Ψυχραιμία παιδιά! Αρχίζει το ματς…

Η μουσική είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώνεις. Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό για τον αποψινό τελικό ΠΑΟΚ-ΑΕΚ, ήταν ο αείμνηστος Λουκιανός Κηλαηδόνης… Σαφώς και δεν γράφτηκε ένα από τα πλέον διαχρονικά τραγούδια για ένα ματς ποδοσφαίρου. Είχε ευρεία έννοια. Ένας αγώνας είναι η ζωή μας. Κρατάμε τα ωραία, μαθαίνουμε από τα λάθη και προχωράμε.

Με όσα συμβαίνουν εδώ και χρόνια στο ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο, τον χαμό των τελευταίων τριών μηνών, το μίσος που έχει ποτιστεί ο κόσμος (έχει ρίζες και στην κοινωνική εξαθλίωση, που αντί να μας συσπειρώσει, μας κάνει πιο απάνθρωπους), ο τίτλος του άλμπουμ του στη δύση της δεκαετίας του ’70 και ένα από τα τραγούδια του, φαντάζουν πιο προφητικά κι επίκαιρα από ποτέ. Τους πρώτους στίχους έχουμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο. Όσοι αγαπάμε το ποδόσφαιρο και την ομάδα μας, ξέρουμε πόσο μεγάλη είναι η λαχτάρα, η προσμονή για ένα μεγάλο ματς. Στους τελευταίους στίχους, όμως, που ενδεχομένως λίγοι να έχουν δώσει σημασία, αναφέρεται και η ειρωνεία του πράγματος… Ελπίζω κι εύχομαι να μην προσπαθούμε στο τέλος του αγώνα να ερμηνεύσουμε αυτό που συμπλήρωσε έξυπνα ο Κηλαηδόνης. Σαν να ήθελε να στείλει το διαχρονικό του μήνυμα.

Για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νεότεροι (όσοι δεν γνωρίζουν). Το άλμπουμ το 1979 είχε τίτλο «Ψυχραιμία Παιδιά». Μήπως δεν κολλάει ο τίτλος; Ένα από τα 12 τραγούδια είχε τίτλο «Το ματς». Και οι στίχοι ήταν οι εξής:

Αρχίζει το ματς αδειάσαν οι δρόμοι
Η ώρα ζυγώνει αρχίζει το ματς
Αρχίζει το ματς ερήμωσε η πόλη
Τρεχάτε κι αρχίζει το ματς
Πω πω γουστάρω να βλέπω κασκόλ
Να βλέπω σημαίες να μπαίνουνε γκολ
(ΣΧΟΛΙΟ: Πόσοι δεν το γουστάρουν αυτό; Και συνεχίζουμε…)
Πως μας ενώνει και πως μας δονεί
Του Διακογιάννη η φωνή

Αρχίζει το ματς
Παράταμε τώρα
Πλησίασ’ η ώρα
Αρχίζει το ματς
Αρχίζει το ματς
Κανείς μην κουνιέται σωπάστε
Κι αρχίζει το ματς

Στο τέλος, όμως, ο Κηλαηδόνης συμπληρώνει το εξής:
Κι όποιος γνωρίζει
τί φταίει για όλα αυτά
Ας μου εξηγήσει μετά.

Αυτό εύχομαι ν’ αποφύγουμε όλοι στο τέλος του ματς. Να προσπαθούμε να δώσουμε ερμηνεία για ό,τι άσχημο μπορεί να έχει συμβεί. Όταν ακούω παράγοντες, «ειδικούς»  και δημοσιογράφους να προσπαθούν έπειτα από επεισόδια ή δυσάρεστα γεγονότα να εξηγήσουν τι φταίει, είναι σαν ν’ ακούω πολιτικούς για το τι έφταιξε για την κατάντια της χώρας. Κανείς δεν καταλήγει πουθενά. Και μένεις με την απορία «τελικά τι φταίει;»

Το μήνυμα οι παίκτες

Σε κάθε περίπτωση όταν αρχίσει το ματς το μήνυμα σε όλους οφείλουν να το στείλουν οι ποδοσφαιριστές. Όσοι αγωνιστούν οφείλουν να μεταδώσουν ότι το ποδόσφαιρο είναι από τα πιο ενδιαφέροντα ψυχαγωγικά γεγονότα για τον άνθρωπο.

Έχουν και οι δύο ομάδες ποδοσφαιριστές που μπορούν να μαγέψουν θεατή και τηλεθεατή. Αποφεύγω να τοποθετηθώ για το τι θα κρίνει το ματς. Σίγουρα το πάθος, το κλισέ «όποιος το θέλει περισσότερο» και σίγουρα και η τύχη. Αλλά εύκολα μπορεί να εκτεθείς αν σταθείς σε πρόσωπα. Για παράδειγμα, στον περσινό τελικό Αραούχο, Πρίγιοβιτς ήταν άφαντοι. Μπορεί να παίξουν ρόλο οι ακραίοι του ΠΑΟΚ που είναι επιθετικοί, μπορεί μία στημένη φάση, μπορεί ο Λάζαρος με την τρέλα και την ποιότητά του. Ενδεχομένως κι ένα διαιτητικό λάθος. Σε κάθε περίπτωση αυτό που θέλω είναι να μην δω κλοτσοπατινάδα. Διαφορετικό να μην υπάρχουν φάσεις σε έναν τελικό και διαφορετικό να βλέπεις 22 κοκόρια. Πρώτοι αυτοί στον αγωνιστικό χώρο θα πρέπει να βρουν τρόπο να απελευθερωθούν από την όποια πίεση μήπως και δούμε ένα μεγάλο ματς…

ΥΓ: Όσοι βρεθούν στο γήπεδο, τόσοι να επιστρέψουν σπίτια τους. Εκτός από όποιον παρανομήσει. Αυτός θα πρέπει να περάσει μία βόλτα από αστυνομικό τμήμα. Κι αν κριθεί απαραίτητο ας παραμείνει εκεί.

ΥΓ1: Τα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας δεν αποτελούν έκπληξη. Δεν χρειάζονται οι οπαδοί-χούλιγκανς έναν τελικό για να βγάλουν τα απωθημένα τους και να κάνουν επίδειξη μαγκιάς. Εδώ έχουμε άπειρα σκηνικά σε συνδέσμους χωρίς να υπάρχει ματς. Το θέμα είναι ότι δεν υπάρχουν συλλήψεις. Κι όσο συνεχίζεται η ανοχή αυτά θα συμβαίνουν. Όπως στις πορείες βρίσκονται πάντα οι… περίεργοι και δεν γίνεται τίποτα, το ίδιο συμβαίνει και με τους χούλιγκανς. Ορισμένοι εξ αυτών έχουν επεκταθεί και στον παραπολιτικό χώρο. Οι υπόλοιποι είπαμε. Κάνουν επίδειξη μαγκιάς και βλακείας στο όνομα της ομάδας.

ΥΓ2: Μην νομίζει κάποιος ότι όσοι συμμετέχουν σε επεισόδια είναι μόνο ανώριμοι νεαροί που βράζει το αίμα τους. Και οικογενειάρχες υπάρχουν και επαγγελματίες. Είναι στο αίμα ορισμένων να ξεδίνουν με αυτόν τον τρόπο. Μέχρι να βρεθεί αυτός που θα εφαρμόσει τους νόμους και θα τους στείλει ηχηρό μήνυμα, ότι υπάρχουν κι άλλοι τρόποι εκτόνωσης.

ΥΓ3: Οι συμπλοκές μεταξύ οπαδών δεν είναι ελληνικό φαινόμενο φυσικά. Είναι τεράστιο λάθος να λέμε «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Ναι, σε κάποια αρνητικά είμαστε όντως πρωτοπόροι. Τα άσχημα τα κάνουμε… καλύτερα από τους υπόλοιπους. Αλλά πριν λίγες μέρες είδαμε επεισόδια σε τελικό κυπέλλου στη Σουηδία. Στη β’ κατηγορία Γαλλίας οπαδοί μπήκαν στο γήπεδο και τα ισοπέδωσαν όλα. Στο επερχόμενο Μουντιάλ, όλοι φοβούνται μακελειό με Ρώσους, Άγγλους, Γερμανούς, Πολωνούς και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους.

ΥΓ4: Διάβαζα σχόλια για τη συνύπαρξη οπαδών Μίλαν και Γιουβέντους στον πρόσφατο τελικό στην Ιταλία. «Που να το κάνουμε εμείς;». Στην ίδια χώρα που το 2014 πριν από τελικό κυπέλλου πυροβολήθηκε οπαδός της Νάπολι… Δυστυχώς αυτά δεν μπορούμε να το εξαλείψουμε. Μπορούμε να τα περιορίσουμε τουλάχιστον εντός γηπέδου, εφαρμόζοντας απλώς τους νόμους. Δεδομένα μπορούμε. Αλλά μάλλον δεν θέλουμε. Η εκάστοτε κυβέρνηση, οι αρχές, οι παράγοντες και φυσικά και το σινάφι μας.

ΥΓ5: Στα τελευταία 10-15 χρόνια έγιναν σοβαρά επεισόδια στους τελικούς ΠΑΟ-Αρης, Ολυμπιακός-Άρης (Πάτρα) ΠΑΟΚ-ΑΕΚ. Στον πρώτο δέρνονταν στην τάφρο. Στον δεύτερο στο ταρτάν. Στον τρίτο στην πεζογέφυρα. Σε μισό λεπτό, αν ήθελε η αστυνομία και στα τρία ματς τελείωνε… το πανηγύρι.

 ΥΓ6: Ο χαμένος κάτι θα βρει να πει για τον διαιτητή. Το ότι θα υπάρχει ξένος ρέφερι  φαντάζομαι ότι θα μετριάσει τις όποιες αντιδράσεις. Εκτός κι αν γίνουν εγκλήματα υπέρ και εις βάρος της μίας πλευράς.