Μουζακίτης: «Στην ακαδημία του Ολυμπιακού μεγάλωσα σαν ποδοσφαιριστής, σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα» (vids)

Ο Χρήστος Μουζακίτης που αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα πρότζεκτ του ελληνικού ποδοσφαίρου και διαπρέπει με την ερυθρόλευκη φανέλα, εξιστόρησε στο ντοκιμαντέρ που δημιούργησε η ΠΑΕ Ολυμπιακός, σε συνεργασία με την βραβευμένη εταιρεία παραγωγής ταινιών «Red Mountain Films» με τίτλο «Ολυμπιακός, ο Θρύλος», την ανεπανάληπτη πορεία μέχρι την κατάκτηση του Youth League.

Ο 18χρονος μέσος των Πειραιωτών που φέτος ήταν βασικό στέλεχος στη φετινή σπουδαία πορεία μέχρι το νταμπλ με την πρώτη ομάδα αναφέρθηκε στο πόσο πολύ εξελίχθηκε στην ακαδημία του Ολυμπιακού και στο γεγονός ότι μεγάλωσε και ποδοσφαιρικά, αλλά και σαν άνθρωπος και προσωπικότητα.

• Διαβάστε επίσης: Μπαρτζώκας: «Στόχος είναι η κούπα – Πιο δύσκολος αντίπαλος ο παίκτης Σπανούλης»

Παράλληλα, ο Μουζακίτης μίλησε για την ξέφρενη πορεία μέχρι την κατάκτηση του Youth League την περσινή χρονιά, κάνοντας ειδική αναφορά στο Final Four στη Νιόν της Ελβετίας.

Αναλυτικά όσα είπε ο Χρήστος Μουζακίτης:

«Είμαι Ολυμπιακός από μικρός από τα όταν ξεκίνησα το ποδόσφαιρο και έβλεπα τον Ολυμπιακό και πήγαινα και γήπεδο, και πιο μικρός αλλά ήθελα να παίξω μια μέρα στον Ολυμπιακό. Όταν έπαιζα τερματοφύλακας μου βάραγαν τα αδέλφια μου σουτ αλλά ήθελα να μπαίνω και εγώ μέσα να βαράω κανένα σουτ, μερικές φορές δεν με άφηναν και τις περισσότερες φορές βαρούσα μόνος μου. Μου είχε ανοίξει τη μύτη, τέσσερις πέντε φορές επειδή είχε πολύ δυνατό σουτ. Καθόμουν απέναντι τερματοφύλακας και μου άνοιγε η μύτη και έμπαινα μέσα κλαίγοντας. Μέσα στην ακαδημία του Ολυμπιακού μεγάλωσα κι εγώ και σαν ποδοσφαιριστής και σαν άνθρωπος και σαν προσωπικότητα. Μεγάλωσα μαζί σε όλους τους τομείς. Έγινα καλύτερος στα πάντα. Μου έμαθε πολλά πράγματα για τη συμπεριφορά μου και βασικά πιστεύω ότι πιο πολύ στο χαρακτήρα μου εξελίχθηκα παρά ποδοσφαιρικά».

Για το ματς με την Ίντερ: «Παίζαμε στο γήπεδό μας. Αυτό μας βοήθησε πιστεύω αρκετά. Αν και ήταν ένας πολύ δυνατός αντίπαλος. Κρίθηκε στα πέναλτι το παιχνίδι. Λέγαμε είναι κρίμα να το χάσουμε στα πέναλτι. Το είχαμε πάει πολύ καλά και με 10 παίκτες. Είχαμε πολλές φάσεις όποτε λέγαμε γιατί όχι; Γιατί, Γιατί να γίνει αυτό; Πετύχαμε τον πρώτο μικρό μας στόχο που ήταν να περάσουμε στους 16 που ήταν μέχρι τότε η μεγαλύτερη πορεία της Κ19 και όσο περνούσε κοιτούσαμε ακόμα μπροστά».

Για όταν τον πήραν στην Ακαδημία Ολυμπιακού: «Θυμάμαι το τελευταίο δοκιμαστικό έπρεπε να ήτανε. Ήμασταν 9 χρονών παιδιά και έριχνε πολλή βροχή. Θυμάμαι κατακλυσμό και συνεχίζαμε έτσι. Είχαμε ξεκινήσει κιόλας 300 παιδιά πρέπει να είμαστε και αν θυμάμαι καλά είχαν πάρει 4 ή 5».

Για το ματς με την Λανς: «Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι είναι ότι δεν έπαιξα γιατί το προηγούμενο βράδυ αρρώστησα. Ήταν ίσως η χειρότερη στιγμή της ζωής μου αυτή, γιατί ήταν το μεγαλύτερο μέχρι τότε ματς της ζωής μου που θα έπαιζα. Και σκεφτόμουν ότι αν ας πούμε κάτι δεν πάει καλά και δεν περάσουμε, με στεναχωρούσε πάρα πολύ αυτό το γεγονός ότι δεν θα ήμουν εκεί να βοηθήσω την ομάδα. Ξέραμε ότι είμαστε η πρώτη ελληνική ομάδα που το καταφέρνει να φτάσει στους 8 του Youth League. Eίχαμε δει και τους υπόλοιπους αντιπάλους, λέγαμε εντάξει, τώρα δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα, ας μη γελιόμαστε.

Για το ματς με Μπάγερν: «Πιστεύω στην αρχή επειδή δεν είχαμε και την εμπειρία του ευρωπαϊκού παιχνιδιού, δεν είχαμε τόσο αυτοπεποίθηση, είχαμε λίγο άγχος, αλλά αυτό όσο πατούσες και πήγαινε καλά, ανέβαινε δηλαδή, θυμάμαι χαρακτηριστικά με την Μπάγερν στο ζέσταμα έλεγα αυτή η ομάδα δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει το σήμερα. Δεν υπήρχε περίπτωση. Δηλαδή από το ζέσταμα έβλεπα ότι δεν φοβόμουνα καθόλου. Έτσι όπως είμαστε δεν υπάρχει περίπτωση να μην το πάρουμε. Ξέραμε τι ομάδα είναι και ίσως αυτό το δεύτερο ημίχρονο ήταν το ημίχρονο που θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Δηλαδή υποφέραμε στο δεύτερο ημίχρονο. Και είναι και αυτό μέρος του παιχνιδιού. Όταν παίζεις με τέτοια ομάδα και κερδίζεις 0 3 σε τέτοια διοργάνωση, με τέτοιους παίκτες που έβλεπες απέναντί σου. Το ήξερα ότι δε θα περάσει εύκολα. Είχαμε πολλούς φιλάθλους στην ομάδα που φώναζαν, πραγματικά δεν είχαν σταματήσει ούτε λεπτό. Ήταν εκεί η οικογένεια μου μαζί εκεί πέρα, είχαμε πετύχει να είμαστε στα ημιτελικά. Δηλαδή ούτε εμείς το δεν το πιστεύαμε».

Για τον τελικό: «Δεν το είχα φανταστεί καν, ήταν κάτι που δεν το περίμενα ότι θα συμβεί ποτέ στη ζωή μου. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι, τι παίζω σε ευρωπαϊκό τελικό, αλλά αυτό δεν ήταν κάτι που με φόβισε. Με ανησύχησε. Είτε με άγχωσε γιατί είχαμε τρομερή αυτοπεποίθηση σαν ομάδα. Θυμάμαι να έχω τόση κούραση περίπου εκεί πέρα στα 90 λεπτά να νιώθω τα πόδια μου κομμένα. Είχαμε και δύο ματς σε 4 ημέρες και δύο πολύ κρίσιμα ματς. Μόλις ακούω τη σφυρίχτρα απλά έκατσα κάτω και ξέχασα τα πάντα. Ούτε κούραση ένιωθα, ούτε τίποτα. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πότε θα πάω να πάρω το μετάλλιο και να σηκώσω το τρόπαιο».