Κατερίνα Γώγου: Η ηθοποιός, η ποιήτρια, η «επαναστάτρια» που ζούσε στα άκρα – «Έφυγε» σαν σήμερα, 03 Οκτωβρίου, το 1993 μετά από μάχη με τον αλκοολισμό

Σαν σήμερα, 3 Οκτωβρίου 1993, έφυγε από τη ζωή η Κατερίνα Γώγου, μια γυναίκα που δεν χωρούσε σε καλούπια. Ηθοποιός με αξιοσημείωτη πορεία στο θέατρο και τον κινηματογράφο, ποιήτρια που έγινε φωνή της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, και μια προσωπικότητα που έζησε με πάθος, αλλά και με ακραία αυτοκαταστροφική διάθεση. Η πορεία της, γεμάτη αντιφάσεις και συγκλονιστικές στιγμές, παραμένει μέχρι σήμερα μια από τις πιο ιδιαίτερες στην ελληνική καλλιτεχνική σκηνή.

Από παιδί-θαύμα σε πρωταγωνίστρια της οθόνης

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου 1940 και από πολύ μικρή ηλικία έδειξε το ταλέντο της. Ξεκίνησε ως παιδί-θαύμα στο θέατρο μόλις στα έξι της χρόνια, ενώ η πρώτη της επαφή με τον κινηματογράφο έγινε το 1952 στην ταινία «Ο Άλλος». Σπούδασε υποκριτική και χορό, όμως η φήμη της εκτοξεύτηκε τη δεκαετία του ’60, μέσα από τους δεύτερους ρόλους της στη Φίνος Φιλμ.

Διαβάστε επίσης: Οργή και συνθήματα στο ΟΑΚΑ κατά του Αλαφούζου από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού

Σε ταινίες όπως «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο», «Η δεσποινίς Διευθυντής» και «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», υποδύθηκε με μοναδικό τρόπο τη «θεότρελη» μικρή αδελφή, το «ατίθασο νιάτο» ή τη σκανδαλιάρα υπηρέτρια. Η εκφραστικότητά της και η φυσική της κωμική φλέβα την έκαναν να ξεχωρίζει σε κάθε της εμφάνιση, ακόμα και αν ο ρόλος της ήταν μικρός. Το ευρύ κοινό την αγάπησε αμέσως για το αστείρευτο ταλέντο και τη ζωντάνια της.

Η μεγάλη στροφή: Από τον εμπορικό κινηματογράφο στην ποίηση

Τα χρόνια της Μεταπολίτευσης, ωστόσο, βρήκαν την Κατερίνα Γώγου σε μια εντελώς διαφορετική πορεία. Απομακρύνθηκε από τον εμπορικό κινηματογράφο και αγκάλιασε τις πολιτικές της πεποιθήσεις, εντασσόμενη στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Η καλλιτεχνική της στροφή αποτυπώθηκε στις ταινίες του τότε συζύγου της, Παύλου Τάσιου, με τον οποίο απέκτησε μια κόρη, τη Μυρτώ Τάσιου.

Στο «Βαρύ Πεπόνι» (1977), η ερμηνεία της τιμήθηκε με το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, σηματοδοτώντας τη μετάβασή της σε πιο απαιτητικούς και ουσιαστικούς ρόλους. Η πιο σπαρακτική της στιγμή ήρθε στην «Παραγγελιά» (1980), όπου η ίδια απήγγειλε ποιήματα από τις συλλογές της.

Μια «επαναστάτρια» με στίχους

Εκτός από ηθοποιός, η Κατερίνα Γώγου ήταν μια σπουδαία ποιητική φωνή της γενιάς της. Η ποίησή της ήταν βαθιά πολιτική, γεμάτη αναρχική διάθεση και κοινωνικές ανησυχίες. Μέσα από τα ποιήματά της, περνούσε στο συλλογικό επίπεδο τις προσωπικές της αγωνίες, την αίσθηση του περιθωρίου και την αγωνία για έναν καλύτερο κόσμο. Συλλογές όπως «Τρία κλικ αριστερά» και «Ιδιώνυμο» αγαπήθηκαν από τη νεολαία των Εξαρχείων και όχι μόνο, καθώς η Γώγου εξέφραζε με τους στίχους της τον θυμό, την αμφισβήτηση και την ελπίδα μιας ολόκληρης γενιάς.

Το τραγικό τέλος

Η ζωή της Κατερίνας Γώγου, γεμάτη αναζητήσεις και αγώνες, είχε και μια σκοτεινή πλευρά. Η μάχη της με το αλκοόλ και τα ναρκωτικά την οδήγησε σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή.

Στις 3 Οκτωβρίου 1993, η ηθοποιός άφησε την τελευταία της πνοή μέσα σε ασθενοφόρο που τη μετέφερε στο νοσοκομείο, σε κωματώδη κατάσταση. Το τραγικό της τέλος συγκλόνισε το πανελλήνιο, καθώς ο θάνατός της ήταν το αποτέλεσμα της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και ουσιών. Η ίδια η τελευταία πράξη της ζωής της ήταν μια θλιβερή απόδειξη του προσωπικού δράματος που βίωνε.

Η Κατερίνα Γώγου έφυγε νωρίς, αλλά άφησε πίσω της ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό και ποιητικό έργο. Μέσα από τους ρόλους της, μας χάρισε στιγμές γέλιου, ενώ με τους στίχους της μας έκανε να σκεφτούμε, να αμφισβητήσουμε και να ονειρευτούμε. Η ζωή της ήταν μια τραγωδία, αλλά η κληρονομιά της παραμένει ζωντανή. Και για αυτό, η Κατερίνα Γώγου δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Πηγή: athensmagazine.gr