Βίκυ Σταυροπούλου: «Δεν πέρασα καμία υπαρξιακή κρίση, ούτε στα 30, ούτε στα 40, ούτε μετά»

Και είναι όπως πάντα ειλικρινής, αν και «κλειστός άνθρωπος», όπως η ίδια χαρακτηρίζει τον εαυτό της τολμά να παραδεχτεί πως αυτό που μένει στο τέλος είναι μια αγκαλιά.

«Δεν πέρασα καμία υπαρξιακή κρίση, ούτε στα 30, ούτε στα 40, ούτε μετά. Δεν ξέρω αν θα μου σκάσει αργότερα, αλλά βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι μεγαλώνω όμορφα. Εχω την κόρη μου, τη Δανάη, που έχει πάρει και αυτή τον δρόμο της, καλούς φίλους, αποδοχή της δουλειάς μου. Θα ήμουν αχάριστη αν δεν ένιωθα ευγνωμοσύνη.

Στο τέλος της μέρας, όταν κλείνεις το ταμείο και πας για ύπνο, μια γλυκιά αγκαλιά, ένα ζεστό βλέμμα, ένα ευγενικό σχόλιο ή ένα κομπλιμέντο που άκουσες είναι αυτά που θα σου μείνουν. Καθόλου δεν πιστεύω αυτό που λένε: «Τι ανάγκη έχει αυτός; Έχει χρήματα» Λόγω της δουλειάς που κάνω, έχω συναναστραφεί με ανθρώπους που είχαν πολλά χρήματα και δεν ήταν καθόλου ευτυχισμένοι. Η ουσία είναι η ψυχή μας να είναι όσο πιο ανάλαφρη γίνεται, και αυτό θέλει δουλειά. Πιστεύω ότι όλα από εμάς ξεκινάνε και σε εμάς καταλήγουν. Σαφώς είναι και πράγματα που δεν επιλέγουμε. Ένα παιδί δεν επιλέγει την οικογένεια που θα το μεγαλώσει, όπως δεν επιλέγουμε το φύλο που θα γεννηθούμε, δεν επιλέγουμε τη σεξουαλική μας προτίμηση.

Επίσης, ένα θέμα υγείας δεν το επιλέγουμε, αλλά δεν μιλάω γι’ αυτό. Για μένα έχει μεγάλη σημασία -ανεξαρτήτως σε ποια συνθήκη έχουμε γεννηθεί, σε ποια οικογένεια, σε ποια χώρα- η δική μας θέληση. Για μένα ο άνθρωπος δεν κρίνεται από το σφάλμα του, από την άσχημη στιγμή του, από την όποια ατυχία του, αλλά κρίνεται από το πώς τη διαχειρίστηκε μετά. Πώς βρέθηκε σε μια άβολη κατάσταση και τα κατάφερε. Πιστεύω πως μόνο ένα πρόβλημα υπάρχει και αυτό είναι της υγείας. Όλα τ’ άλλα είναι θέματα που μπορούμε να τα διαχειριστούμε», λέει στo Down Town και αποκαλύπτει αν ποτέ συμβουλεύτηκε ψυχολόγο.

«Μου είναι δύσκολο να ανοιχτώ σε έναν άνθρωπο που δεν ξέρω. Ενώ φαίνομαι κοινωνική και πληθωρική, και εύκολα κάνω ή μπαίνω σε παρέες, κατά βάση είμαι ένας κλειστός άνθρωπος, που τα πολύ δικά μου θέματα, που έχουν λειτουργήσει τραυματικά στη ζωή μου, δύσκολα θα τα μοιραστώ. Προσπαθώ με έναν-δυο φίλους μου, κολλητούς, να βρω κάποια λύση. Ξέρω ανθρώπους που τους έχει ωφελήσει πολύ η διαδικασία της ψυχοθεραπείας.

Ξέρω και το αντίθετο. Μια φορά ένας φίλος, που μάλλον είχε θυμώσει για κάτι μαζί μου, μου είπε: «Στα λέω αυτά γιατί πρέπει, αφού ο ψυχολόγος μου μου είπε να είμαι πάντα ειλικρινής» Και του λέω: «Αυτό είναι θαυμάσιο, κάτσε λοιπόν να ακούσεις και τη δική μου άποψη, γιατί πρέπει εκτός από το να λες την αλήθεια, να μάθεις και να ακούς την αλήθεια των άλλων για σένα»», λέει.