Ολυμπιακός : Από τα αποδυτήρια του Ερνέστο

Ρώτησαν κάποτε -εδώ στα μέρη μας- τον football genius Πεπ Σεγούρα για τα στοιχεία εκείνα που του δίνουν το δικαίωμα να ξεχωρίσει έναν ακόμη ταλαντούχο ποδοσφαιριστή από έναν υποψήφιο μεγάλο ποδοσφαιριστή. Ο άνθρωπος που σήμερα τρέχει το πρότζεκτ της Μπαρτσελόνα, αυτός ο πράος και ήσυχος τύπος που νόμιζες ότι ζει μονίμως με 50 παλμούς αντέδρασε ακαριαία: Έσφιξε τη γροθιά και την χτύπησε στην καρδιά του. Γιατί δεν είναι μόνο το ταλέντο, και η ικανότητα. Είναι και ο χαρακτήρας.

Και αν συμβαίνει με τον έναν ποδοσφαιριστή, φυσικά συμβαίνει παρατηρώντας και μια ολόκληρη ομάδα. Με εκείνη την αγωνιστική εκδοχή που δεν είναι απλά ταλαντούχα, αλλά που θέλει και μπορεί να γίνει μεγάλη. Κάτι σαν τον νέο Ολυμπιακό. Σαν την ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς που όσο ο καιρός περνά κλέβει καρδιές… κρύβοντας μπάλες. Οι Ερυθρόλευκοι με το όμορφο ποδόσφαιρο. Εκείνοι που απέκλεισαν τη Μίλαν, που τρέχουν τη σεζόν στην Ελλάδα με 16 τελικές ανά ματς, που μας συνήθισαν στην ιδέα ότι μπορούν να αλλάζουν πρόσωπα αλλά όχι και «ιδιότητες» στο χορτάρι. Ένα σύνολο που διαρκώς βελτιώνεται. Μια φρέσκια ιδέα που το περασμένο καλοκαίρι ξεκινώντας από την αρχή θέλησε να τα αλλάξει όλα. Και τον προπονητή, και τους παίκτες. Και τον «χαρακτήρα».

Όχι δεν καταλήξαμε τυχαία για δεύτερη φορά στο ίδιο στοιχείο. Στον χαρακτήρα. Στην πραγματικότητα ήταν το πρώτο πράγμα που σκεφτήκαμε διαβάζοντας χθες το απόγευμα την Ερυθρόλευκη ανακοίνωση της πέμπτης χειμερινής μεταγραφής. «Αβραάμ καλώς ήρθες σπίτι σου» είπε ο Ολυμπιακός καλώς ορίζοντας πίσω τον Παπαδόπουλο, έπειτα από 4,5 χρόνια περιπλάνησης σε άλλους ποδοσφαιρικούς τόπους (αγωνίστηκε σε Τουρκία, Κίνα, Ιαπωνία και Αυστραλία). Ο «Άβι» που επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του στα χρώματα που αγάπησε και τον αγάπησαν. Θα το κάνει όσο θέλει ακόμη να φορά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Θα το κάνει και όταν τα κρεμάσει αναλαμβάνοντας μια θέση στο οργανόγραμμα της εταιρίας.

Σύντομο ταξίδι στο παρελθόν. Στις φωτογραφίες της φιέστας 2012 στο Καραϊσκάκη. Στην ώρα της απονομής. Εκεί όπου ο Βαγγέλης Μαρινάκης βρίσκεται ανάμεσα στον Τοροσίδη, τον Αβραάμ και τον Μοντέστο. Στους αρχηγούς εκείνης της μεγάλης ομάδας. Ίσως της καλύτερης αγωνιστικής εκδοχής του Ολυμπιακού εδώ και χρόνια. Του συνόλου που έφερε την υπογραφή του αξεπέραστου Ερνέστο Βαλβέρδε.

Έφτιαξε κάτι μοναδικό με τα χέρια του ο Τσινγκούρι στο μεγάλο λιμάνι. Τη βάση μιας ολόκληρης εποχής. Ο Ολυμπιακός πρωταθλητής: Στην εικόνα, στο ποδόσφαιρο που παρήγε, στη νοοτροπία. Στον τρόπο που σκέφτονταν, που προπονούνταν, που δεν σταματούσε να προσπαθεί. Στον χαρακτήρα. Εκείνη η αγωνιστική εκδοχή δεν είναι απλά «Ιστορία» για τους Ερυθρόλευκους. Είναι παράδειγμα. Το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για το που θέλει ο Ολυμπιακός να ξαναβρεθεί. Φτιάχτηκε με δεκάδες αλλαγές το καλοκαίρι του 2010, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης έπιασε στα χέρια του το τιμόνι και μέσα σε μια διετία έκανε ταβάνι… τον ουρανό. Δύο πρωταθλήματα, κύπελλο, νίκες Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα σε Ντόρτμουντ, Μαρσέιγ, Άρσεναλ, ένα ταξίδι στο Γιουρόπα που έφτασε ως την πόρτα των προημιτελικών…

Το καλύτερο παράδειγμα για τον Ολυμπιακό του σήμερα, που ουσιαστικά επιχειρεί μια αντίστοιχη προσπάθεια από το περασμένο καλοκαίρι. Μια νέα ομάδα η οποία πραγματικά όσο περνά ο καιρός δημιουργεί προσδοκία. Για να συμβεί αυτό δεν χρειάζεται φυσικά μόνο ένας καλός προπονητής, και το υλικό που έχει στα χέρια του. Επιβάλλονται και άλλα. Ο χαρακτήρας. Διόλου παράξενο λοιπόν ότι μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι Πειραιώτες μετά τον Τόρο, άνοιξαν την αγκαλιά τους για να υποδεχθούν και τον Αβραάμ. Για να τους δώσουν το δικαίωμα να έχουν τον επίλογο που θέλουν αλλά και για να πάρουν από εκείνους. Να τους κάνουν… γέφυρα ανάμεσα στο τότε και το τώρα.

Ξανά μαζί λοιπόν οι δύο τους στα ίδια αποδυτήρια. Ο Άβι στα 34 από τον Δεκέμβρη, ο Τόρο στα 34 τον Ιούνιο που έρχεται. Με όλη τη… σοφία του κόσμου. Καθοδηγητές ενός τόσο νεανικού ρόστερ γεμάτο κίνητρο και φιλοδοξία. Όπως βεβαίως και ο Φρανσουά Μοντέστο, ο οποίος έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία του Ολυμπιακού 2019. Έχοντας οργανώσει από την αρχή το τμήμα σκάουτινγκ το οποίο μπορεί να καμαρώνει για μεταγραφές σαν του Καμαρά και του Σισέ, αλλά και όντας σε καθημερινή βάση δίπλα στον Πέδρο Μαρτίνς. Για όλα τα μικρά που χρειάζονται στον δρόμο του να χτίσεις μια μεγάλη ομάδα. Για όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που δύσκολα φαίνονται με γυμνό μάτι. Από την όψη άλλωστε δύσκολα καταλαβαίνεις και τον «χαρακτήρα».

«Η παρουσία του Αβραάμ είναι πολύ σημαντική γιατί είναι ένας αρχηγός και ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από αρχηγούς. Σαν προπονητής έχω την υποχρέωση εκτός από το να προπονώ την ομάδα να αφήσω έργο όταν φύγω. Να αφήσω πίσω μου ανθρώπους που θα μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο. Άνθρωποι σαν τον Αβραάμ και τον Τοροσίδη που έχουν προσωπικότητα να προσφέρουν είναι απαραίτητοι» είπε πριν από λίγο ο Πέδρο Μαρτίνς. Δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα ξέρει…