Το επιθετικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού έχει εξήγηση

Το πρόβλημα της «πρώτης ματιάς» για τον Παναθηναϊκό έως τώρα είναι το γεγονός πως δεν σκοράρει πολύ. Τα οχτώ γκολ σε δέκα παιχνίδια αποτελούν τραγικό ποσοστό για μια ομάδα που θέλει να βρίσκεται ψηλά. Για να σκοράρεις, όμως, πρέπει να δημιουργήσεις κιόλας και μια δεύτερη ματιά στη στατιστική του Παναθηναϊκού αποδεικνύει πως οι «πράσινοι» φτάνουν δύσκολα σε τελική προσπάθεια.

Έπειτα από δέκα αγωνιστικές, ο Παναθηναϊκός έχει 90 τελικές προσπάθειες, λιγότερες απ’ ότι έχει ο τελευταίος Πλατανιάς και ο προτελευταίος Πλατανιάς, οι οποίοι έχουν 94 τελικές προσπάθειες. Το ακόμα χειρότερο για τον Παναθηναϊκό είναι ότι στα εκτός έδρας παιχνίδια του, το πρόβλημα με τις ευκαιρίες παρουσιάζεται όλο και μεγαλύτερο: ναι μεν σε επίπεδο τελικών φάσεων είναι περίπου ίδιοι οι αριθμοί, αλλά «καθαρές» ευκαιρίες ο Παναθηναϊκός δεν έχει. Και αυτό είναι πρόβλημα.

Ο Παναθηναϊκός έδειξε και στην Τρίπολη ορισμένα από τα αρνητικά «δεδομένα» του παιχνιδιού του. Και το σημαντικότερο όλων είναι ότι λείπει η κάθετη πάσα. Σπανίως βλέπουμε μια κάθετη που θα αναγκάσει την αντίπαλη άμυνα σε ανισορροπία και θα επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να γίνει απειλητικός κατ’ αυτό τον τρόπο. Φταίει σίγουρα η απουσία ενός πιο κινητικού επιθετικού απ’ ότι ο Μολίνς (ο Μπεργκ ήταν ιδανικός στην κίνηση στον χώρο, που σου δίνει την ευκολία να του περάσεις την μπάλα), φταίει το ότι ο Βιγιαφάνιες, ο παίκτης δηλαδή που έχει στο ρεπερτόριό του την εύκολη κάθετη πάσα, παίζει περισσότερο στην άκρη, όπως ευθύνεται και το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός δεν γεμίζει με παίκτες την αντίπαλη περιοχή. Και αυτό είναι που πρέπει να το δει ο Ουζουνίδης και ίσως να αλλάξει κι εκείνος το σκεπτικό του με το πώς πρέπει να παίζει ο Παναθηναϊκός.

Αν δούμε ένα προς ένα τα οχτώ γκολ που έχει σημειώσει ο Παναθηναϊκός στο πρωτάθλημα, βγαίνουν εύκολα τα συμπεράσματα: μόλις δύο γκολ έπειτα από κάθετη πάσα, αυτό με τον Πλατανιά στην Κρήτη που συνδυάστηκαν οι δύο απόντες, Λουτσιάνο και Τσάβες κι αυτό στη Λαμία, σε μία από τις σπάνιες φορές που ο Μολίνς έκανε κάθετη κίνηση στην αντίπαλη περιοχή με τη μπάλα να έρχεται από την πλάτη του. Υπάρχουν δύο γκολ από στημένες φάσεις (απευθείας εκτέλεση φάουλ του Μόλις με τον ΠΑΣ και γκολ του Άλτμαν με τον Απόλλωνα), ένα γκολ από πέναλτι (Μολίνς με Λάρισα), ένα τυχερό με τη Λάρισα του Χίλιεμαρκ, ένα αυτογκόλ του Μιχαήλ με τον ΠΑΣ και το γκολ του Βιγιαφάνιες με τον Ολυμπιακό.

Κοινός παρονομαστής: σε όλα τα γκολ του Παναθηναϊκού (με εξαίρεση το αυτογκόλ του Μιχαήλ), η αντίπαλη περιοχή είχε ελάχιστους έως… έναν παίκτες του Παναθηναϊκού. Όταν δεν έχεις πολλούς τρόπους να σκοράρεις, είναι απολύτως λογικό τα παιχνίδια σου να κρίνονται στο όριο. Στο ένα γκολ. κι όταν κρίνονται στο ένα γκολ, είναι πολύ πιθανό να τα χάσεις, όπως συνέβη και στην Τρίπολη.

Ίσως η λύση για τον Ουζουνίδη θα ήταν να παίξει με δύο επιθετικούς, όμως για να συμβεί αυτό θα πρέπει και να… έχει δύο επιθετικούς. Και ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή διαθέτει έναν, τον Μολίνς κι αυτόν χωρίς να το «κλασικό εννιάρι», τύπου Τσάβες, που παραμένει τραυματίας με μια θλάση επί δύο (!) μήνες.

Όσο ο Παναθηναϊκός δεν βρίσκει τρόπους για να φτάνει με ευκολία μέσα στην περιοχή του αντιπάλου και για να τελειώνει φάσεις με ευκολία, τόσο τα παιχνίδια του θα είναι οριακά, αγχωτικά και θα μοιάζουν με κανονική… ρουλέτα, που δεν ξέρεις που θα κάτσει η μπίλια.