Η γεωμετρία του τριπόντου Part 2

Στην σημερινή μας κουβέντα θα επικεντρώσουμε την έρευνα μας στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ και πιο συγκεκριμένα στην διοργάνωση της Ευρωλίγκας. Μπορείτε να δείτε το παρών κείμενο ως φυσική συνέχεια της ανάλυσης που πραγματοποιήσαμε για το ΝΒΑ. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν για αρχή να υπολογίσουμε τις αποστάσεις που  με την βοήθεια της Ευκλείδειας γεωμετρίας. Διακρίνουμε δύο περιπτώσεις:

Περίπτωση 1 – Ταυτόχρονη παρουσία τριών σουτέρ.

Η περίπτωση αυτή αποτελεί νομίζω και την πιο συνηθισμένη στα μέρη μας. Η πλειοψηφία (αν όχι το σύνολο) των ευρωπαϊκών ομάδων φροντίζει να χρησιμοποιεί τέτοιου είδους πεντάδες στο μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων. Τοποθετώντας λοιπόν δύο παίκτες συμμετρικά στις δυο γωνίες του γηπέδου και έναν τρίτο στην κορυφή, κατασκευάζουμε ένα ισοσκελές τρίγωνο.

Το εμβαδόν του εν λόγω τριγώνου αποτελεί το περίφημο spacing, δηλαδή ο χώρος που έχει στην διάθεση της η επίθεση ή αλλιώς, η απόσταση που καλείται να καλύψει η άμυνα σε κάθε κατοχή. Σύμφωνα με τις επίσημες διαστάσεις των γηπέδων από την σελίδα της FIBA το ύψος του τρίγωνου είναι ίσο με 6,75 μέτρα (όσο και η απόσταση της γραμμής του τριπόντου), ενώ η βάση του είναι ίση με 13,2 μέτρα. Το αποτέλεσμα μετά τις πράξεις είναι 44,55 τετραγωνικά μέτρα. Κατ’ επέκταση αυτό σημαίνει πως ο κάθε αμυνόμενος είναι υποχρεωμένος να διανύει μια επιφάνεια της τάξης των 8,91 τετραγωνικών μέτρων, όσο περίπου το υπνοδωμάτιο ενός φυσιολογικού διαμερίσματος. Στην πράξη μπορούμε να ορίσουμε το παραπάνω εμβαδόν ως το κάτω φράγμα της μαθηματικής μας προσέγγισης. Καμία ομάδα δεν αγωνίζεται πλέον με λιγότερους από τρεις σουτέρ στην σύνθεση της.

Περίπτωση 2  – Ταυτόχρονη παρουσία τεσσάρων σουτέρ.

Εδώ τα πράγματα διαφοροποιούνται σημαντικά. Για να διευκολυνθούμε στους υπολογισμούς μας, θα επιλέξουμε το γεωμετρικό σχήμα του τραπεζίου. Στις κορυφές του τοποθετούμε τους παίκτες μας όπως δείχνει το παρακάτω σχήμα.

Η μικρή βάση του τραπεζίου είναι ίση με 12 μέτρα (προσεγγιστικά), ενώ το ύψος του είναι 6,50 μέτρα –  από την τελική γραμμή μέχρι λίγο πιο πάνω από την γραμμή των ελευθέρων βολών. Το εμβαδόν σε αυτήν την περίπτωση ισούται με 82 τετραγωνικά μέτρα, μια ποσότητα που αντιστοιχεί σε 16,4 τετραγωνικά μέτρα επιφάνειας για τον κάθε αμυνόμενο. Προσθέστε δηλαδή στο παραπάνω υπνοδωμάτιο και το μεγάλο σας μπάνιο. Η διαφορά δεν είναι απλώς μεγάλη, αλλά τρομακτική. Μιλάμε για αύξηση της τάξης του 84% στο διαθέσιμο για την επίθεση εμβαδόν.

Στην Αμερική και το ΝΒΑ (όπου με παρόμοια ανάλυση προκύπτει πως υπάρχει αντίστοιχη αύξηση πάνω από 80% στο εμβαδόν)  όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά. Η μεγάλη τους επιμονή (ή εμμονή) στο τρίποντο, κρύβει από πίσω της μια στιβαρή μαθηματική αφετηρία. Λαμβάνοντας υπόψη τα ‘’χρόνια της αλλαγής’’, ή της ‘’τρίποντης επανάστασης’’ – φαντασία έχετε διαλέξτε ένα όνομα εσείς – δηλαδή χοντρικά την τελευταία εξαετία – προκύπτει μια εντυπωσιακή αύξηση στις προσπάθειες για σουτ τριών πόντων στην λίγκα της τάξης του 44,5%. Οι Αμερικάνοι (ως μέσος όρος των ομάδων του ΝΒΑ) σουτάρουν πολύ, έχοντας αποδεχτεί πλήρως τις νέες συνθήκες που εισήγαγαν τα analytics στο μπάσκετ. Τι γίνεται όμως στην Ευρώπη;

MUST READ

Τον «κρέμασε» ο Σλούκας, 0-1 η Μακάμπι (87-91)

Η δεύτερη γραφική παράσταση σηκώνει πολύ κουβέντα. Αρχικά την σεζόν 2014-2015 παρατηρούμε μια μικρή αύξηση των προσπαθειών (10%), η οποία διακόπτεται ακριβώς την επόμενη χρονιά και δίνει την θέση της σε μια σχεδόν απόλυτη στασιμότητα που συνεχίζεται μέχρι και φέτος. Είναι χαρακτηριστικό πως ενώ το κάτω άκρο και των δυο γραφημάτων βρίσκεται στην τιμή 20, στο ΝΒΑ το άνω άκρο ακουμπάει το νούμερο 29 και στην Ευρωλίγκα μόλις το 22,7. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως οι προπονητές της Ευρωλίγκας στο σύνολο τους (με μερικές φυσικά εξαιρέσεις που πάντα δίνουν το παρών) δεν φροντίζουν με την ίδια επιμέλεια να ανοίγουν το γήπεδο ώστε να διευκολύνουν την επιθετική παραγωγή των ομάδων τους ή ενδεχομένως δεν το ιεραρχούν τόσο ψηλά. Είναι βέβαιο ότι θα έχουν τους λόγους τους – άλλωστε εμείς είμαστε απλώς παρατηρητές του αθλήματος. Οι γνώσεις μας είναι ουσιαστικά περιορισμένες. Αν επιθυμούσαμε να αναζητήσουμε τα αίτια του εν λόγω φαινομένου, πιθανότατα ο καθένας από εμάς να κατέβαζε και μια διαφορετική ιδέα. Κάποιος μπορεί να υποστήριζε ότι δεν υπάρχει η κατάλληλη δεξαμενή παικτών στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα οι οργανισμοί να δείχνουν υποστελεχωμένοι αναφορικά με το μακρινό σουτ. Επίσης το γεγονός πως το τόξο είναι ιδανικό – σε αντίθεση με την Αμερική όπου οι δυο γωνίες του τριπόντου βρίσκονται τοποθετημένες λίγο πιο κοντά στο καλάθι – σίγουρα παίζει τον ρόλο του. Προσωπικά το ζήτημα μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον και ίσως να ξαναεπιστρέψουμε κατά την διάρκεια της σεζόν, για να εξετάσουμε την εξέλιξη του στα μέρη μας.

Γράψτε το σχόλιο σας