Φοβού τους χάρτινους και δώρα φέροντας, με Ψαριανό dessert

Διάβασα χθες με μεγάλη συγκίνηση είναι η αλήθεια, τη δήλωση του tiger στην επίσημη χαρτοσελίδα της ομάδας του, μέσω της οποίας ζητούσε να αρθεί προσωρινά η τιμωρία του Ιβάν Σαββίδη, ώστε ο τελευταίος να παραβρεθεί στον τελικό.

«Ω-ω, πόσο μεγαλόκαρδος και υπεράνω είναι ο άνθρωπος, ζητά να συγχωρέσουν αυτόν που παραλίγο θα εκτελούσε τους παίκτες της ομάδας του, εκείνον που τους προκάλεσε τόσα ψυχικά τραύματα, αναγκάζοντας τους να ζήσουν τη σύγχρονη κόλαση του Μπατακλάν», ήταν οι πρώτες σκέψεις μου…

Εκεί που έδωσα ρέστα ήταν προς το τέλος της δήλωσης όπου επικαλείται το fair play, φαντάζομαι πως την ώρα που υπαγόρευε το κείμενο θα έπεσε το internet, αν και κρίνοντας από το μέγεθος των επενδύσεων, το πιθανότερο είναι να κλέβουν από τον γείτονα.

Να βάζει στο στόμα του το fair play αυτός που σύμφωνα με τον ψητά-προπονητή έδωσε εντολή στους ποδοσφαιριστές της ομάδας του να μην επιστρέψουν στον αγωνιστικό χώρο, είναι πιο αστείο και από την εικόνα των τρομοκρατημένων παικτών της χάρτινης, που χαζογελούσαν στα αποδυτήρια.  Ήταν η στιγμή να αναθεωρήσω πως το Νόμπελ Ειρήνης που πήρε μερικά χρόνια πριν ο Ομπάμα, ήταν ότι πιο κωμικό είχα δει στη ζωή μου.

Ενδεχόμενη απουσία ενός προέδρου-μεγαλομετόχου από τον τελικό λοιπόν εκλαμβάνεται ως unfair κατάσταση, λες και μιλάμε για τερματοφύλακα ή προπονητή, λες και αν οι πρωταγωνιστές κάνουν χειραψία σε εκπρόσωπο της μιας ομάδας, θα χαθεί η αίγλη του τελετουργικού

Το να σκηνοθετούνται θεατρικές παραστάσεις όμως και να μην επιστρέφουν ομάδες στον αγωνιστικό χώρο επειδή ο διαιτητής κατακύρωσε κανονικό γκολ, επικαλούμενοι τρόμο από μια φωτογραφία και το αποτέλεσμα να κρίνεται από δικαστές, είναι ο ορισμός αυτού που ονομάζουμε fair play, οπότε το επικαλούμαστε χωρίς ίχνος τσίπας.

Το παράδοξο είναι πως ενώ ο tiger έδειξε άμεσα αντανακλαστικά και ανέδειξε γενναιότητα της ψυχής στο θέμα της παρουσίας Σαββίδη, ακόμα περιμένουμε να τοποθετηθεί ως προς τη διεξαγωγή εκτεταμένου ελέγχου ντόπινγκ στον τελικό. Ούτε η ομάδα του το έκανε επισήμως παρά μόνο με μια διαρροή, όπου επικαλέστηκε τους κανονισμούς, τους οποίους όμως προτείνει να μην ισχύσουν προσωρινά στην περίπτωση της τιμωρίας του Ιβάν!

Μόνο σε μένα φαίνεται οξύμωρο και αντιφατικό;

Τέλος πάντων, η πλήρης αδιαφορία του Σαββίδη ήταν η ενδεδειγμένη κίνηση, το υποκριτικό ξέσπασμα του tiger δεν άξιζε ούτε απάντησης .Και το πρωτάθλημα άλλωστε, χάρη στο υποκριτικό ταλέντο (έστω και επιπέδου βιντεοταινίας του ‘80) τους, το πήραν.

Σε περίπτωση που το αίτημα γινόταν δεκτό, είναι δεδομένο πως μόλις έτρωγαν γκολ θα πεταγόταν από το κάθισμά του φωνάζοντας «βοήθεια, αυτός ο Μάο-Μάο που δεν ξέρω πως βρέθηκε δίπλα μου, είπε ότι θα με φάει ζωντανό και τρομοκρατήθηκα, ο τελικός δε μπορεί να συνεχιστεί με τη ζωή μου να κινδυνεύει, θα αποφανθούν τα δικαστήρια». Εναλλακτικά θα έκανε ένσταση για παράνομη παρουσία του… τιμωρημένου Σαββίδη, όλα να τα περιμένεις από τον Σπίλμπεργκ της ταινίας «the paper champions».

Και μη σκεφτεί  κάποιος πως θα ήταν ανήθικο μια κι εκείνος θα είχε βάλει πλάτη, διότι θα τον παραπέμψω στις φωνές των οπαδών της ίδιας ομάδας που μερικά χρόνια πριν, φώναζαν για πρωταθλήματα που πρέπει να κρίνονται στα γήπεδα και όχι στα δικαστήρια…

YΓ. Πάνω που σας έγραφα χθες για τον Ψαριανό, που ανακάλυψε τα χαρισμένα στον ΠΑΟΚ πρωταθλήματα κι αναρωτιόμουν, από που προκύπτει πως ήταν κανονισμένα από τον Κουλούρη ή όποιον άλλον, με ποιον τρόπο δηλαδή έγινε το κουμάντο, ο διάδοχος της Δαμανάκη, μου έλυσε την απορία με νεότερη ανάρτηση.

«Αφού αποκαλείτε το δικό μας χάρτινο, τότε λέμε κι εμείς πως τα δικά σας είναι χαρισμένα!» ήταν η αποστομωτική του τοποθέτηση, που γέννησε όμως καινούργια απορία, για το «πως γίνεται να χώρεσε τόση σοφία σε λίγες λέξεις».

Ο συλλογισμός παραπέμπει σε παιδάκια νηπιαγωγείου, με τη δασκάλα να ρωτάει «γιατί Κωστάκη πήρες το αυτοκινητάκι του Γιωργάκη;» κι ο τελευταίος απαντά «επειδή κι αυτός μου πήρε το στρατιωτάκι, κυρία». Αν λοιπόν ο Γιωργάκης δεν έπαιρνε πρώτος το στρατιωτάκι του Κωστάκη, ούτε ο Κωστάκης θα έπαιρνε το αυτοκινητάκι του Γιωργάκη, οπότε αν δεν τους αποκαλούσαμε χάρτινους πρωταθλητές, ο Κίμωνας δε θα μας είχε δώσει το πρωτάθλημα του 85!

Ψαγμένο, αν μη τι άλλο…

Η διαφορά είναι πως το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένο το πρωτάθλημα τους δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, με δώδεκα βαθμούς να μοιράζονται στα χαρτιά, δε μπορείς να το βαφτίσεις αλλιώς. Πόσο δε όταν αυτοί (παρέα με τους καθοδηγητές γαύρους) οδήγησαν δυο αγώνες στα δικαστήρια, δεν πρόκειται δηλαδή για συγκυρία που απλώς τους έκατσε, οι ίδιοι μεθόδευσαν τα πάντα. Έφαγαν γκολ και το ακύρωσαν επειδή έτσι ήθελαν και στη συνέχεια απαιτούσαν να μάθουν αν μέτρησε τελικά για να επιστρέψουν, με άλλα λόγια, βασική προϋπόθεση παρουσίας τους στο χορτάρι ήταν το σκορ να είναι 0-0, σε κάθε άλλη περίπτωση θα το έπαιζαν είτε διαμαρτυρόμενοι-αδικημένοι, είτε τρομαγμένοι.

Εμάς, από που κι ως που μας το χάρισε ο Κουλούρης, με ποιον τρόπο, ποια μεθόδευση;

Όπως και να ‘χει, η αμπελοφιλοσοφημένη προσέγγιση του Ψαριανού, ανοίγει νέους ποδοσφαιρικούς ορίζοντες και αλλάζει τα δεδομένα στο χώρο, από δω και στο εξής, σε περίπτωση που κάποιος διαιτητής σφυρίξει πέναλτι, στην επόμενη φάση θα ζητήσει και η άλλη ομάδα, με το σκεπτικό «αφού έδωσες στους άλλους, δώσε και σε μας ρε μπάρμπα».

Απάντηση του τύπου «μα γιατί να σας δώσω αφού δεν έγινε ανατροπή» δεν υπάρχει, «άπαξ κι έδωσες στους άλλους οφείλεις και σε εμάς, έτσι πάνε αυτά», σύμφωνα με τον «Κατά Ψαριανόν Ευα(γ)γέλιον».

Αδικία πάντως που ο Ψαριανός δε γνωστοποίησε μερικές δεκαετίες νωρίτερα τα πονήματα του μυαλού του,  αν το είχε κάνει, ο «Μπάμπης ο Σουγιάς» που κάποτε έσπαζε αυτοκίνητα επειδή είχαν Αθηναϊκές πινακίδες, θα είχε κάνει ήδη καριέρα βουλευτή και δε θα περιοριζόταν στον άχαρο ρόλο του μυθικού τηλεοπτικού ήρωα της Θεσσαλονίκης…