Εσύ διαλέγεις…

Αν θελήσουμε να… παίξουμε με τις λέξεις, πρέπει να αποφασίσουμε αν ο αθλητισμός είναι διασκέδαση στα όρια (πολλές φορές και υπερβαίνοντας τα) της εκτόνωσης, ή αν είναι ψυχαγωγία (υπό τον όρο της αγωγής της ψυχής). Ο αθλητισμός είναι σαν ζυμάρι, που το πλάθεις στο σχήμα το οποίο σε εξυπηρετεί. Αυτή την εβδομάδα είδαμε δύο διαφορετικές εκδοχές, δύο πρόσωπα.

Το ένα με αφετηρία τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τερματισμό το ΟΑΚΑ, με συμπλοκές, μολότοφ, ξύλα και πέτρες, με εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου, με τη βαρβαρότητα να είναι κυρίαρχο στοιχείο. Το ότι δεν υπήρχαν σοβαρά τραυματισμένοι, ή ακόμα το ότι δεν θρηνήσαμε απώλεια ανθρώπινης ζωής, έγκειται στο στοιχείο της τυχαιότητας. Απλά σε αυτή τη φάση ήμασταν τυχεροί, δεν ήταν προϊόν οργανωμένης αντίδρασης στο φαινόμενο της βίας.

Είναι πρόδηλο ότι δεν αναφερόμαστε ειδικά στους οπαδούς μιας ομάδας, καθώς δεν υπάρχουν διαφορές, παρά μόνο στα ελάχιστα διακριτικά που φέρουν οι αντιμαχόμενοι. Ακόμα και το παρουσιαστικό έχει όλες τις πιθανές κι απίθανες ομοιότητες, σε βαθμό που μπορείς να πάρεις μια φωτογραφία οπαδών μιας ομάδας και να τη βάλεις σε επεισόδια οπαδών άλλης, δίχως να καταλάβει κανείς τη διαφορά.

Εξίσου προφανές είναι πως οι οπαδοί δεν δρουν ανεξέλεγκτα, δεν είναι άγνωστοι, έχουν ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τις ομάδες. Χιλιοειπωμένα πράγματα, που ακόμα κι η ανακύκλωσή τους προσβάλει κάθε έννοια αθλητικού ιδεώδους. Άλλωστε, για πολλούς εξ αυτών (καθοδηγούμενους και μη) το σπορ -το όποιο σπορ- είναι απλά η αφορμή.

Υπάρχει κι ένα άλλο πρόσωπο. Όχι άλλο ένα πρόσωπο, αλλά ένα… άλλο πρόσωπο. Το είδαμε (όσοι είχαμε την τύχη) στη Θεσσαλονίκη, στο Αλεξάνδρειο. Στο φάιναλ φορ του μπάσκετ με αμαξίδιο, πέρα από τα παλικάρια των τεσσάρων ομάδων (από Αθήνα, Κρήτη και Θεσσαλονίκη), είδαμε στις εξέδρες μια ορχήστρα με τον μαέστρο και δύο τενόρους (ένα κορίτσι κι ένα αγόρι).

Αυτή η πανδαισία ήχων, η ποιότητα, η αγωγή της ψυχής αλήθεια σε τι μοιάζει με τις όποιες (κατά καιρούς) ασχήμιες έχουν γίνει (και) στον συγκεκριμένο χώρο; Θα ήταν προσβολή κάθε προσπάθεια σύγκρισης. Μεγαλύτερη προσβολή είναι η απάθεια με την οποία πολλοί και κυρίως τα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν αυτή την προσπάθεια.

Βλέπετε, ούτε η κλασική μουσική πουλάει, ούτε τα παιδιά που παίζουν πάνω στο αμαξίδιο. Δεν είναι παίκτες εκατομμυρίων, δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, αλλά μόνο νικητές. Κι εμείς έχουμε μάθει να αναζητούμε τον ηττημένο για να νιώσουμε ψηλότεροι, καθώς όταν πρέπει να μετρήσουμε το μπόι μας, όταν μας κλέβουν το βιός μας, τις δουλειές μας, όταν εξανεμίζεται ο μισθός μας, όταν καταπατούνται δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα, όταν έρχεται ο Αμερικανός κι ο Ευρωπαίος και υπαγορεύουν την πολιτική στη χώρα μας, σκύβουμε το κεφάλι, περιμένοντας να έρθει η Κυριακή για να την… πούμε στον τύπο στο καφενείο (τώρα πια στο facebook, είναι και πιο φτηνά), επειδή «νικήσαμε».

Δεν περίμενε κανείς ότι το Αλεξάνδρειο θα ήταν γεμάτο, ότι οι κάμερες θα στριμώχνονταν για να πάρουν πλάνα, ότι θα έφευγε αυτή η εικόνα, με τον πολιτισμό να αγκαλιάζει τον αθλητισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Η ΟΣΕΚΑ δεν πουλάει, γιατί δεν έχει ούτε αίμα, ούτε σπέρμα. Γιατί, σε τελική αυτοί οι ήχοι δεν βοηθούν για να τους βάλεις στη διαπασών, περνώντας με το αυτοκίνητο από τη γειτονιά. Γιατί, έτσι κι αλλιώς δεν καταλαβαίνεις τι παίζει η ορχήστρα, δεν έχεις μάθει να χειροκροτάς την προσπάθεια των παικτών και των δύο ομάδων. Τον έναν τον χειροκροτάμε, τον άλλον τον μουτζώνουμε. Ώρες είναι να θελήσετε να μας… ξεβλαχέψετε.

MUST READ

LIVE: Παναθηναϊκός - Μακάμπι Τελ Αβίβ

Εσύ, πάντως, που άντεξες να διαβάσεις το κείμενο ως το τέλος, ρίξε μια ματιά στο facebook, δες τα βιντεάκια και διάλεξε ποιον αθλητισμό επιλέγεις.

Γράψτε το σχόλιο σας