Γιατί σε… πονάει όταν σταματάει να γουστάρει;

Υπάρχει μία πολύ λεπτή γραμμή που χωρίζει το εγωιστικό από το αληθινό ενδιαφέρον. Πάρε παράδειγμα το παιδάκι που του παίρνουν το παιχνίδι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν ήθελε ούτε να το κοιτάξει, το είχε βαρεθεί, ίσως το ίδιο το παιχνίδι να είχε φθαρεί και να είχε χάσει την παλιά του αίγλη. Όμως, ένα παιχνίδι με το οποίο δεν έπαιξε ποτέ, ξαφνικά απέκτησε ενδιαφέρον επειδή η μαμά αποφάσισε να το δωρίσει σε ένα άλλο παιδάκι που μπορεί να το θέλει.

Κάθε φορά που μας αρπάζουν μέσα από τα χέρια κάτι που θεωρούσαμε «ιδιοκτησία» μας, κάτι ραγίζει μέσα μας. Δεν μπορούσαμε μέχρι τότε να φανταστούμε ότι αυτό το κάτι δεν θα είναι πια διαθέσιμο. Είναι δυσάρεστο το συναίσθημα να σου αφαιρούν την επιλογή να έχεις κάτι επειδή μέχρι τη δεδομένη στιγμή δεν είχες την ανάγκη να το περιεργαστείς. Είναι δυσάρεστο και ταυτόχρονα ανεξήγητο. Όπως θα πει η μαμά στο παιδί της, έτσι κι εσύ θα ρωτήσεις τον εαυτό σου: αφού δεν μου έκανε ποτέ κλικ, τώρα γιατί ταράζομαι που δεν το έχω;

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου

Για ποιον λόγο είμαστε τόσο σαδιστικά ρυθμισμένοι απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό; Είναι επειδή είμαστε κοινωνικά όντα και θέλουμε να είμαστε αρεστοί; Σε αυτήν την περίπτωση μία τέτοια εξήγηση ακούγεται κάπως απλοϊκή· μέχρι πρότινος αδιαφορούσες για το κατά πόσο σε ήθελε ερωτικά αυτό το άτομο και η έλξη δεν είναι απαραίτητη ώστε να υπάρχει αποδοχή.

Ίσως πρόκειται για ένα μείγμα: αποζητάμε την αποδοχή των άλλων και η έλξη είναι κι αυτή μίας μορφής αποδοχή. Μόλις διαπιστώσουμε ότι το ερωτικό ενδιαφέρον δεν υφίσταται πια, νιώθουμε ότι χάσαμε και την αποδοχή. Δυστυχώς αυτός ο φόβος δεν είναι τόσο αβάσιμος –αν υπήρχε φιλία, σε αρκετές περιπτώσεις όταν εκείνος που γουστάρει χάνει το ενδιαφέρον του, τότε δεν κυνηγάει πια την επικοινωνία. Και είμαστε κοινωνικά όντα, η εξέλιξή μας βασίζεται στην αποδοχή που έχουμε από τους ανθρώπους του περιβάλλοντός μας και της αλληλεπίδρασής μας με αυτός. Είναι μία εξήγηση τόσο κοντινή στο αρχέγονο ένστικτο του ανθρώπου.

Και κάποιος άλλος λόγος θα υπάρχει

Μία πιο ρηχή εκδοχή αυτής της εξήγησης είναι η ανάγκη του ανθρώπου για επιβεβαίωση. Φλερτάρουμε χωρίς να έχουμε σκοπό να πάμε παρακάτω, κολακευόμαστε όταν αρέσουμε σε κάποιον, όποιος κι αν είναι αυτός. Τι ισχύει τελικά; Ορισμένες φορές ίσως η αιτία είναι ο ανθρώπινος εγωισμός. Η επιβεβαίωση για μερικούς ανθρώπους είναι η μοναδική πηγή της αυτοπεποίθησής τους. Ακούγεται λιγάκι άρρωστο, ωστόσο οι νάρκισσοι σε αυτόν τον κόσμο είναι πολλοί. Για την ακρίβεια, όλοι οι άνθρωποι είμαστε νάρκισσοι, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Γιατί να μη θέλεις να αρέσεις, άλλωστε;

Παρά τις εξηγήσεις και τις μακροσκελείς αναλύσεις, από μία ψύχραιμη σκοπιά, είναι κι αυτό ένα ελάττωμα. Αφαιρεί πόντους από την λειτουργικότητά σου. Οφείλουμε να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να κατανοούμε γιατί δρούμε έτσι εγωιστικά –γιατί αυτό είναι τελικά το αποτέλεσμα- και κυρίως να ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε. Δε μας «τσούζει» πραγματικά όταν κάποιος δε μας γουστάρει πια, εμείς μπλέκουμε τον εαυτό μας σε έναν κυκεώνα ανούσιων σκέψεων. Πήραμε την επιβεβαίωση και την αποδοχή που αποζητούσαμε, τώρα δε μένει παρά να δεχτούμε ότι σαν ανθρώπινα όντα πάντα θα θέλουμε αυτό το κάτι παραπάνω, και να προχωρήσουμε μπροστά.

Πηγή: www.in2life.gr