Τα εγκλήματα Αλαφούζου με λεφτά της… πολυμετοχικότητας

Η διαφορά του Παναθηναϊκού με τον ΠΑΟΚ, τον Ολυμπιακό, αλλά και την ΑΕΚ είναι τεράστια. Σαφώς με το μέγεθος που έχει ο σύλλογος και το βάρος της φανέλας, μπορεί στον αγωνιστικό χώρο να κοντράρει σε κάποια παιχνίδια και τους τρεις και να πάρει ένα θετικό αποτέλεσμα.

Συνέβη, άλλωστε, στον πρώτο γύρο με την Ένωση και με τον αιώνιο αντίπαλο. Αυτό, όμως, θ’ αποτελεί εξαίρεση κι όχι κανόνα. Σε έναν μαραθώνιο ο Παναθηναϊκός δεν έχει τις δυνατότητες, αγωνιστικές, οικονομικές, αλλά και στα θεσμικά όργανα για ν’ αντιμετωπίσει ισότιμα και τους τρεις.

Δέκα παιχνίδια να παίξει με τον καθένα, το πιθανότερο είναι να χάσει τουλάχιστον στα μισά, να πάρει κάποιες ισοπαλίες και το πολύ μία νίκη. Αυτές, ωστόσο, είναι επιδόσεις Ατρόμητου, Αστέρα Τρίπολης κι όχι Παναθηναϊκού. Το κανονικό «τριφύλλι», αν δεν είχε περισσότερες νίκες εναντίον των υπόλοιπων μεγάλων, τουλάχιστον θα είχε τις ίδιες.

Οι «πράσινοι» λόγω των χρεών βρίσκονται σε δεινή θέση, όμως, υπάρχει μία τεράστια διαφορά σε σχέση με όσα πέρασαν στο παρελθόν, κυρίως οι δύο «Δικέφαλοι».

Ο ΠΑΟΚ ποτέ δεν είχε ισχυρό οικονομικό παράγοντα. Ο Μπατατούδης έσπρωξε λίγο χρήμα τα πρώτα δύο χρόνια και μετά επήλθε το χάος. Η ΑΕΚ μετά τους Μελισσανίδη, Καρρά πελαγοδρομούσε. Είχε κάποιες σεζόν πολύ καλή ομάδα, διεκδίκησε πρωτάθλημα, αλλά όχι διάρκεια. Βρήκε κι αυτή πορτοφόλια επί προεδρίας Ντέμη Νικολαϊδη, ωστόσο, έγιναν αρκετά λάθη κι εκεί στη διαχείριση. Στη συνέχεια έφτασε στην καταστροφή, διότι όλα τα πορτοφόλια αποφάσισαν να αποχωρήσουν.

Η διαφορά, λοιπόν, είναι ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε ένα βήμα από το να πέσει στον γκρεμό, έχοντας πορτοφόλι. Δεν είχε διοίκηση πρωτοδικείου, ή κάποιον φιγουρατζή. Συνεχίζει κι έχει μεγαλομέτοχο τον Γιάννη Αλαφούζο. Μία από τις πιο σημαντικές εφοπλιστικές οικογένειες της χώρας. Έναν μιντιάρχη. Σε κάθε περίπτωση έναν ισχυρό επιχειρηματία.

Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι ο σύλλογος έφτασε εδώ όχι γιατί δεν μπήκε χρήμα, αλλά γιατί έγιναν απίστευτα λάθη. Εγκλήματα. Σε σημείο που να αναρωτιέται κανείς «δεν τα λυπάσαι τα λεφτά σου Αλαφούζο;» Από το καλοκαίρι του 2012 κι ανεξάρτητα του εγχειρήματος της Παναθηναϊκής Συμμαχίας που απέτυχε, διότι στην Ελλάδα δεν είμαστε Αγγλία ή Γερμανία για να πάρει ο λαός την τύχη μίας ομάδας στα χέρια του, ο Αλαφούζος έχει βάλει δεκάδες εκατομμύρια.

Με τη φετινή σεζόν μπορεί αυτά να αγγίξουν και τα 70 εκατ. ευρώ. Αυτό αναφέρουν όλες οι πληροφορίες. Ακόμα και τόσα να μην είναι, δεδομένα έχει βάλει τουλάχιστον μία 60άρα εκατομμύρια. Σαράντα εκατ. ευρώ ήταν μέχρι το καλοκαίρι του 2017, όπως είχε πει και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Για να γίνει αντιληπτό το τι χρήμα έχει βάλει, να πούμε ότι στην ΑΜΚ της πολυμετοχικότητας το καλοκαίρι του 2008, μπήκαν πάνω-κάτω 65 εκατ. ευρώ.

Ας υποθέσουμε ότι ο Αλαφούζος μετά την πολυμετοχικότητα παρέλαβε χρέος 20-30, άντε να πούμε και 40 εκατ. ευρώ. Με τα λεφτά που έχει ρίξει στον Παναθηναϊκό, θα έπρεπε το χρέος να είναι μάξιμουμ στα 10, το πολύ 15 εκατ. ευρώ. Δεν λέμε να το εξαλείψει. Πάντα μπορείς να πέσεις έξω στους υπολογισμούς σου.

Όχι, όμως, να ρίχνεις χρήματα και να το διογκώνεις. Αυτό λέγεται έγκλημα. Είναι γνωστά τα λάθη του μεγαλομετόχου και δεν χρειάζεται να τα επαναλάβουμε. Θα πρέπει φυσικά να εξηγήσει ο ίδιος κάποτε, γιατί ξαφνικά άνοιξε την κάνουλα το καλοκαίρι των capital controls, τι πίστεψε και σκόρπισε χρήμα στον ανεκδιήγητο Στραματσόνι (που τώρα του έκανε και προσφυγή ζητώντας περίπου 600.000 ευρώ, μόνο αυτός κι όχι οι συνεργάτες του) και στη συνέχεια αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα.

Το παράπονο, λοιπόν, είναι αυτό. Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός έφτασε να βιώνει ό,τι ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ στο παρελθόν έχοντας ιδιοκτήτη έναν εφοπλιστή, έναν μιντιάρχη κι όχι κάποιον από τα πανέρια… Ο Αλαφούζος στην πορεία είναι αλήθεια ότι δέχθηκε πόλεμο από τα αντίπαλα συμφέροντα.

Ξεκίνησε με θάρρος μία προσπάθεια για να κάνει ξανά τον Παναθηναϊκό ανταγωνιστικό, αλλά και μία μεγάλη μάχη κόντρα στο παρασκήνιο. Συσπείρωσε τον κόσμο κι αντί αυτό το να το εκμεταλλευτεί και να πεισμώσει, αντί να διαχειριστεί σωστά τα χρήματά του, τα παράτησε στη μέση και έκανε βήματα προς τα πίσω. Θέλει προσπάθεια με δεκάδες εκατομμύρια να γυρίσεις τον Παναθηναϊκό στο καλοκαίρι του 2012, όπου και τον παρέλαβε.

Τώρα έχει ξεκινήσει ένα σχέδιο ανασύνταξης. Με μικρότερο μπάτζετ. Βάζει χρήματα και προσπαθεί να μειώσει το χρέος, που ο ίδιος αύξησε. Αλλά το καλοκαίρι συμπληρώνονται επτά χρόνια από τότε που ουσιαστικά πήρε το τιμόνι στα χέρια του.

Σ’ αυτό το διάστημα η υπομονή του κόσμου, η στήριξη στο πρόσωπό του μετατράπηκε σε οργή. Δεν αντέχουν άλλο οι οπαδοί αυτή την κατρακύλα στον Παναθηναϊκό. Στο τοξικό ελληνικό ποδόσφαιρο σαφώς και δεν είναι εύκολο να κυλήσουν όλα όπως θες ή ελπίζεις. Όταν έχεις θάρρος και αποφασιστικότητα, όμως, τότε αποκλείεται να φτάσεις στο σημείο μηδέν, όπως είναι από το καλοκαίρι του 2017 ο σύλλογος.

Δυστυχώς, ο Αλαφούζος στην πορεία δεν επέδειξε αποφασιστικότητα σε όλους τους τομείς. Αν και διαθέτει πορτοφόλι έκανε τον Παναθηναϊκό έρμαιο των αντιπάλων του.

Μέλη της διοίκησής του (ο ίδιος δεν είχε αντίρρηση) συζητούσαν για πώληση παικτών στον Ολυμπιακό, ποδοσφαιριστής έκανε προσφυγή και συνέχισε στην ΑΕΚ (προτίμησαν κι αρκετά στελέχη από Λυμπερόπουλο μέχρι μέλη του ιατρικού τιμ να καταλήξουν στην Ένωση), η ομάδα πήρε δανεικούς από τον ΠΑΟΚ. Να μην αναφέρω ποιους είχε ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ όταν βίωναν ίδιες καταστάσεις.

Την οικονομική δύναμη και το όνομα της οικογένειας Αλαφούζου, πάντως, δεν τη διέθεταν. Γι’ αυτό η οργή των Παναθηναϊκών είναι μεγαλύτερη.

Ανάλογα συναισθήματα είχαν πολλοί οπαδοί του «τριφυλλιού» για την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Ναι, υπήρχε μία τάξη, αλλά τα παράπονα ήταν πολλά και ορισμένες φορές όχι άδικα. Η ΑΕΚ έπεσε κατηγορία και με το που επέστρεψε ξεκίνησε να φτιάχνει γήπεδο και το ολοκληρώνει. Αυτό δείχνει ότι ο Βαρδινογιάννης ποτέ δεν το είδε ζεστά.

Ό,τι κι αν έγινε μετά το 2008 και τις γνωστές εσωτερικές κόντρες. Τότε, επίσης, αυτό που ενοχλούσε τον κόσμο είναι ότι είχαν έναν ισχυρό παράγοντα, αλλά μόλις με ένα πρωτάθλημα από το 1997 έως το 2008. Από το περιβάλλον του Βαρδινογιάννη μου είχαν πει την περίοδο του συλλαλητηρίου «τι να έκανε; Ο άλλος (σ.σ. Κόκκαλης) ήταν πρωθυπουργός».

Γιατί η οικογένεια τι είναι; Δεν χρειαζόταν να κάνει τα «θέλω» του παρασκηνίου. Είχε, όμως, τη δύναμη να βάλει φρένο. Ας μην πάρεις επτά σερί με τον τρόπο που κατηγορούσες. Δεν μπορούσε, όμως, να πάρει 2-3 από τα επτά; Μπορούσε, αλλά είπαμε, δεν το είδε ζεστά.

Ε, κάπως έτσι είναι και με τον Αλαφούζο. Δεν έχει τη δύναμη της οικογένειας, αλλά δεν είναι τυχαίος. Γι’ αυτό κι έχασε πλέον κάθε στήριγμα στον κόσμο. Γιατί δεν μπόρεσε να ακολουθήσει το μέγεθος του συλλόγου. Η ανοχή τελείωσε κι όσο ο Παναθηναϊκός πελαγοδρομεί και δεν είναι τουλάχιστον ισοδύναμος με τους υπόλοιπους μεγάλους, θα αποτελεί persona non grata.