Τι μπορούμε να διδαχθούμε από την ήττα του Παναθηναϊκού κόντρα στην Armani;

Τελικά το ηλεκτροσόκ δεν παρείχε τις καταπληκτικές ευεργετικές επιδράσεις που όλοι ήλπιζαν στον Παναθηναϊκό, με αποτέλεσμα ο σύλλογος να γνωρίσει μια νέα επώδυνη ήττα   από την Armani. Πριν προχωρήσω παρακάτω θα ήθελα να πρώτα να ανοίξω μια μικρή παρένθεση. Πριν την έναρξη του παιχνιδιού, είχα καταγράψει αναλυτικά την άποψη μου σχετικά με την απόλυση του Javi Pascual σε δύο ξεχωριστά κείμενα. Με άλλα λόγια κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει σήμερα ως μετά Χριστόν προφήτη, ούτε πως κρίνω αποκλειστικά με γνώμονα την κατάληξη του αγώνα. Μακριά από εμάς τέτοιου είδους επιφανειακέ προσεγγίσεις. Αφού λοιπόν το ξεκαθαρίσαμε, μπορούμε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι.

Διαβάζω δεξιά και αριστερά ότι ο Παναθηναϊκός έδειξε διάθεση, προσπάθησε, έπαιξε καλή άμυνα και διάφορα άλλα σε παρόμοιο στιλ. Αφενός οι παραπάνω ισχυρισμοί είναι υπερβολικά γενικόλογοι για να αποκτήσουν οποιαδήποτε ουσιαστική αξία. Αφετέρου έχουν ελάχιστη σχέση με το μπάσκετ. Ορισμένοι είναι μάλιστα και ψευδείς – επιστρατεύονται για να προσδώσουν στην ιστορία του ευεργετικού ηλεκτροσόκ, τον συνεκτικό χαρακτήρα που η ίδια έχει ανάγκη (να γίνει δηλαδή πιο πιστευτή). Καταρχάς οι Πράσινοι έπαιξαν καλή ομαδική άμυνα για περίπου 1,5 δεκάλεπτο – κατάφεραν συνολικά να περιορίσουν τον James, κυρίως με την βοήθεια του διδύμου Καλάθης/Θανάσης, όμως παρόλα αυτά δέχτηκαν 86 ολόκληρους πόντους στην έδρα τους, ενώ παρακολούθησαν για πολλοστή φορά κάποιον αντίπαλο ψηλό να οργιάζει κάτω από τις δύο ρακέτες. Οι Ιταλοί σούταραν πολύ κοντά στο ποσοστό τους στα δίποντα (48,7%/ ο φετινός μέσος όρος του ισούται με 49,7%) και ακόμα καλύτερα στα τρίποντα (45%/ μέσος όρος 38,7%). Δεν καταλαβαίνω πως στοιχειοθετείται το επιχείρημα περί σφικτής άμυνας.

Έπειτα ας εξετάσουμε την ρητορική που αφορά την προσπάθεια, την διάθεση κτλ. Γενικώς το Τριφύλλι έχει διασυρθεί μονάχα από την Ρεάλ Μαδρίτης στην Ισπανία – πράγμα που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Σε όλες τις υπόλοιπες αναμετρήσεις, οι αθλητές του προσπαθούσαν να μείνουν κοντά στο σκορ, μοχθούσαν ώστε να ανατρέψουν μια ενδεχόμενη αρνητική εξέλιξη και σίγουρα, είχαν διάθεση να κερδίσουν. Σε κανέναν επαγγελματία μπασκετμπολίστα δεν αρέσει να χάνει. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην έλλειψη προσπάθειας ή διάθεσης, αλλά στο γεγονός πως για να αποκτήσουν χειροπιαστό νόημα οι εν λόγω έννοιες, απαιτείται να διοχετευθούν προς την σωστή κατεύθυνση. Όσο αλύγιστη θέληση και να διαθέτω για να σπρώξω ένα τοίχο, εκείνος πιθανότατα θα παραμένει ατάραχος στην θέση του. Δεν θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά όσο και να επιθυμείτε κάτι το σύμπαν δεν θα συνωμοτήσει ποτέ για να τα καταφέρετε. Η άποψη αυτή – η οποία έχει καταγραφεί και στο σχετικό ευπώλητο βιβλίο – είναι βλακώδης και αντιεπιστημονική.

Τι μπορούμε να διδαχθούμε εμείς από όλα αυτά; Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα ζητήματα του Παναθηναϊκού έχουν περάσει εδώ και καιρό στην σφαίρα της ψυχολογίας. Σαφώς και υπάρχουν αδυναμίες στην  στελέχωση, όμως αυτή δεν είναι κουβέντα για τον μήνα Δεκέμβρη. Η ανεπαρκώς ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη του συλλόγου, χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Πολλοί υποστηρίζουν το ίδιο – δεν είχα δα και καμία επιφοίτηση. Παρόλα αυτά δυσκολεύομαι να αντιληφθώ γιατί δεν παρατηρείται ανάλογη ευαισθητοποίηση σχετικά με την περιστατικό του ηλεκτροσόκ. Ξέρετε, οι εποχές που χρησιμοποιούσαμε ηλεκτροσόκ για να «θεραπεύσουμε» τους ασθενείς που αντιμετώπιζαν ψυχολογικά προβλήματα, έχουν ευτυχώς περάσει ανεπιστρεπτί. Ακόμα παλαιότερα προτιμούσαμε την λοβοτομή. Η επιστήμη έχει εξελιχθεί και έχει ξεπεράσει τις εν λόγω μεθόδους. Καλό είναι να το θυμόμαστε που και που.

Το χρονικό διάστημα στο οποίο το αγωνιστικό τμήμα της ομάδας θα παραμένει επί της ουσίας ακέφαλο, έχει κατά την γνώμη μου να μας διδάξει πολλά. Πλέον ο κακός Καταλανός δεν κατοικοεδρεύει πια στην Αθήνα – η φυγή του όμως, σηματοδοτεί παράλληλα και το τέλος των άλλοθι από την πλευρά των παικτών. Με άλλα λόγια η συναισθηματική πίεση ενδέχεται να αυξηθεί. Οι δικαιολογίες σιγά σιγά στερεύουν. Πως άραγε θα ανταποκριθεί η ομάδα σε αυτήν την νέα συνθήκη; Το πρώτα δείγμα δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικό – ο Καλάθης ήταν συγκινητικός, οι Θανάσης/Παππάς βοήθησαν στην άμυνα, οι Gist/Thomas σκόραραν κάποιους πόντους στην επίθεση. Αποδείχτηκε ότι οι επιδόσεις τους δεν ήταν αρκετές.

MUST READ

Τον «κρέμασε» ο Σλούκας, 0-1 η Μακάμπι (87-91)

Έχω σκοπό να εξηγήσω αναλυτικά τους λόγους, για τους οποίους θεωρώ πως ο Pascual δεν είναι ο πραγματικός υπεύθυνος για την μέτρια εικόνα των Πρασίνων, στο δεύτερο μέρος του κειμένου με αφορμή την απόλυση του. Το φαινόμενο που επιδρά εδώ, ονομάζεται παλινδρόμηση στην μέση τιμή – εδράζεται στα μαθηματικά, αλλά αφορά κυρίως την απόδοση του ανθρώπινου δυναμικού και την πρακτική εξάσκησης δεξιοτήτων. Θα επιστρέψουμε λοιπόν στο θέμα, εντός των προσεχών ημερών.

Γράψτε το σχόλιο σας