Η σκληρή πραγματικότητα για το ποδόσφαιρο στην Κίνα

Για πολλούς ποδοσφαιριστές, σε κάποια στιγμή της καριέρας τους, το δίλημμα είναι ξεκάθαρο: λιγότερη αγωνιστική πίεση, αλλά πολύ περισσότερα χρήματα. Σήμερα, το μυαλό πηγαίνει αυτόματα στη Σαουδική Αραβία. Όμως, πριν από λίγα μόλις χρόνια, αυτόν τον ρόλο τον είχε η Κίνα. Κατά τη διάρκεια της προηγούμενης δεκαετίας, το κινεζικό ποδόσφαιρο έγινε συνώνυμο των εξωφρενικών μεταγραφών και των αστρονομικών συμβολαίων. Σήμερα, από εκείνη τη χρυσή εποχή δεν έχει απομείνει σχεδόν τίποτα.

Παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Παουλίνιο, ο Τέβες, ο Χουλκ, ο Μπακαμπού, ο Φελαϊνί, ο Βίτσελ και ο Καράσκο πέρασαν από τη Super League της Κίνας, η οποία για ένα διάστημα έμοιαζε ικανή να ανταγωνιστεί οικονομικά ακόμα και την ευρωπαϊκή ελίτ. Τα κινεζικά κλαμπ προσέφεραν απολαβές που η Δύση δεν μπορούσε – ή δεν ήθελε – να πληρώσει. Αυτή ακριβώς η υπερβολή, όμως, ήταν και η αρχή του τέλους.

Η ιστορία ξεκινά ουσιαστικά το 2013, όταν ο Σι Τζινπίνγκ ανέλαβε την προεδρία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Το ποδόσφαιρο εντάχθηκε στο όραμά του ως εθνικό στρατηγικό πρότζεκτ. Ο στόχος ήταν μεγαλεπήβολος: πρόκριση της εθνικής ομάδας σε Μουντιάλ, διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου και, τελικά, κατάκτησή του — όλα πριν από το 2050. Ένα φιλόδοξο σχέδιο για μια χώρα όπου το ποδόσφαιρο δεν αποτελεί παραδοσιακά λαϊκό άθλημα.

Ακολούθησε ένα πακέτο περίπου 50 μέτρων για τη ραγδαία ανάπτυξη του αθλήματος: κατασκευή εκατοντάδων γηπέδων, με στόχο ένα γήπεδο ανά 10.000 κατοίκους, υποχρεωτική διδασκαλία ποδοσφαίρου στα σχολεία και έντονη παρότρυνση προς μεγάλες επιχειρήσεις και κατασκευαστικούς κολοσσούς να επενδύσουν στις ομάδες. Εταιρείες όπως η Evergrande και ο όμιλος Wanda έριξαν τεράστια κεφάλαια στο άθλημα. Στα χαρτιά, όλα έμοιαζαν ιδανικά.

Στην πράξη, όμως, το οικοδόμημα αποδείχθηκε σαθρό. Οι σύλλογοι αναπτύχθηκαν τεχνητά, βασισμένοι σε συνεχή οικονομική αιμορραγία. Μεταγραφές δεκάδων εκατομμυρίων και μισθοί χωρίς καμία σχέση με τα πραγματικά έσοδα δημιούργησαν έναν μη βιώσιμο μηχανισμό. Όταν ο τομέας των ακινήτων άρχισε να κλονίζεται και οι βασικοί χρηματοδότες αντιμετώπισαν προβλήματα, το ντόμινο ήταν αναπόφευκτο.

Το 2017, η ίδια η κινεζική κυβέρνηση άλλαξε στάση. Επέβαλε αυστηρότερους κανόνες στις μεταγραφές, πλαφόν στους μισθούς και περιορισμούς στις επενδύσεις. Η κίνηση αυτή στόχευε τόσο στον περιορισμό της διαφθοράς όσο και στη διάσωση ενός συστήματος που ήδη έμπαζε νερά. Ήταν, όμως, πολύ αργά. Αντί να σταματήσει την κατάρρευση, απλώς την επιτάχυνε.

Η πανδημία του COVID-19 αποτέλεσε το τελειωτικό χτύπημα. Τα γήπεδα άδειασαν, τα έσοδα εξαφανίστηκαν και το κοινό δεν επέστρεψε ποτέ μαζικά μετά το τέλος των περιορισμών. Η Κίνα κατάφερε να αγοράσει παίκτες, αλλά δεν κατάφερε ποτέ να αγοράσει την αγάπη του κόσμου για το ποδόσφαιρο. Το όνειρο του Σι Τζινπίνγκ διαλύθηκε και το άθλημα παρέμεινε στο περιθώριο της καθημερινής ζωής, μακριά από τη λατρεία που απολαμβάνουν άλλα σπορ.

Σήμερα, η Super League της Κίνας μοιάζει να ξεκινά σχεδόν από το μηδέν. Η επένδυση σε μεταγραφές για τη σεζόν 2024/25 ήταν χαμηλότερη ακόμη και από εκείνη της περιόδου 2006/07, πολύ πριν ξεκινήσει η «επανάσταση» του κινεζικού ποδοσφαίρου. Τα μεγάλα ονόματα έχουν φύγει — με τον Όσκαρ, που επέστρεψε στη Βραζιλία το 2025, να αποτελεί τον τελευταίο συμβολικό κρίκο μιας χαμένης εποχής.

Η νέα πραγματικότητα βασίζεται κυρίως σε ντόπιους παίκτες και πιο μετριοπαθείς φιλοδοξίες. Στο πλαίσιο αυτής της ανασυγκρότησης υπάρχει και ελληνικό – ή ευρύτερα ευρωπαϊκό – αποτύπωμα, με αρκετούς Ισπανούς ποδοσφαιριστές να αγωνίζονται πλέον στο κινεζικό πρωτάθλημα και τον Κίκε Σετιέν να έχει περάσει πρόσφατα από τον πάγκο της Μπεϊτζίνγκ Γκουοάν.

Η «φούσκα» έσκασε με θόρυβο. Το κινεζικό ποδόσφαιρο πλήρωσε το τίμημα της υπερβολής και της βιασύνης. Το αν η επόμενη μέρα θα χτιστεί σε πιο στέρεες βάσεις ή αν το μεγάλο όνειρο χάθηκε οριστικά, μένει να φανεί. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η εποχή των χρυσών συμβολαίων ανήκει πια στο παρελθόν.

Πηγή: in.gr