Από τον θρυλικό Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες ως τον Λορέντσο Σιπιόνι, αυτοί είναι οι κορυφαίοι Αργεντινοί που... χόρεψαν στον Ολυμπιακό.
Γεννήθηκε στις όχθες του Ρίο ντε λα Πλάτα στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, μετά την πολιτισμική σύμπραξη των γηγενών Λατίνων και των Ευρωπαίων μεταναστών, λίγα χρόνια αφότου είχε κυλήσει στα ίδια μέρη και η πρώτη μπάλα. Περί τάνγκο ο λόγος -ίσως του ομορφότερου και πιο ιδιαίτερου χορού που υπάρχει. Ένα συναίσθημα που χορεύεται από δύο σώματα κινούμενα σε απόλυτη αρμονία, το ένα ηγείται, το άλλο ακολουθεί, σε έναν ρυθμό υπνωτικό μεν, αλλά που ταυτόχρονα καταφέρνει να ξυπνά όλες τις αισθήσεις.
Στις γειτονιές που οι μεθυστικοί, ψυχεδελικοί ήχοι του Κάρλος Γαρδέλ πρωτοσυνάντησαν το πάθος, την ένταση και την αλέγκρα, αέναη κίνηση με μια μπάλα στα πόδια, το ποδόσφαιρο παίζεται ακόμη ακριβώς όπως είχε περιγράψει ένας άλλος Λατινοαμερικάνος «φιλόσοφος» του περασμένου αιώνα. Ο πιθανότατα σπουδαιότερος Βραζιλιάνος ποιητής, Κάρλος Ντρουμόντ ντε Αντράντε, ο οποίος φημολογείται ότι είχε πει το αμίμητο «οι λαοί παίζουν μπάλα όπως χορεύουν», όταν παρατηρούσε από το μπαλκόνι του δυο παρέες εφήβων: η μία χόρευε σάμπα, η άλλη έπαιζε μπάλα. Μετά από σχεδόν 150 χρόνια ιστορίας του ποδοσφαίρου, οι συσχετισμοί ανάμεσα στα δύο δεν χρειάζονται καμιά ιδιαίτερη επεξήγηση!
Διαβάστε επίσης: Ποιος είναι ο Ντιόγκο Νασιμέντο που παίρνει ο Ολυμπιακός (vids)
Το ποδόσφαιρο των αντιθέσεων
Λίγο νοτιότερα, εκεί που το ποτάμι-φυσικό σύνορο της Αργεντινής με την Ουρουγουάη χύνεται στον Ατλαντικό, ξεβράζονται ταυτόχρονα και όλες οι αναμνήσεις ζωής των Αργεντινών που φιλτράρονται από τον Ρίο ντε λα Πλάτα πριν επιστρέψουν και πάλι στον ωκεανό για τον κύκλο της ζωής. Σε κάθε μέτρο του μουσικού ποταμιού που λέγεται τάνγκο, στο κρεσέντο που οδηγεί στην κορύφωση του χορού, συναντά κανείς την ομορφιά μαζί με την ασχήμια. Τις φαντασιακές νότες του Γαρδέλ, μαζί με τις ρεαλιστικές εικόνες της μάχης για την επιβίωση. Συναντά μια «άρρωστη», τριαντάρα διαγώνια μπαλιά που πετάει προς το στόχο της σε απόσταση λίγων εκατοστών από το έδαφος και ακολουθείται από μια ντρίμπλα-όνειρο. Συναντά όμως και ένα τάκλιν-εφιάλτη για αυτόν που το δέχεται και ακολουθείται από μια άτσαλη -πλην σωτήρια- κεφαλιά πάνω στη γραμμή, με τον ήρωα του δράματος να παίζει στην κυριολεξία το κεφάλι του κορώνα-γράμματα μπροστά στις προτεταμένες «σκαριές» των αντιπάλων.
Αυτός είναι ο παράδοξος ποδοσφαιρικός χορός της Αργεντινής και χορεύεται ανέγγιχτος από τον χρόνο από τις 9 Μαΐου 1867, όταν οι Άγγλοι σιδηροδρομικοί εργάτες, αδερφοί Χογκ, ίδρυσαν στο Μπουένος Άιρες το ομώνυμο πρώτο ποδοσφαιρικό κλαμπ στην ήπειρο. Εκεί όπου κάθε μαγική κίνηση με ή χωρίς τη μπάλα, συναντά μια κλωτσιά ζωής ή θανάτου και ο θύτης των δύο εξασφαλίζει τα ίδια ακριβώς κοινωνικά γαλόνια. Εκεί ακριβώς ζει και το ποδόσφαιρο της Αργεντινής!
Αρτίστας ή πολεμιστής;
Η συγκεκριμένη «αγορά» απαιτεί και προϋποθέτει, άλλωστε, υψηλά επίπεδα… αυτογνωσίας πριν αποφασίσεις ποιον «ήρωα» χρειάζεσαι. Πριν αποφασίσεις αν θέλεις τον αρτίστα ή τον πολεμιστή. Αν χρειάζεσαι το δοξάρι του Κάρλος ή την… καραμπίνα του Τσε.
Στην ιστορία του Ολυμπιακού, έχουν περάσει πολλοί «εκπρόσωποι» και των δύο κατηγοριών που προέρχονται από τη συγκεκριμένη «μαγική» ποδοσφαιρική χώρα. Ο τελευταίος εξ αυτών, ο Λορέντσο Σιπιόνι, έπιασε Λιμάνι με την ταμπέλα του «καλύτερου χαφ του τελευταίου πρωταθλήματος Αργεντινής» και άπαντες στο «στρατόπεδο» των Πειραιωτών ευελπιστούν να βρουν σε αυτόν και τις δύο παραπάνω «κατηγορίες». Κάποιον που θα μπορεί με αποτελεσματικότητα είτε να δημιουργεί είτε να καταστρέφει, ανάλογα με το τι θα χρειάζεται η ομάδα και ο Στρατηγός «Μέντι».
Με αφορμή λοιπόν την έλευση του 20χρονου μέσου από την Τίγκρε, το in.gr θυμάται και θυμίζει τους κορυφαίους εκπροσώπους του αργεντίνικου ποδοσφαίρου που πέρασαν από τον Ολυμπιακό!
Ο θρυλικός «Βούβαλος»
Όντας ήδη ένα από τα πιο hot ονόματα της Λατινικής Αμερικής και κάτοχος του Κόπα Λιμπερταδόρες του 1986 με τη Ρίβερ Πλέιτ, ο θρυλικός «βούβαλος», ο αείμνηστος πλέον Χουάν Χιλμπέρτο Φούνες, πιάνει Λιμάνι στα 25 του. Παρότι ήρθε σε μια μαύρη περίοδο για τον σύλλογο και έμεινε λίγο, ο Φούνες μνημονεύεται μέχρι σήμερα από την «ερυθρόλευκη» εξέδρα ως ένας από τους απόλυτους παιχταράδες που φόρεσαν την «ερυθρόλευκη». Πέτυχε 14 γκολ σε 33 επίσημες συμμετοχές πριν τελικά εγκαταλείψει το Λιμάνι αφότου ξέσπασε το σκάνδαλο Κοσκωτά.
Μετά τη μετακίνησή του στη Γαλλία και τη Νις, έρχεται το σοκ της διάγνωσης του προβλήματος στην καρδιά: υπερτροφική μυοκαρδιοπάθεια, αυτή η μάστιγα στην οποία θα οφείλεται ο πρόωρος θάνατος πολλών επαγγελματιών αθλητών τις επόμενες δεκεαετίες. Δυστυχώς ο «βούβαλος» -παρατσούκλι που του προσδόθηκε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του λόγω σωματοδομής- δεν θα αποτελέσει εξαίρεση. Παρότι εγκατέλειψε πρόωρα την ενεργό δράση, η καρδιά του τελικά τον πρόδωσε στις 11 Ιανουαρίου του 1992 σε ηλικία 29 ετών τότε. Ένας από αυτούς που κουβάλησαν το φέρετρο στο δρόμο προς την τελευταία κατοικία του Βούβαλου, ήταν ο Ντιέγκο Μαραντόνα…
Οι νυν: Σαντιάγκο Έσε – Φρανσίσκο Ορτέγκα
Μετά την τιμητική αναφορά στον Φούνες, η συνέχεια δίνεται με τους Αργεντίνους που αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στον Ολυμπιακό. Σαντιάγκο Έσε και Φρανσίσκο Ορτέγκα, έχουν ήδη αφήσει εποχή στο Λιμάνι, έχοντας πανηγυρίσει το πρώτο ευρωπαϊκό ελληνικού συλλόγου, το Conference League του 2024 και φυσικά το θρυλικό νταμπλ της σεζόν που ολοκληρώθηκε.
Ο πρώτος, στα 23 του, είναι ένα από τα ακριβότερα περιουσιακά στοιχεία των «ερυθρόλευκων», έχοντας ήδη προκαλέσει με τις εμφανίσεις του το ενδιαφέρον σπουδαίων ευρωπαϊκών συλλόγων. Με την ερυθρόλευκη έχει καταγράψει 95 συμμετοχές, με 2 γκολ και 4 ασίστ, η μία εκ των οποίων βεβαίως, αυτή στο γκολ που χάρισε στον Ολυμπιακό την πρώτη του ευρω-κούπα. Ο δεύτερος, στα 26 του, αποτέλεσε μια ακόμη «έξυπνη» μεταγραφική κίνηση όταν αποκτήθηκε, αποτελώντας στη συνέχεια ένα από τα βασικά γρανάζια της τωρινής ομάδας (74 συμμ. / 5 ασίστ).
Ο πρώτος της σύγχρονης εποχής
Μετά τον Φούνες το ’87, η επόμενη μεταγραφή Αργεντινού στο Λιμάνι ήρθε μια… ζωή ολόκληρη αργότερα. Ο πρώτος της σύγχρονης εποχής, ήταν ο Γκάμπριελ Σούρερ, τη σεζόν 2004-05.
Στα 33 του ήδη και έπειτα από 230 αγώνες ισπανικού πρωταθλήματος και μια κατάκτηση το 2000 με τη Ντεπορτίβο Λα Κορούνια, πήρε θέση στο κέντρο της άμυνας του Ολυμπιακού για να γίνει ο ηγέτης της για την επόμενη διετία. Είχε μια συνολικά αξιοπρεπέστατη παρουσία, με 59 συμμετοχές, 1 γκολ, 2 ασίστ και κατέκτησε δύο νταμπλ (2004-05, 2005-06).
Ο ορισμός του εξτρέμ
Ένας από τους Αργεντινούς που άφησαν εποχή στον Ολυμπιακό δεν είναι άλλος από τον τεράστιο Λουτσιάνο Γκαλέτι. Στα τρία χρόνια που φόρεσε την ερυθρόλευκη πριν εγκαταλείψει την ενεργό δράση λόγω του σοβαρού προβλήματος υγείας, πρόλαβε να γίνει ένας από τους κορυφαίους ξένους στην ιστορία του συλλόγου. Κατά πολλούς, είναι και ο κορυφαίος δεξιός χαφ που πέρασε από το Λιμάνι.
Τα νούμερά του αλλά και τα αμέτρητα highlights επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές για έναν παίκτη που το 2007 αποκτήθηκε έναντι 2,5 εκατ. ευρώ από την Ατλέτικο Μαδρίτης και στον Ολυμπιακό κατέγραψε 93 συμμετοχές, 26 γκολ και 30 ασίστ, κατέκτησε 2 νταμπλ (2007–08, 2008–09) και πρωταγωνίστησε σε σπουδαίες ευρωπαϊκές βραδιές για την ομάδα.
Ο «ράστα»
Η ιδιαίτερη κόμμωση που του έδωσε και το παρατσούκλι, δεν ήταν το μοναδικό αξιομνημόνευτο στοιχείο του Φερνάντο Μπελούτσι – κάθε άλλο! Ο Αργεντινός ήταν ένας γνήσιος καλλιτέχνης της μπάλας, ο οποίος αποκτήθηκε λίγο μετά τον Γκαλέτι, στα μέσα της σεζόν 2007/08, έπειτα από την πρόκριση του Ολυμπιακού στους «16» του Champions League. Για την ακρίβεια, οι «ερυθρόλευκοι» είχαν πληρώσει 7,5 εκατ. ευρώ στη Ρίβερ Πλέιτ για το 50% των δικαιωμάτων του!
Με τον Ολυμπιακό αγωνίστηκε μέχρι το καλοκαίρι του 2009, κατέκτησε και αυτός δύο νταμπλ (2007–08, 2008–09) και πραγματοποίησε κατά κανόνα πολύ καλές εμφανίσεις. Μέτρησε 9 γκολ και 8 ασίστ σε 55 ματς, προκαλώντας το ενδιαφέρον αρκετών ομάδων. Τελικά, αυτή που τον αγόρασε ήταν η Πόρτο η οποία τότε μάλιστα του έβαλε και ρήτρα ύψους 30 εκατ. ευρώ.
«Κάνιο», ο θρύλος
Σεζόν 2010/11 πλέον και το πρώτο όνομα Αργεντινού που αποκτάται επί Βαγγέλη Μαρινάκη είναι ο σπουδαίος Αριέλ Ιμπαγάσα. Με μια τεράστια καριέρα πίσω του στα γήπεδα της Ισπανίας, ακόμη και στα… 30φεύγα, ο «Κάνιο» όχι απλά προσφέρει τα μέγιστα στον Ολυμπιακό όσο αντέχουν τα πόδια του, αλλά ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσ’ στο γάλα στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Έμεινε για 4 σεζόν, «φτιάχνοντας» 32 γκολ για τους συμπαίκτες του (σ.σ. έβαλε και 3 ο ίδιος) σε 97 αγώνες, πανηγυρίζοντας 4 πρωταθλήματα και 2 Κύπελλα Ελλάδας. Έκτοτε φυσικά αποτελεί και σταθερό στέλεχος της ομάδας σε προπονητικό επίπεδο, έχοντας περάσει (κυρίως ως βοηθός) τόσο από την πρώτη ομάδα όσο και από τη Β’ ή τις ακαδημίες.
«Τσόρι», Κούνελος και «Κούτσου»
Τέσσερις σεζόν αργότερα, ο Ολυμπιακός αποκτά έναν ακόμη «30άρη» Αργεντινό «αρτίστα», ο οποίος επίσης καταφέρνει να κάνει το… προφανές –να ξεχωρίσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Αλεχάντρο Ντομίνγκες ή πιο απλά «Τσόρι» για όλους τους ποδοσφαιρόφιλους, αποκτάται ως ελεύθερος, κατακτά 4 σερί πρωταθλήματα, 1 Κύπελλο και συνδέει το όνομά του με ορισμένες σπουδαίες βραδιές του Ολυμπιακού σε Ελλάδα και Ευρώπη. Σε 126 ματς, ο Αργεντινός καλλιτέχνης μετράει 40 γκολ και 28 ασίστ.
Την ίδια σεζόν με τον Τσόρι, Λιμάνι, επίσης ως ελεύθερος, πιάνει και ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές των τελευταίων δύο δεκαετιών, ο Χαβιέ Σαβιόλα. Ο «Κούνελος» -όπως ήταν το παρατσούκλι του- μπορεί να μην ήταν στον Ολυμπιακό ο παίκτης που οργίασε με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα, ωστόσο σε κάθε περίπτωση, αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά μεταγραφικά «μπαμ». ‘Εμεινε μόνο για μια σεζόν και σε 35 ματς είχε 14 γκολ και 4 ασίστ, βοηθώντας την ομάδα στην κατάκτηση του τίτλου της σεζόν 2013-14.
Η εποχή αυτή, περιλαμβάνει και έναν ακόμη Αργεντινό με μυθική καριέρα στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Ένας ακόμη ξακουστός εκπρόσωπος της χώρας του τάνγκο που φόρεσε την ερυθρόλευκη, ήταν ο Εστεμπάν Καμπιάσο, τη σεζόν 2015-16. Ένας από τους κορυφαίος σύγχρονους Αργεντινούς μέσους με λαμπρή πορεία στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, πρόλαβε στα 35 του να πανηγυρίσει 2 πρωταθλήματα στο Λιμάνι, με 49 συμμετοχές, 7 γκολ και 3 ασίστ.
Συνολικά κατέκτησε 22 τίτλους, μεταξύ των οποίων και το Champions League του 2010 με την Ίντερ του Μουρίνιο.