European Super League ή αλλιώς «αποχαιρέτα το ποδόσφαιρο που χάνεις»

Τη μία εβδομάδα Ρεάλ – Λίβερπουλ, Μπαρτσελόνα – Σίτι, Γιουβέντους – Τσέλσι, Ίντερ – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Την επόμενη όλοι αυτοί και πάλι μεταξύ τους. Τη μεθεπόμενη το ίδιο. Ένας ποδοσφαιρικός παράδεισος για τα μάτια κάθε ποδοσφαιρόφιλου. Μια κλειστή λίγκα (δείτε εδώ live όλες τις εξελίξεις) ανάμεσα στις καλύτερες ομάδες, στους καλύτερους ποδοσφαιριστές. Θέλετε να το δώσουμε έναν τίτλο που θα ακουστεί ωραία στ’ αυτιά όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο;

Ένα Μουντιάλ που θα ξεκινάει τον Αύγουστο και θα ολοκληρώνεται τον Μάιο. Αντί για Εθνικές ομάδες, θα έχει συλλόγους. Αλλά που σίγουρα θα συμπεριλαμβάνει τους καλύτερους παίκτες του πλανήτη. Ποιος δεν θα ήθελε να βλέπει κάτι τέτοιο; Θα χορτάσει το μάτι ποδόσφαιρο.

Για πόσο όμως; Για πόσο ο ποδοσφαιρόφιλος θα ζει βλέποντας μια διοργάνωση με όλη την αστερόσκονη εξαπλωμένη πάνω της, χωρίς να… βαρεθεί; Το Μουντιάλ είναι κάθε τέσσερα χρόνια και κρατάει έναν μήνα. Δεν το βαριέσαι. Το απολαμβάβεις και ρουφάς κάθε του ποδοσφαιρική γουλιά.

Εδώ μιλάμε για μια διοργάνωση που διαγράφει μια για πάντα τον ρομαντισμό του ποδοσφαίρου. Που δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μεγάλων και μικρότερων, διότι δεν θα παίζουν οι μεγάλοι με τους μικρότερους. Οι κολοσσοί με τους κολοσσούς και οι υπόλοιποι «ας κάνουν ό,τι θέλει η UEFA». Αυτό είπαν οι 12, που θα γίνουν 20.

Για πόσο ο ποδοσφαιρόφιλος θα ζει χωρίς την ελπίδα να δει κάποια στιγμή αυτό που έκανε ο Άγιαξ πρόπερσι; Η Τότεναμ; Η Πόρτο παλαιότερα; Πόσοι μπασκετόφιλοι εξακολουθούν να ανυπομονούν για ένα ΤΣΣΚΑ Μόσχας – Μπαρτσελόνα έπειτα από τόσα χρόνια που η Ευρωλίγκα έχει γίνει κλειστή λίγκα; Θέλετε την απάντηση; Κανείς. Οι περισσότεροι βρίσκουν έως και βαρετά πια τα ματς αυτά, διότι τα βλέπουν συνεχώς εδώ και χρόνια. Και ανυπομονούν μόνο για το final 4 του Μαΐου.

Οι ευρωπαϊκοί ποδοσφαιρικοί κολοσσοί σκέφτονται την τσέπη τους. Τα ταμεία τους. Πως θα γίνουν πλουσιότεροι απ’ ότι ήδη είναι. Η UEFA μοιράζει χρήματα σε όλους κι εκείνοι δεν θέλουν. Δεν τους ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο. Καλά – καλά δεν τους ενδιαφέρει ο κόσμος των ομάδων τους.

«Εμείς είμαστε οι ομάδες», βροντοφώναξαν με την κίνηση αυτή. Διαγράφοντας το παρελθόν του κάθε συλλόγου. Και θέλοντας να φτιάξουν ένα διαφορετικό μέλλον. Διαφορετικού τύπου φιλάθλους πια. Ο πιτσιρικάς από άκρη σε άκρη σε όλο τον κόσμο πλέον βρίσκεται με ένα κινητό/τάμπλετ/υπολογιστή στο χέρι. Βλέπει τον Μέσι, τον Κριστιάνο, τον Εμπαπέ, τον Χάαλαντ, τον Νεϊμάρ, τον Σουάρες, τον Μπενζεμά, τον Λουκάκου. Δένεται με κάθε παίκτη και κατ’ επέκταση θα δεθεί και με την εκάστοτε ομάδα. Δίχως να ψάξει το παρελθόν της, τις αξίες της, το τι πρεσβεύει. Ίσως, μάλιστα, να υποστηρίζει δύο και τρεις ομάδες: την Παρί λόγω του Εμπαπέ, την Μπαρτσελόνα για τον Μέσι, την Ντόρτμουν για τον Χάαλαντ. Αυτόν τον κόσμο θέλουν να δημιουργήσουν ο Πέρεθ και ο Ανιέλι. Έναν κόσμο που θα τρώει πατατάκια και θα χειροκροτεί.

Αυτός ο κόσμος δεν είναι ένας ποδοσφαιρικός κόσμος. Η European Super League θα μοιάζει με θέατρο και όχι με ποδόσφαιρο. Διότι το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο το τι συμβαίνει στις τέσσερις γραμμές. Είναι πολλά περισσότερα. Και σίγουρα δεν είναι μόνο τα χρήματα. Είναι πολλά σημαντικότερα…