Η νέα αποκάλυψη του τένις, Βικτόρια Μπόκο, είναι κόρη προσφύγων και νίκησε τέσσερις πρωταθλήτριες Grand Slam.
Η 18χρονη Βικτόρια Μπόκο έγραψε ιστορία στο παγκόσμιο τένις κατακτώντας το WTA 1000 του Μόντρεαλ, με μια εντυπωσιακή πορεία που ξεκίνησε από μια wild card και κατέληξε στην κορυφή.
Η νεαρή Καναδή, που βρισκόταν στην 85η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, απέκλεισε διαδοχικά Σοφία Κένιν, Κόκο Γκοφ, Έλενα Ριμπάκινα και στον τελικό την Ναόμι Οσάκα, παίρνοντας μια εμφατική νίκη με 2-6, 6-4, 6-1.
Η πορεία της θύμισε σε πολλούς το 1999, όταν μια έφηβη ονόματι Σερένα Ουίλιαμς είχε κάνει κάτι παρόμοιο στο US Open. Για τη Μπόκο, κόρη προσφύγων από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, ήταν η στιγμή που της άνοιξε ο δρόμος προς την κορυφή. Ξεκίνησε το 2025 από το νούμερο 333 και πλέον ανεβαίνει στη θέση 24.
Η Μπόκο είναι η δεύτερη Καναδή που κατακτά το Open του Καναδά από το 1970, μετά την Μπιάνκα Αντρεέσκου το 2019. Είναι επίσης μόλις η τέταρτη Καναδή που φτάνει σε ημιτελικά WTA 1000, μαζί με τις Έλεν Κελέσι, Γιουτζίν Μπουσάρ και Αντρεέσκου. Μάλιστα, το κατόρθωμά της ήταν τόσο εντυπωσιακό, που σταμάτησε προσωρινά και τον ανδρικό τελικό του τουρνουά, με τον Μπεν Σέλτον να μένει άφωνος μπροστά στο επίτευγμά της.
Η πορεία της δεν ήταν δεδομένη. Αν και τελικά το πάθος της για το τένις κυριάρχησε, η μητέρα της προτιμούσε να ασχοληθεί με το… μποξ! Από μικρή ηλικία στο Τορόντο, η «μικρή Βίκι» δοκίμασε πολλούς αθλητικούς δρόμους – ενόργανη, κολύμβηση, ποδόσφαιρο, μπάσκετ – προτού στραφεί οριστικά στο τένις, με την υποστήριξη του πατέρα της.
Κόντρα στο καθεστώς Μομπούτου
Ο πατέρας της, Τσιπριάν Μπόκο, έφυγε με τη σύζυγό του από το Κονγκό στα τέλη της δεκαετίας του ’90 για να ξεφύγουν από το καθεστώς Μομπούτου. Αν και δεν είχε παίξει τένις, ήταν λάτρης των Άντρε Άγκασι, Τζιμ Κούριερ και Στέφι Γκραφ, και εκπαίδευσε όλα τα παιδιά του στο άθλημα. Τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια, Γκράσια και Κέβιν, αγωνίστηκαν σε πανεπιστημιακά πρωταθλήματα στις ΗΠΑ, ενώ ο τρίτος, Ντέιβιντ, αναγκάστηκε να σταματήσει στα 16 λόγω προβλήματος στα μάτια.
Η Βικτόρια θυμάται τον εαυτό της «να μεγαλώνει στα γήπεδα τένις». Χαρακτηριστικό το πρώτο της παιχνίδι, στα 7 της, απέναντι στην 17χρονη τότε αδελφή της Γκράσια – ηττήθηκε με 6-0, 6-0, αλλά το πάθος της δεν κάμφθηκε.
«Μισούσα να χάνω, περισσότερο απ’ ό,τι μου άρεσε να κερδίζω», λέει σήμερα.
Η ανταγωνιστικότητά της ήταν φανερή από νωρίς. «Ακόμη και όταν έπαιζε με μεγαλύτερους, ήθελε πάντα να κερδίζει», λέει η αδελφή της τονίζοντας: «Αυτό την ωθούσε να προπονείται σκληρότερα».
Η προπονήτριά της από τον Δεκέμβριο του 2024, Ναταλί Τοζιά, πρώην Νο. 3 στον κόσμο και φιναλίστ του Γουίμπλεντον το 1998, επιβεβαιώνει:
«Το γεγονός ότι αρνείται την ήττα είναι τεράστιο πλεονέκτημα. Ακόμα και όταν χάνει, βρίσκει τρόπο να επιστρέφει στο παιχνίδι. Δεν τα παρατά ποτέ».
Αυτό απέδειξε και στον τελικό του Μόντρεαλ, όταν, παρότι έχασε το πρώτο σετ από την Οσάκα, έκανε εντυπωσιακή ανατροπή. Η Βικτόρια Μπόκο, στα 18 της, δεν είναι πια απλώς μια ελπίδα του παγκόσμιου τένις – είναι ήδη ένα όνομα που όλοι πρέπει να προσέχουν. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.