Super League: Το τανγκό θέλει… δύο, θέλει και αποδείξεις

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που οι αρχαιρεσίες της Super League αποτέλεσαν βασικό θέμα συζήτησης. Και αυτή η εξέλιξη είναι σίγουρα μια πρώτη ισχυρή ένδειξη της ευκαιρίας που τρέχει από χθες για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μέσω της επιστροφής του Βαγγέλη Μαρινάκη στην προεδρία της διοργανώτριας αρχής.

Με δεδομένο όμως ότι ο ισχυρός άνδρας του Ολυμπιακού γυρίζει μετά από μια ολόκληρη δεκαετία σε αυτή τη θέση; Καλό θα είναι να θυμηθούμε ότι το τανγκό θέλει… δύο. Και ότι αν δεν έχουν σκοπό να «χορέψουν» και οι υπόλοιποι, όχι μόνο εκείνος που εξελέγη αλλά και όσοι τον εξέλεξαν, τότε μπορεί κάλλιστα να χρειαστεί να περάσουν άλλα δέκα χρόνια προκειμένου να προκύψουν ανάλογες προϋποθέσεις.

Προς τι η αναφορά στο αυτονόητο; Διότι ακούω από χθες διάφορους να υποστηρίζουν πως η παρουσία του Βαγγέλη Μαρινάκη στην προεδρία της Super League προσφέρει μια σειρά από «παραγοντικά» προνόμια στους Ερυθρόλευκους. Ότι πλέον o ίδιος σαν β΄ αντιπρόεδρος της ΕΠΟ προσφέρει στους πρωταθλητές μια παραπάνω καρέκλα στην Εκτελεστική Επιτροπή. Ότι κερδίζουν το δικαίωμα συμμετοχής στην Επιτροπή Εκτάκτων Θεμάτων της Ομοσπονδίας κλπ.  Ποιοι τα λένε όλα αυτά; Προφανώς εκείνοι που θέλουν το «παιχνίδι» να συνεχίσει να παίζεται με τους ίδιους κανόνες. Αναμενόμενη η αντίδραση τους, αλλά και ενδεικτική για το πραγματικό περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν έχει κανένα λόγο εμπλοκής στα θεσμικά όργανα ο Ολυμπιακός. Ίσα-ίσα που οι διαδοχικές κατακτήσεις του πρωταθλήματος «κόντρα σε όλους» είναι μια ιστορία που το κοινό του την εκτιμά ακόμη περισσότερο.  Tη μεγάλη εικόνα κοιτάζουν οι Ερυθρόλευκοι και ο ίδιος ο ιδιοκτήτης τους, που πλέον έπειτα από 12 χρόνια εμπειρίας καταλαβαίνει τις ανάγκες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου όσο λίγοι. Έχουν όρεξη να συνδράμουν ουσιαστικά για την βελτίωση του προϊόντος. Και αυτή την όρεξη είναι που πρέπει να εκμεταλλευτούν όλοι οι υπόλοιποι.

Γιατί το μοντέλο διοίκησης Μαρινάκη, ο τρόπος που ανέπτυξε την εταιρία Ολυμπιακός μέσα στην δυσκολότερη δεκαετία που προέκυψε μεταπολεμικά στη χώρα, είναι παράδειγμα προς μίμηση.  Και αυτό το επιβεβαιώνουν εύκολα και όσοι χθες έριξαν «λευκό» στις εκλογές για λόγους σαν εκείνους που το νέο γήπεδο της ΑΕΚ δεν έχει θύρα «4», θύρα «7» και θύρα «13».

Η συγκυρία για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι συγκεκριμένη:

1)Το τέλος της καταστροφικής διετίας του covid που έριξε στα τάρταρα τα λίγα έσοδα των ομάδων από τα εισιτήρια.
2) Ο νόμος του Κράτους για την Επαγγελματική Διαιτησία.
3) Η υποχρέωση της ΕΠΟ να εναρμονιστεί με τον Ολιστική Μελέτη των UEFA/FIFA.
4) Το καλό νέο που φέρνουν οι εξαγγελίες για τα νέα γήπεδα (ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός)
5) Το πάγιο αίτημα των «μικρομεσαίων» για μια κουβέντα που μπορεί να επαναφέρει την Κεντρική Διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

Όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν και να γίνουν όπλο στη φαρέτρα της Super League.  Αρκεί να αποφασίσουν οι ΠΑΕ τι ποδόσφαιρο θέλουν. Και να το αποδείξουν.

Αν όντως σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν τεχνοκρατικά την περίσταση; Η εμπλοκή και το ενδιαφέρον του Βαγγέλη Μαρινάκη μπορεί να αποτελέσει το «κλειδί» για να προκύψει ουσιαστική αναβάθμιση. Ένας σημαντικός επιχειρηματίας που μπορεί να εξασφαλίσει έσοδα, να «διεκδικήσει» για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.  Που διαθέτει την απαραίτητη τεχνογνωσία και που με ότι καταπιάνεται αποδεδειγμένα τα καταφέρνει.

Ο σκοπός όμως δεν φαίνεται από μια απόφαση μπροστά σε μια κάλπη. Επιβεβαιώνεται από πράξεις.

Όλοι ξέρουν τα προβλήματα. Και εκείνα που προκύπτουν από τα εσωτερικά των ΠΑΕ που δεν γνωρίζουμε ούτε τους ιδιοκτήτες και που δεν ξέρει κάνεις αν επιστρέφουν στο ποδόσφαιρο τα χρήματα με τα οποία ευεργετούνται (τηλεοπτικά δικαιώματα, στοίχημα κλπ). Και κυρίως εκείνα που προκαλεί το αλισβερίσι με την ΕΠΟ εξυπηρετώντας αποκλειστικά καμιά 50αριά τύπους που έχουν ρίξει άγκυρα στο πάρκο Γουδή παριστάνοντας τους «μπροστινούς» των αφεντάδων τους.

Επιβάλλεται να τρέξει μια πράξη αληθινής εξυγίανσης των ποδοσφαιρικών εταιριών . Και την ίδια στιγμή όπως συμβαίνει σε όλα τα προηγμένα ποδοσφαιρικά κράτη του κόσμου να κοπεί αυτή η σχέση εξάρτησης με την Ομοσπονδία.  Να μπορούν πλέον οι ΠΑΕ να αποφασίζουν για το προϊόν τους. Να σταματήσει η οικονομική «αιμορραγία» (ποσοστά από τηλεοπτικά, μεταγραφές, παράβολα κλπ) από το «χαράτσι» της ΕΠΟ. Να σταματήσουν και οι τρικλοποδιές, από πάσης φύσεως Επιτροπές σαν την πρόσφατη που με το «έτσι θέλω» κάποιοι προσπάθησαν να αρπάξουν το ευρωπαϊκό εισιτήριο που κέρδισε στο γήπεδο ο Άρης κλπ

Αλλιώς ας αναλάβουν τις ομάδες οι μπογιατζήδες από τη Σάμο και οι «άεργοι» από την Πάτρα.  

«Εμείς κλείνουμε συμφωνίες εκατομμυρίων ευρώ για το ρόστερ μας, πληρώνουμε κάθε χρόνο στην ΕΠΟ εκατομμύρια για εισφορές συμβολαίων και μεταγραφών και θα εξαρτάται το μέλλον μας και ο προγραμματισμός μας από δέκα αλητάμπουρες, αμόρφωτους που κάθονται με τα πόδια πάνω στα γραφεία και κουνάνε μαριονέτες τύπου Σαράκη;» είχε αναρωτηθεί πρόσφατα ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Και εκείνα τα λόγια του είναι οδηγός αν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο θέλει όντως να γυρίσει σελίδα.

Θέλουν λοιπόν όλοι ένα καλύτερο προϊόν με έσοδα και προοπτική; Ιδού η ευκαιρία τους, να το αποδείξουν. Ο ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού δεν μίλησε τυχαία για πλάνο 5ετίας –παρότι η δική του θητεία θα είναι διετής-. Το έκανε γιατί προφανώς πιστεύει ότι για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα χρειάζεται ένα ρεαλιστικό σχέδιο που θα το ακολουθήσουν και οι επόμενοι. Και μακάρι το παράδειγμα του να φέρει στην προεδρία της Super League και άλλους επενδυτές που η προσφορά τους προσμετράτε σε εκατ ευρώ.

Χρειάζεται οργάνωση και κανόνες. Χρειάζεται όραμα και αποφάσεις. Κάπως έτσι άλλωστε δημιουργήθηκε η Super League και πήρε τη θέση της ΕΠΑΕ.

Μόνο που από τότε πέρασαν 15 χρόνια… Και ενώ όλα τριγύρω αλλάζουνε; Όλα τα ίδια μένουν…