Ο Τζολάκης εξιστορεί το έπος της Πόλης: Το φυλακτό, η απόκρουση στο πέναλτι του Μπονούτσι και το απίστευτο με τον Μασούρα (vids)

Ο Κωνσταντής Τζολάκης μίλησε στο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε η ΠΑΕ Ολυμπιακός, σε συνεργασία με την βραβευμένη εταιρεία παραγωγής ταινιών «Red Mountain Films» με τίτλο «Ολυμπιακός, ο Θρύλος», για τη μυθική πρόκριση επί της Φενέρ στην Πόλη.

Ο Έλληνας τερματοφύλακας που ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην επική πρόκριση στα πέναλτι, αλλά και σε όλη τη θρυλική διαδρομή μέχρι και την κατάκτηση του Europa Conference League, εξιστορεί στο ντοκιμαντέρ όσα έγιναν κόντρα στη Φενέρ και την απίθανη πρόκριση στα πέναλτι.

• Διαβάστε επίσης: Κοβάσεβιτς: «Δείξαμε πως είμαστε η ομάδα με την πιο μεγάλη ποιότητα στην Ελλάδα»

Ο Τζολάκης αναφέρεται στην απίστευτη ατμόσφαιρα στο γήπεδο, κάνει ειδική αναφορά σε ένα φυλακτό που βρήκε, αλλά και στη στιχομυθία που είχε με τον Ροντινέι πριν εκτελέσει ο Βραζιλιάνος το πέναλτι. Ακόμη, ο Έλληνας γκολκίπερ μιλάει για την απόκρουση στο πέναλτι του Λεονάρντο Μπονούτσι, στην αγκαλιά με τον πατέρα του και στο… απρόοπτο που έγινε κατά την υποδοχή στο αεροδρόμιο με τον Γιώργο Μασούρα και λογικά θα δει στο ντοκιμαντέρ.

Αναλυτικά όσα είπε ο Κωνσταντής Τζολάκης στο ντοκιμαντέρ της ΠΑΕ Ολυμπιακός:

Είναι ο άνθρωπος ο οποίος με έβαλε να υπερασπιστώ την εστία του Ολυμπιακού. Οπότε αυτός είναι που ξεκίνησε όλο αυτό το κομμάτι.

Για το ματς με τη Φενέρ: «Η αλήθεια είναι ότι στο 3-0 μου φαινόταν πάρα πολύ ωραίο να είχε λήξει κιόλας. Δεν καταφέραμε να κρατήσουμε το μηδέν και να πάμε με το 3-0 στην Τουρκία, το οποίο θα ήταν ένα υπέρ μας για να προκριθούμε. Παρόλα αυτά κρατήσαμε τη νίκη και το καλό πρόσωπο. Οπότε θα πηγαίναμε στην Τουρκία για να υπερασπιστούμε το 3-2 και να περάσουμε στον ημιτελικό. Εγώ. Το περίμενα πως και πως, γιατί θυμάμαι το 2019, όχι το 2021, κάτι τέτοιο.

Παίζουμε στην Τουρκία με τη Φενέρ και βγαίνουμε έξω και το γήπεδο βράζει από τους οπαδούς. Και ήμουνα στον πάγκο και έλεγα από μέσα μου στο ζέσταμα δεν γίνεται να μην παίζω αυτό το παιχνίδι με τέτοιο κόσμο στις κερκίδες. Φωνές, σφυρίγματα. Ήταν απίστευτη ατμόσφαιρα. Και να πως τα έφερε η ζωή μετά από κάποια χρόνια να πάμε στο γήπεδο και να παίζω κιόλας, οπότε το περίμενα πως και πως.

Ξαφνικά έρχεται ένα φυλακτό από το πουθενά. Το παίρνω μαζί μου, το βάζω δίπλα στην πετσέτα και στο μπουκαλάκι και το κρατούσα καθόλη την διάρκεια που εκτελούσαμε πέναλτι εμείς και την ώρα που εκτελούσαν αυτοί το άφηνα εκεί πέρα δίπλα στην τσάντα μου. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν η παρουσία του πατέρα μου στο γήπεδο, οπότε αυτή ήταν η σημαντική επίδραση για μένα και μετέπειτα το φυλακτό που ο καθένας πιστεύει σε κάτι. Έχει πάει μια βδομάδα πριν το μυαλό μου στο παιχνίδι στο γήπεδό μας που έχω δεχτεί το παιχνίδι από την αριστερή πλευρά μου και έχω αποφασίσει εξαρχής ότι δεν θα αλλάξει πλευρά, θα το κάνει ακριβώς από την ίδια.

Ευτυχώς το έστειλε στην σωστή πλευρά που διάλεξα. Αν το βάλει, περνάμε κατευθείαν χωρίς να εκτελέσουν το πέμπτο παιχνίδι αυτοί και πιάνω την μπάλα την δίνω στον Ροντινέι στα χέρια και του λέω πάμε και μου λέει, περάσαμε! Ότι το έβαλε! Εκτελεί το πέναλτι και εγώ επειδή είμαι από την πλευρά που είναι πιο κοντά στην περιοχή με γραμμή άουτ, έχω την οπτική να δω αν έχει περάσει μπάλα ή όχι. Με το που το εκτελεί βλέπω ότι η μπάλα δεν έχει περάσει και λέω έχουμε και συνέχεια.

Πήγαινε, διαμαρτυρόταν στον διαιτητή μπας και το ρολόι δείξει ότι έχει περάσει, του έλεγε κάτι, δεν έχει μπαταρία το ρολόι, τελικά δεν είχε περάσει και συνεχίζουμε. Με το που πήρε την μπάλα ο Μπονούτσι με τεράστια εμπειρία όλα αυτά τα χρόνια και με πάρα πολλά πέναλτι στην καριέρα του και σε διαδικασία πέναλτι αλλά και σε κανονική διάρκεια. Πάλι με το σώμα με το φίλινγκ, είπα θα πέσω στην ίδια γωνία, και ευτυχώς το έκανε από κει και πέρα και περάσαμε.

Πήγα και αγκάλιασα τον πατέρα μου, με το που φτάσαμε στα αποδυτήρια πήγα και πήρα facetime τη μαμά μου και τον αδερφό μου, εννοείται πως ήμασταν πάρα πολύ συγκινημένοι όλοι μας γιατί κάναμε κάτι το ακατόρθωτο και κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στα 99 χρόνια, τότε, της ιστορίας του Ολυμπιακού. Και ήταν κάποιες στιγμές οι οποίες θα μείνουν χαραγμένες σε όλη μου τη ζωή.

Για την επιστροφή από Πόλη: «Χαμός. Είχαμε φτάσει 6 ώρα το πρωί και ο κόσμος ήταν εκεί πέρα. Κάποια στιγμή κάποιος μου είχε δώσει έναν πυρσό. Τον είχα πάρει στα χέρια μου, αλλά γινόταν ένα πανηγύρι πραγματικά και όπως είχα τον πυρσό στο χέρι μου, μπροστά μου ήταν κάπως ο Μασούρας και κάποια στιγμή μετά από τρία λεπτά από πίσω τον και μακριά μου για να μην καώ, αρχίζει ο Μασούρας και καίγεται αλλά δεν έχει συνειδητοποιήσει ποιος τον κρατάει πίσω του και δεν ξέρω, μάλλον μόλις δει το ντοκιμαντέρ θα καταλάβει ότι αυτός που είχε τον πυρσό ήμουν εγώ και πρέπει να τον έχω κάψει λίγο στο χέρι. Αν έκανα μια αναδρομή πριν από πέντε χρόνια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ και να ονειρευτώ αυτές τις στιγμές που έχω βιώσει».