Αν δεν το άξιζε ο ΠΑΟΚ, τότε ποιος;

Ναι ρε Χρήστο Σούτο, αξίζεις τα παντελόνια που φοράς και τα πλήκτρα που πατάς, θα έγραφα για να αποδώσω τα εύσημα στον υπογράφοντα αυτό το κείμενο.

Ακόμα καλύτερα αν έγραφα κάτι σε «εσύ παιδί μου δεν είσαι Σούτος, είσαι Χούτος στον Πανιώνιο, με Ρεκόμπα και Εστογιανόφ», αλλά είπα να μην ξεσαλώσω Μεγάλη Εβδομάδα…

Όχι επειδή συμφωνώ με όσα αναφέρονται εντός, αν ήταν αυτό το κριτήριο με τον Χαραλαμπόπουλο που δε συμφωνούμε πουθενά, θα μιλούσαμε όπως ο Καραπαπάς με τον Γκαγκάτση.

Απλώς εκτιμώ εκείνους που πηγαίνουν κόντρα σε μια κατεστημένη αντίληψη, που δεν χαϊδεύουν τα αυτιά του περιβάλλοντος που ζουν, το οποίο θέλει ένα συγκεκριμένο παραμυθάκι για να τραφεί.

Υποψιάζομαι δηλαδή πως οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί θα του είπαν «τι μ@λ@κίες έγραψες ρε Χρήστο, αφού εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως δεν άξιζαν». Το τελευταίο δε θα του το διατύπωσαν έτσι, αλλά θα το εννοούσαν..

Δεν είναι θέμα Αθήνας και Θεσσαλονίκης, ούτε ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού ή πρωτεύουσας γενικότερα, παρόμοιες αντιλήψεις παρουσιάζονται κατά καιρούς και σε εσωτερικά ζητήματα. Όντας ο ΠΑΟΚ πρωταθλητής στην εσωστρέφεια, διαχρονικά και όχι κάθε 34 χρόνια, το ίδιο πρόβλημα καταγραφόταν συχνά κι εντός οικογένειας. Απλήρωτοι οι παίκτες επί Μπατατούδη, με τις επιταγές άνευ αντικρίσματος να σκάνε με την ίδια συχνότητα που ο κυρ Σάββας καταγγέλει το κατεστημένο κι εκεί που έγραφες το προφανές πως «ο άνθρωπος δεν έχει μαντήλι να κλάψει, κι άμα θέλει να φουμάρει ψάχνει στο πάτωμα για γόπα», σου απαντούσε ο άλλος «μ@λ@κίες λες, διάβασα πως έρχεται με το ιδιόκτητο ελικόπτερο, για να πληρώσει. Γίνεται να είναι ρέστος και να έχει ιδιόκτητο ελικόπτερο…»

Ακόμα κι αν είχε πάντως θα χρωστούσε και του βενζινά, το θέμα όμως είναι ότι άπαξ κι ο άλλος πίστευε πως ο Μπάτμαν ήταν μεγιστάνας, άντε να του το έβγαζες απ΄το μυαλό. Αντί για την πραγματικότητα, επέμενε να ψήνεται από το παραμύθι που είχε σφηνώσει σαν τυρόπιτα στο κεφάλι του, επειδή του άρεσε να ζει με την ιδέα πως ο ιδιοκτήτης του ΠΑΟΚ έχει την ισχύ των ομολόγων του της Αθήνας..

Το ίδιο και τώρα, θέλει ο άλλος να πιστεύει πως το πρωτάθλημα ήταν του Τσίπρα, της Πρέσπας, της βέσπας, της λίμνης Δοϊράνης και της Μαύρης θάλασσας, τι να τον κάνεις;

Ακούγοντας την αλήθεια από κάποιον που δε δηλώνει ΠΑΟΚτσής, ίσως νερώσει κάπως ο στόκος στον εγκέφαλο, ποτέ δεν ξέρεις.

Τι έγραψε ο Σούτος λοιπόν, πως «ο ΠΑΟΚ το αξίζει, επειδή είναι η καλύτερη ομάδα…». Το αυτονόητο, αυτό που θα έβλεπε κι ο Stevie Wonder.

Σε περίπτωση που διαφωνείτε, σας τη βγαίνω από το αντίθετο ρεύμα «αν δεχτούμε πως ο ΠΑΟΚ δεν το άξιζε φέτος, ποιος το άξιζε; ».

Από τις υποψήφιες ομάδες παίζει μόνο ο Ολυμπιακός, με εξαίρεση τον «ο Άρης» που είναι παντοτινά, ο πρωταθλητής στις καρδιές όλων των φιλάθλων…

Όποιος ισχυριστεί κάτι περισσότερο, πως πχ η ομάδα που το άξιζε ήταν το χαρτί,  μπορεί να καλέσει απευθείας στο 213 2046100, είναι το τηλέφωνο του Δρομοκαΐτειου.

ΠΑΟΚ και Ολυμπιακός είναι οι αποκλειστικοί μονομάχοι για τον τίτλο της ομάδας που το άξιζε, ακόμα κι αν χάριν της ποδοσφαιροκουβέντας, διαγράψουμε τη διαφορά που αποτυπώνεται στο βαθμολογικό πίνακα.

Έστω και χωρίς αυτό το κριτήριο, υπάρχουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά κοινής αποδοχής, αν θέλουμε να καταλήξουμε στο ορθότερο συμπέρασμα περί της καλύτερης ομάδας.

Με πρώτο και καλύτερο τη σταθερότητα, η οποία λαμβάνεται υπόψιν και αναλόγως με τις βαθμίδες της κάθε κλίμακας.

Σταθερός ήταν και ο Απόλλων, αφού σε όλη τη σεζόν κυμαινόταν από το 0 έως το 3, με ότι αυτό συνεπάγεται…

Ο ΠΑΟΚ λοιπόν ξεκίνησε με -2, όντας αναγκασμένος από την αρχή να κυνηγά, έχοντας ταυτόχρονα και το μειονέκτημα της καλοκαιρινής υπερπροσπάθειας πρόκρισης στους ομίλους του C.L. Καμμία άλλη Ελληνική ομάδα δεν ξεκίνησε τόσο νωρίς, έχοντας να δώσει τρεις προκριματικούς με πολύ ανώτερους αντιπάλους. Κάτι που σημαίνει πως έπρεπε να φορμαριστεί νωρίς, άρα να κάνει και κοιλιά στην πορεία, όταν οι άλλοι θα είχαν βρει ήδη τα πατήματά τους.

Παρόλα αυτά και με άριστα το 10, δεν έπεσε ποτέ κάτω του 6-7. Στις χειρότερες εμφανίσεις του η απόδοση ήταν άνω του μετρίου, έστω και οριακά. Αυτό που περιγράφουμε ως «μαύρα χάλια, η ομάδα δε βλεπόταν, ήταν λάσπη κλπ», δεν συνόδευσε καμμία φετινή του εμφάνιση.

Στο Καραΐσκάκη δεν άξιζε να κερδίσει, το έγραψα την επόμενη κιόλας στιγμή, δε σερνόταν όμως. Ούτε ο αντίπαλος τον έκανε γιογιό που λέμε, ούτε τον διέσυρε αγωνιστικά. Όπως συνέβη στην Τούμπα δηλαδή αλλά από την ανάποδη, για να το εικονογραφήσουμε. Είναι αλήθεια πως ο γαύρος του έκανε πολλές τελικές, κυρίως από στημένα και μόνη εξαίρεση τις δυο τελευταίες φάσεις! Αλλιώς, ήταν αδύνατον να πατήσει περιοχή.

Αν θέλετε πάλι να ξεφύγουμε από το θεωρητικό της αξιολόγησης, προσμετρώντας την συγκομιδή βαθμών που του χάρισε μια νίκη που δεν άξιζε, θα πάμε και στο Περιστέρι, που ο ΠΑΟΚ ισοφαρίστηκε σε φάση που το παιγνίδι βρισκόταν υπό τον πλήρη έλεγχο του. Αμέσως μετά το γκολ μάλιστα, έχασε τρεις ευκαιρίες από εκείνες που δε χάνονται για να φύγει με το τρίποντο..

Θα πάμε επίσης και στο ΟΑΚΑ, όπου πέρα από το καταφανές άδικο της αποβολής του Ζαμπά, δεν ήταν απλά για να κερδίσει, αλλά για να κάνει πάρτι.

Ακόμα και στην Λάρισα 10 μέρες πριν, χωρίς να είναι εντυπωσιακός άξιζε τη νίκη, έκανε μερικές -όχι πολλές- αλλά αξιόλογες ευκαιρίες και ισοοφαρίστηκε από μια στραβοκλωτσιά.

Δεν αναφέρομαι στο παιγνίδι με τον «ο Άρης» άσχετα αν δέχτηκε οφσάιντ γκολ, γιατί το ζητούμενο είναι πόσες νίκες άξιζε κι εκείνο το ματς δεν άξιζε να το κερδίσει. Ούτε και να το χάσει βέβαια, μια φάση έφαγε…

Ο γαύρος από την άλλη, σε μεγάλο μέρος του πρώτου γύρου, δεν υπήρχε. Οι εμφανίσεις του στο Ηράκλειο, όπως και με τον βάζελο στον Πειραιά ήταν τραγικές κι αυτή είναι η πιο σημαντική διαφορά που επιβεβαιώνει τη σημασία της σταθερότητας. Σε κανένα παιγνίδι ο ΠΑΟΚ δεν ήταν τραγικός, όπως προείπα, υπήρχαν αγώνες που δεν απέδιδε τόσο καλά, αλλά σε αντίθεση με το γαύρο δεν σε έκανε ποτέ να πεις το κλασικό «πόνεσαν τα μάτια μου…»

Είναι γεγονός πως μια νεόκτιστη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός με καινούργιο προπονητή, δε μπορεί να κριθεί με τα μέτρα και σταθμά του ΠΑΟΚ που έχει τον ίδιο προπονητή για δεύτερο χρόνο κι ένα κομμάτι του βασικού κορμού του να κλείνει τριετία..

Μιλώντας για τον Μάρτινς πχ, σαφώς και ο άνθρωπος έχει ελαφρυντικά, διότι την εποχή που μάθαινε τα μικρά ονόματα των παικτών του, ο Λουτσέσκου ήξερε κάθε πτυχή του χαρακτήρα των δικών του

Αυτό που συζητάμε όμως δεν αφορά τα πρόσωπα και τις ικανότητες του καθενός, αλλά κρίνουμε ποια ομάδα ήταν η καλύτερη και άξιζε το πρωτάθλημα.

Σα να έχουμε δυο αυτοκίνητα της Formula 1, αυτό που τερματίζει πρώτο χωρίς να χάσει ποτέ την πρωτιά, ούτε να απειληθεί  ουσιαστικά, είναι το γρηγορότερο με τον καλύτερο οδηγό και τέλος. Επ΄ αυτού γίνεται συζήτηση, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Για τον ηττημένο μπορείς να πεις πως «είχε πρόβλημα στα λάστιχα» ή ότι «το προηγούμενο βράδυ ταλαιπωρήθηκε από γαστρεντερίτιδα και δε μπόρεσε να κοιμηθεί ο φουκαράς..»

Ακόμα κι αν υπάρχει βάση στα παραπάνω παραμένουν αδιάφορα, εκείνο που αξιολογούμε είναι οι επιδόσεις.

Στην επόμενη κούρσα ας βάλει καλύτερα λάστιχα, ας προσέξει τη διατροφή του και βλέπουμε στην πράξη τι θα πετύχει.

Με τα σημερινά ισχύοντα, δεν άξιζε για πρώτος…

Τις υπόλοιπες επικοινωνιακές ευρεσιτεχνίες περί της πιο θεαματικής ομάδας κλπ, τις ακούω βερεσέ, για ποδόσφαιρο μιλάμε, όχι για τσίρκο που πας να απολαύσεις θέαμα.

Όσοι αναζητούν θέαμα, υπάρχουν βιντεοκασέτες της δεκαετίας του 70 της Βραζιλίας Πελέ, για να χορτάσουν.

Οι ομάδες συναγωνίζονται για το ποια θα βγει πρώτη και στα συμβόλαια των στελεχών τους προβλέπονται πριμ επίτευξης στόχων. Αν στο γαύρο παίρνουν πριμ ανάλογα με τις τελικές που θα κάνουν και τα κόρνερ που θα κερδίσουν, δε μας αφορά.

Στο κάτω κάτω, στη Τούμπα που συγκρούστηκαν η πιο αποτελεσματική-σταθερή με την αποκαλούμενη και πιο θεαματική, το αποτέλεσμα γράφτηκε στο ταμπλό.

Σ΄όλα τα παραπάνω, προσμετρήστε πως από ένα σημείο και μετά ο γαύρος δεν είχε κάτι να χάσει, έπαιζε απελευθερωμένος, ποιος θα του ζητούσε το λόγο για την απώλεια του πρωταθλήματος από μια ομάδα που κέρδιζε παντού;

Το άγχος το είχε ο ΠΑΟΚ, όχι επειδή ο πρωτοπόρος έχει εξ΄ορισμού τη μεγαλύτερη πίεση, αλλά κι επειδή κουβαλούσε το βάρος της περσινής κλοπής, οπότε το πρωτάθλημα αποτελούσε τη μοναδική διέξοδο για να εκτονωθεί η αποθηκευμένη οργή.

Μόνο τυχαίο δεν είναι πως στο μοναδικό παιγνίδι must win μετά την Τούμπα, ο Ολυμπιακός υπέστη οδυνηρή εντός έδρας από την Λαμία.

ΥΓ. Αφού σας τη βγήκα από το αντίθετο ρεύμα, ώρα να σας τη βγω και από τον αντίθετο αεροδιάδρομο.

Όσα διαβάσατε παραπάνω, αποτελούν τη βάση μιας ποδοσφαιρικής συζήτησης και εννοείται πως δεν είναι υποχρεωτικό να συμφωνούμε όλοι. Παραμένει όμως κουβέντα, πάνω σε ποδοσφαιρική βάση.

Κάτι παρόμοιο δε θα μπορούσε έστω και να ξεκινήσει για το περσινό, καθώς εκείνα που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και καθόρισαν το πρωτάθλημα, ήταν το ιατρικό ανακοινωθέν για τον -για- Όσκαρ, πόσα φυσίγγια είχε το όπλο του Ιβάν, κλπ-κλπ.

Ακόμα και η παραποδοσφαιρική συζήτηση για το αν υπήρχε οφσάιντ στο γκολ του Βαρέλα, έκλεισε κακήν κακώς από τα ΠΟΚεμον, μόλις αντιλήφθηκαν το ουτοπικό της επένδυσης σε ένα ψέμα.

Τη στιγμή λοιπόν που εκλείπει κάθε υποψία ποδοσφαιρικής συζήτησης, θέλετε κάτι περισσότερο, για να παραδεχτείτε πως δεν κρίθηκε στο χόρτο;