Μεταγραφές με Μπιθικώτση, ρίσκα και γιατρούς χωρίς σύνορα

Για τον μέχρι στιγμής μεταγραφικό απολογισμό, θα αρκούσε η «φτωχολογιά» του Γρηγόρη Μπιθικώτση, ελαφρώς διασκευασμένη.

Κάτι σε «φτωχολογιά πως θα χορέψει το αρκούδι, μεσ΄ την κατήφεια δε ρίχνει ο πρόεδρος λεφτά-φτωχολογιά, βλέπω παντού τον Μπατατούδη, όλο υποσχέσεις, μα υπογράφουμε λιμά…»
Λίγο πολύ αναμενόμενα όσα συμβαίνουν, η είδηση θα ήταν να γινόταν το ανάποδο.

Το χαρτί πχ δεν έκανε μεταγραφές πέρσι που παντελόνιασε τα φράγκα των ομίλων, θα ξοδέψει φέτος που έχει σφίξει περισσότερο; Οι κάβουρες δεν κυκλοφορούν απλά στην τσέπη του Τζάμπα, πλέον έχουν χτίσει και οικισμό…

Για τα φετινά δεδομένα ο Γιαννιώτας θα ήταν μεταγραφή αεροδρομίου, ποιος αμφέβαλε πως ο τρόπος που θα κινούνταν ο Τζάμπας στο μεταγραφικό παζάρι, θα θύμιζε αγγελία ψαροταβέρνας στα Καμμένα Βούρλα: «Ζητείται έμπειρος σερβιτόρος για τη θερινή σεζόν, βασικός μισθός, στέγη, φαγητό, εξασφαλισμένα. Δεκτοί και δανεικοί από άλλη ψαροταβέρνα…».

Την έχει βρει την άκρη όμως, λίγο κρασί, λίγο Τζάμπα Σοφιά και Περέιρα, αρκούν για να ζαβλακώσει ο χαρτολαός.

Οι χαρτορεπόρτερ γράφουν κατεβατά για τον Πορτογάλο, διευκρινίζοντας ωστόσο πως δίκαια βρέθηκαν στο -23 από την κορυφή! Ότι καταλάβατε, καταλάβατε…

Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο γαύρος, που όπως έχει δείξει και στο παρελθόν για να χώσει χρήμα, πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις.

Ή να έχει εξασφαλισμένο μπακίρι από τους ομίλους, ή να πουλήσει πρώτα για να αγοράσει με τις εισπράξεις. Ακόμα καλύτερα όταν γίνονταν και τα δυο μαζί, η συμμετοχή στους ομίλους προσέφερε υπεραξία τους παίκτες κι έτσι απλά, το ένα έφερνε το άλλο.

Πριν τις εκλογές ο -κατ΄ ευφημισμόν- Πρωταθλητής προέβαλε δήλωση του Βαγγέλα πως έχει κλείσει παικταράδες και από τότε έχουν έρθει ο Κάιπερς, ο Ντουρμισάι, ο Μπρούνο και ο Σουντανί.

Ήρθε κι ένας Σεμέδο έπειτα από ψιλοσίριαλ όμως, οπότε δεν ήταν στους κλεισμένους.

Ο μόνος που αξίζει να πάρεις στα σοβαρά είναι ο Μπρούνο, κυρίως επειδή ταιριάζει σε αυτό που δείχνει να φτιάχνει ο Μάρτινς, παικταρά πάντως δεν τον λες.

Η αλήθεια είναι πως ο Βαγγέλας ποντάρει σε άλλες μεταγραφές. Τον Κούλη περιμένει να γίνει πρωθυπουργός, να τον βάλει σέντερ φορ και στόπερ την Άννα Καραμανλή ώστε με την πληθωρική παρουσία της να θωρακίσει τα μετόπισθεν.

Από τις υπόλοιπες ομάδες μόνο ο «ο Άρης» ήταν δεδομένο πως θα ρίξει χρήμα για να ενισχυθεί, έτοιμος είναι να πληρώσει τη ρήτρα του Φορτούνη και του Λιβάγια.

Κάτι ψιλά θα επενδύσει και ο ΠΑΟΚ που εξ΄αρχής ήταν πιο δεμένος απ΄όλους, άρα με μικρότερες ανάγκες, που θα παρουσιαζόταν έτοιμος σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα.

Όχι πολλά τα νέα πρόσωπα που έχουν έρθει μέχρι σήμερα, με αξιακά και όχι ποσοτικά κριτήρια, αφού με εξαίρεση τον Στοχ κανένας από τους φρέσκους δεν φαίνεται να κάνει τη διαφορά, σε επίπεδο βιογραφικού τουλάχιστον. Μαζί με τερματοφύλακα, έφερε τον Σοάρες και τον Λάμπρου, ο τελευταίος είναι από τις περιπτώσεις που λίγοι δίνουν σημασία, επειδή ως δανεικός θεωρείται δικός σου, στην ουσία όμως αποτελεί καινούργια προσθήκη.

Η απόκτηση του Ντάγκλας για παράδειγμα προκάλεσε περισσότερο ντόρο από την επιστροφή Λάμπρου, αν και ηλικιακά είναι στα ίδια επίπεδα. Σε περίπτωση που ο τελευταίος ήταν άγνωστη περίπτωση, ουδείς θα έμενε αδιάφορος στο άκουσμα απόκτησης ποδοσφαιριστή 22 χρονών με τις επιδόσεις του παίκτη στο Ολλανδικό πρωτάθλημα. Απλώς ο Λάμπρου όπως και κάθε δανεικός, περνάει στο υποσυνείδητο του κόσμου, ως «ο δικός μας, άσχετα αν δεν τον είδαμε ποτέ».

Στην ίδια κατηγορία και ο Στοχ, που αν ήταν πρωτοεμφανιζόμενος θα ήταν αλλιώς.

Είναι και ψυχολογικό το θέμα, το εντελώς άγνωστο είναι πάντα πιο ελκυστικό.

Τη γυναίκα του γείτονα θα την επιθυμείς περισσότερο από τη δική σου, επειδή δεν την είχες ποτέ. Το ίδιο και ο γείτονας, που θα ορέγεται τη δική σου.

Για να είμαστε ακριβείς βεβαίως, στην περίπτωση Λάμπρου ενώ τα στατιστικά του δεν είναι αμελητέα, δε σημαίνουν και πολλά. Διαφορετικές οι συνθήκες σε μια ομάδα που παλεύει να σωθεί στην Ολλανδία που σημαίνει πως ο επιθετικός βρίσκει χώρους και άλλες στον ΠΑΟΚ που θα αντιμετωπίζει συνήθως κλειστές άμυνες κι εκτός αυτού, πρώτος στόχος της σεζόν είναι να περάσει στους ομίλους του Τσουλού.

Τα ίδια ισχύουν για τον Μιχάι και τον Μελιόπουλο, μπορεί να είναι παίκτες προοπτικής, σήμερα που μιλάμε όμως το ζητούμενο είναι οι όμιλοι.

Εξαίρεση ο Στοχ που είναι έτοιμος δοκιμασμένος, παίρνει φανέλα και παίζει όπως λέμε.

Παρά τη σημαντική όχι επαρκή όμως μέχρι στιγμής ενίσχυση, ΠΑΟΚ ακόμα δείχνει κομμένος στα δυο. Συγκριτικά με το περσινό ρόστερ της απόλυτης επάρκειας στα χαφ, από τον άξονα λείπουν γρανάζια όπως ο Ολιβέιρα, ο Σακχόφ, ο Κάνιας, που δεν έχουν αντικατασταθεί από έτοιμους παίκτες.

Υπόψιν πως φέτος θα έπρεπε να είναι ακόμα πιο υπερπλήρης.

Βάλτε μέσα και τους Μαουρίσιο και Βέρνμπλουμ που απουσιάζουν καιρό τώρα, σε περίπτωση που οι δυο τελευταίοι ήταν υγιείς θα μιλούσαμε σε διαφορετική βάση.

Από εκεί που ο ΠΑΟΚ φαινόταν πως ψάχνει συμπληρώματα έστω και πολυτελείας, αν το καλομελετήσεις, ακόμα ψάχνει σχεδόν μισή εντεκάδα και μάλιστα στον κεντρικό άξονα…

Λόγω του νευραλγικού της θέσης μάλιστα, θα χρειαστεί μεγαλύτερο διάστημα προσαρμογής, δεν είναι Σοάρες πχ που τον λες και εξάρτημα σε μια διάταξη που ήδη δουλεύει μαζί εδώ και καιρό, άρα θα κουμπώσει τάχιστα.

Μ’ αυτό το σκεπτικό, η παραμονή Καντουρί μόνο αδιάφορη δεν είναι, όσο κι αν στραβουμουτσουνιάζουν οι ντόπιες μπαλαδόφατσες, μαζί με Μπίσεσβαρ και Μίσιτς, είναι οι λεγόμενοι παλιοί που θα προσαρμόσουν ευκολότερα τους καινούργιους.

Το ζητούμενο είναι, πότε θα έρθουν αυτοί.

Όντας ο ΠΑΟΚ η μοναδική ομάδα που τα τελευταία χρόνια χώνει χρήμα και οι επενδύσεις αυτές αποτυπώνονται στον αγωνιστικό καλπασμό του, μοιραία θα υποστεί και συνέπειες.

Οι ποιοτικοί παίκτες που θέλει να φέρει και φέτος, δεν είναι πάντα εύκολο να δεσμευτούν Ιούνιο μήνα. Κυρίως επειδή λόγω της αξίας τους δε θα έχουν προσφορές μόνο από τον ΠΑΟΚ, ίσως κι επειδή γνωρίζοντας πως οι μνηστήρες δε θα τελειώσουν ποτέ, να επιδιώκουν μερικές εβδομάδες ηλιοθεραπείας παραπάνω.

Αν είχαμε στόχο να ενισχυθούμε με τον Ντουρμισάι και τον Κάιπερς θα τους είχαμε φέρει ήδη και από τη χαρά τους θα κούρευαν και το χόρτο. Αν διακαής πόθος μας ήταν Σουντανί, θ΄ απευθυνόμασταν στους γιατρούς χωρίς σύνορα και θα μας τον έφερναν πακέτο.

Είναι αυτό το αιώνιο δίλημμα όμως, «να φέρω άμεσα τον απλώς καλό ή να περιμένω για εκείνον που θα κάνει τη διαφορά, έστω και με ρίσκο να τον χάσω τελικά;»

Εξαρτάται από την οπτική του καθενός, με την υποσημείωση πάντα ότι τους παίκτες δεν τους φέρνεις για τους πρώτους μήνες και κυρίως, χτίζεις πάνω τους.

Προηγουμένως αναφέρθηκα στις περιπτώσεις του Μαουρίσιο και του Βέρνμπλουμ, που αν δεν είχαν υποστεί τραυματισμούς θα μιλούσαμε σε διαφορετική βάση.

Βάζοντας στο ίδιο πακέτο τον επίσης τραυματία Βιειρίνια και κάνοντας αναδρομή στο ιστορικό της απόκτησης του καθενός, συνειδητοποιείς πως όλοι τους ήρθαν στο 90ο λεπτό των μεταγραφών, άρα η αναμονή άξιζε τον κόπο…