Ολυμπιακός: Ομάδα που δεν (χρειάζεται να) τρώει από τα έτοιμα…

Καλή ομάδα είναι, πρώτα από όλα, η αποτελεσματική ομάδα. Υπήρξαν τέτοιες στο ποδόσφαιρο κι ας μην γυάλιζαν στο μάτι. Δεν μιλάμε για αυτές που έπαιζαν κατενάτσιο και έβγαιναν μπροστά στη χάση και στην φέξη. Υπήρξαν τέτοιες που πέτυχαν μεγάλες διακρίσεις.

Η ιστορία του ποδοσφαίρου τις καταγράφει διότι έφτασαν να πάρουν παγκόσμιο Κύπελλο, να πάρουν το Τσάμπιονς Λιγκ. Υπάρχουν κι αυτές που δεν πήραν τίποτα όμως ο κόσμος τις θυμάται με νοσταλγία και θαυμασμό. Τέτοιες ομάδες ήταν η υπερηχητική Σοβιετική Ένωση του Βαλερί Λομπανόφσκι και η Βραζιλία του 1982-86. Υπάρχουν και ομάδες που καταφέρνουν (στο επίπεδό τους) να συνδυάζουν την αποτελεσματικότητα με το καλό ποδόσφαιρο.

Διαβάστε επίσης: Ολυμπιακός: Ομάδα που δεν (χρειάζεται να) τρώει από τα έτοιμα…

Οσο καλό γίνεται. Τέτοια ομάδα στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν φέτος ο Ολυμπιακός του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. Πιεστικό ποδόσφαιρο με πρέσινγκ στο μισό γήπεδο προς την πλευρά τον αντιπάλων και γρήγορα εκδηλωμένες επιθέσεις.

Δεν εισήγαγε κενά δαιμόνια στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Βάσκος τεχνικός. Καθιέρωσε και εξέλιξε ένα είδος παιχνιδιού που καμιά άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα δεν κατάφερε ούτε να το παίξει ούτε να το αντιμετωπίσει. Πρώτα το γκολ και το αποτέλεσμα, το θέαμα στη συνέχεια και ως συνέπεια του συγκεκριμένου παιχνιδιού. Το θέαμα δεν προσέρχεται από τις εξεζητημένες ενέργειες συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών αλλά μέσα από τις συνδυαστικές προσπάθειες των παικτών της ομάδας.

Δείτε πως μπήκε το δεύτερο γκολ στο παιχνίδι της Κυριακής με την ΑΕΚ και θα καταλάβετε. Μέσα σε δυο τετραγωνικά μέτρα ο Τσικίνιο με τον Ζέλσον Μαρτίνς αλλάζουν την μπάλα πριν ο Πορτογάλος την «σπάσει» στον σκόρερ Γιάρεμτσουκ. Θέαμα και αποτελεσματικότητα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι υπάρχει μια διαφορά.

Μια διαφορά μάλλον ανησυχητική για τους ερυθρόλευκους. Σε αυτό το παιχνίδι ούτε τον ρυθμό τους επέβαλλαν ούτε ήταν καλύτεροι από την ΑΕΚ. Ηταν κυνικοί και απολύτως εύστοχοι. Η ΑΕΚ κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού αλλά σκόνταψε πάνω στον Κωνσταντή Τζολάκη και στην παροιμιώδη αστοχία των παικτών της που αποδόθηκε στο άγχος.

Ήταν ίσως το πρώτο ντέρμπι από όσα έδωσαν φέτος οι ερυθρόλευκοι που ο αντίπαλος τους έμοιαζε καλύτερη ομάδα μέσα στο γήπεδο. Που οι ερυθρόλευκοι αναγκάστηκαν να παραδώσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων και βρέθηκαν σε παθητικό ρόλο σε μεγάλα χρονικά διαστήματα. Η διαπίστωση αυτή δεν μπορεί να μην αποτελέσει σημείο προβληματισμού και αναστοχασμού.

Ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα και δεν χρειάζεται να τρώει από τα έτοιμα. Να πηγαίνει με κεκτημένη ταχύτητα. Με αντίστοιχη εμφάνιση είναι δύσκολο να έρθουν νικηφόρα αποτελέσματα στα δυο παιχνίδια των πλέι-οφ που απομένουν με τον ΠΑΟΚ και τον Παναθηναϊκό. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί ο Ολυμπιακός να κοιμάται ήσυχος ότι με εμφάνιση σαν κι αυτή της περασμένης Κυριακής έχει το κύπελλο στο τσεπάκι του. Μόνο αν η ομάδα ανασκουμπωθεί και ξαναβρεί τον ρυθμό της θα ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Διότι όταν πρόκειται για τον Ολυμπιακό, χαλαρώματα, υποβαθμίσεις και αφελείς εκτιμήσεις δεν έχουν θέσεις. Εγκυμονούν κινδύνους και ως εκ τούτου δεν επιτρέπονται…