο. Όλοι οι παίκτες του core rotation έχουν θετικό NETRTG στα πρώτα 3 δεκάλεπτα (εκτός από τον Σέιμπεν Λι).Στο 4ο δεκάλεπτο, οι βασικοί παίκτες μετατρέπονται σε αρνητικούς: Ντόρσει, Πίτερς, Χολ, Ντιλικινά» (3StepsBasket).

Σα να λέμε; Ο τρόπος του rotation σε μια ομάδα που δεν έχει την κατάλληλη ισορροπία στην πρώτη και την δεύτερη πεντάδα της. Μια κατάσταση που δεν έχει φέρει την απαραίτητη ομοιογένεια και το γκρουπ εκείνων των παικτών που κλείνουν τα ματς. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως οι καλοί «αμυντικοί» παίκτες έχουν θέματα. Νοκ άουτ ο Φαλ, περιορισμένος ο χρόνος του Παπανικολάου, μπες-βγες ο Γουόκαπ αλλά και ο Νιλικίνα που ήρθε για αυτή τη δουλειά. Ακόμη και ο Γουόρντ
Και μέσα σε όλα αυτά είναι και η κούραση του Νικόλα Μιλουτίνοφ (11,1 π-7,6ριμ-1,5 ασίστ σε 22:42) που κάνει μαγική σεζόν ως εδώ –πρώτος στο σύστημα αξιολόγησης ολόκληρης της διοργάνωσης- αλλά που ουσιαστικά δεν έχει βρει το άλλο μισό του στο rotation.

Προφανώς ο Μπαρτζώκας διάλεξε τον Ντόντα Χολ το καλοκαίρι με την ελπίδα ότι ο Φαλ κάποια στιγμή θα γυρίσει μέσα στη σεζόν. Μάλλον όμως δεν μέτρησε σωστά το τι θα γίνει μέχρι τότε. Και μιας και δεν υπολογίζει και στον Κώστα Αντετοκούνμπο όσο ο καιρός περνά τόσο δίνεται η εντύπωση πως κάτι λείπει. Αυτό το κάτι έρχεται να δώσει –εάν και εφόσον- ο Ταϊρίκ Τζόουνς. Με την εμπειρία του στη διοργάνωση. Την ταχύτητα του. Τα χαρακτηριστικά του στην άμυνα (1.3 κλ, 0.6 μπλοκ, 3.6 αμυντ ριμπάουντ, 119.2 DRT). Την άνεση στο σκορ (10,6π με 69%) και στο επιθετικό ριμπάουντ (2,8 ανά ματς). Τη σχέση του με τη μπάλα (2,1 ασίστ για 1,6 λάθη).

Ο Τζόουνς σαν «δεύτερος» δίνει στον Ολυμπιακό την πολυτέλεια μιας εντυπωσιακής (στα χαρτιά τουλάχιστον) φροντ λάιν. Προσφέρει την άνεση για «σχήματα» άλλης ταχύτητας και αθλητικότητας. Και φυσικά δεν «τρακάρει» με τον Φαλ όταν με το καλό ο Γάλλος θα επιστρέψει. Μπορεί να τακτοποιήσει τις δύο πεντάδες. Να δώσει άλλο ρόλο στον Χολ και άλλη άνεση στον Μιλουτίνοφ. Ο Μπαρτζώκας έχει αποδείξει πως ξέρει να λύνει τα θέματα των ομάδων του. Ότι ξέρει πιο κομμάτι να διαλέξει για το παζλ του. Και η ευκαιρία με όσα συμβαίνουν στο Βελιγράδι είναι προφανής. Μένει να δούμε όμως και αν όντως θα προκύψει happy end.