Τα Όσκαρ εξέπεσαν; Ιστορικό χαμηλό τηλεθέασης και σχεδόν 60% πτώση από πέρυσι

Τις πταίει; Θα ακουστούν, ήδη ακούγονται, πολλά. Κι όλα τους φαίνεται να έχουν μερίδιο εξήγησης ενός φαινομένου που ολοένα δείχνει να απασχολεί τους επαγγελματίες του χώρου, τους δηλωμένους λάτρεις και όχι πολλούς ακόμα.

Φέτος λοιπόν, η διαφημισμένη «σαν ταινία» απονομή των Όσκαρ, η απονομή της πανδημίας, της (όλο και πιο) τηρούμενης υπόσχεσης της συμπερίληψης και της πατριαρχικής ανατροπής, καθώς και εκείνη που έπρεπε να τα καταφέρει σε μια χρονιά που ένα μεγάλο μέρος της μείζονος παραγωγής πήρε την άγουσα του 2021 αφήνοντας ένα κάπως ασθενικό κατάλογο υπό βράβευση ταινιών, γκρεμίστηκε κατά 58% σε σχέση με την περυσινή, ήδη κάτοχο αρνητκού ρεκόρ τηλεθέασης, απονομή.

Αριθμητικά τα περσινά 23.6 εκατομμύρια τηλεθεατών έγιναν 9.8, με χαρακτηριστικό το 1.9 στο 18-49 δημογραφικό, που υποτιθέμενα «ενδιαφέρεται» για τον θεσμό. Τα Όσκαρ βέβαια δεν ήταν μόνα τους. Πριν από αυτά είχαν κατακρημνιστεί οι Χρυσές Σφαίρες (κάτω 62%), τα βραβεία της Ένωσης των Ηθοποιών (κάτω 52%), ακόμα και τα Γκράμι (51%). Αν υπάρχει μια ηλιαχτίδα (δεν υπάρχει στ’ αλήθεια) είναι ότι για το ABC, που στεγάζει την απονομή, ήταν η πρώτη φορά που μαζεύτηκε ένα σοβαρό πλήθος θεατών εδώ και μήνες  – από τους Τελικούς του NBA τον περασμένο Οκτώβριο.

Στον σχολιασμό της είδησης μπορεί να πει κανείς πολλά. Είναι σαφές, πρώτα απ’ όλα, ότι σε μια τόσο ζοφερή εποχή, η ιδέα και το θέαμα ενός λαμπερού αλληλοσυγχαιρόμενου κόσμου αντί να προσφέρει αποδραστικότητα εγείρει αντανακλαστικά απώθησης. Ίσως ταξικού χαρακτήρα, που διαπιστώνει κανείς παντού στο διαδίκτυο, ίσως αισθητικής αδιαφορίας (είναι άραγε παρωχημένα «όλα αυτά»;).

Μπορεί να φταίει που οι ταινίες στο παλμαρέ των φετινών βραβείων όχι μόνο δεν ήταν οικείες – ελέω και κλειστών αιθουσών – αλλά δεν ήταν και «ελκυστικές». Μπορεί να ευθύνεται η απουσία των σταρ – σε μια εποχή που άλλωστε τους σκοτώνει τον έναν μετά τον άλλον. Μπορεί και το ότι τα Όσκαρ είναι πια ένας παρηκμασμένος θεσμός σε μια εποχή Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης που έχουν δώσει προτεραιότητα στην «κοινή» γνώμη, πάρά στην «ειδική». Μπορεί και άλλα πολλά, ακόμα πιο ακανθώδη, πιο επώδυνα για τον κόσμο των κινηματογραφόφιλων.

Όλα αυτά, μαζί με κάποια ακόμα που θα αποκαλύπτονται όσο ο καιρός περνά, συνιστούν ένα τείχος που οι μελλοντικές απονομές πρέπει να υπερβούν, αν θέλει ο ιστορικός θεσμός να παραμείνει επίκαιρος βαδίζοντας στην  εκατονταετηρίδα του. Ειδάλλως, με αυτούς τους ρυθμούς, τα Όσκαρ δεν θα είναι παρά μια γιορτούλα της λέσχης των σινεμανθρώπων, χωρίς ίχνος της πολιτισμικής σημασίας που με κάποιον τρόπο ως σήμερα καταφέρνουν να διατηρούν.

Πηγή: cinemagazine.gr