Δεκαεφτά χρόνια μετά. Τι έχει μείνει από την φωτιά;

Yπάρχουν κι απολογισμοί που δεν φέρνουν μελαγχολία. Τούτος που επιχειρώ να κάνω σήμερα γίνεται με «κακές» συνθήκες. Πως να το κάνουμε, είναι κακή συνθήκη να γράφεις για όσα έγιναν πριν από δέκα εφτά χρόνια την ώρα που τρέχει η διοργάνωση. Την ώρα που παίρνουν μέρος η Φινλανδία, η Βόρεια Μακεδονία κι εσύ τα βλέπεις όλα αυτά στην τηλεόραση. Την ώρα που κάνουν αξιοσημείωτες πορείες η Ελβετία και η Ουκρανία…

 Προσέξτε: να αποτύχεις μια φορά γίνεται. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2004 απέτυχε να προκριθεί στην επόμενη διοργάνωση. Οι… φουστανελάδες μάλιστα κόντεψαν να βάλουν φωτιές στην Αθήνα επειδή χάσαμε από την Αλβανία. Επανήλθαμε όμως και είμαστε στον αφρό μέχρι το 2014. Από εκεί και πέρα δεν σηκώσαμε κεφάλι. Πάμε από την μια κατραπακιά στην άλλη. Κατρακυλάμε συνεχώς στην ειδική κατάταξη της ΦΙΦΑ κι έχουμε γίνει η χαρά των Νήσων Φερόε, της Ονδούρας, της Γεωργίας και του Λιχτενστάιν. 

Εφτά χρόνια μιας φαγούρας που συνεχίζεται. Υπάρχει όμως κάτι ακόμα χειρότερο. Ορισμένοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι πάμε καλά. Ο,τι όπου νάναι θα ανακάμψουμε  Οτι παίρνουμε ισοπαλίες  από την Ισπανία άσχετα αν μετά δεν μπορούμε να νικήσουμε την Γεωργία. Κάποιοι επιχειρούν να μας κοροϊδέψουν μπροστά στα μάτια μας βαφτίζοντας το κρέας ψάρι.Εδώ και χρόνια σε ό,τι αφορά  την Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου ζούμε εποχές μειωμένης απαιτητικότητας.Μας φτύνουν κι εμείς ισχυριζόμαστε ότι ψιχαλίζει.

 Καμιά ομάδα δεν πήγε μπροστά χωρίς να βάζει φιλόδοξους στόχους και χωρίς να πιέζεται για να τους πετύχει. Στον πάγκο της Εθνικής κάθεται ένας μαθητευόμενος μάγος που συνομιλεί με κάθε λογής μάνατζερ οι οποίοι βάζουν την… πραμάτεια τους στην γαλανόλευκη βιτρίνα μπας και τσιμπίσει κανείς Από δίπλα διάφοροι πονηρούληδες που ψάχνουν να βγάλουν μεροκάματο. Αυτή είναι η Εθνική του Φαντ Σιπ και του Βαγγέλη Γραμμένου. Το κακό είναι πως έτσι παραμένει και επί Θοδωρή Ζαγοράκη που ήρθε με την προτροπή να τα αλλάξει όλα. Κι αυτός ξεκίνησε από την Εθνική χωρίς να αλλάξει τίποτα.

MUST READ

Η Μεγάλη Πέμπτη του Ολυμπιακού: Οι σπουδαίες «μάχες» με Μπαρτσελόνα και Άστον Βίλα

Τι ωφελεί να αναπέμψουμε ύμνους στον Οτο Ρεχάγκελ και τους διεθνείς εκείνης της εποχής. Το κάνουμε δεκαεφτά χρόνια τώρα. Η Εθνική Ομάδα κατρακυλάει και κανείς δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να τραβήξει την κουρτίνα και να αποσύρει από την σκηνή όσους δοκιμάστηκαν και απέτυχαν.Το πρώτο που χρειάζεται είναι αλλαγή κλίματος και νοοτροπίας. Οσοι δημιούργησαν αυτό το κλίμα παρακμής και την νοοτροπία του κακομοίρη που βολεύεται με τις σποραδικές ισοπαλίες δεν έχουν θέση στην Εθνική. Χρειάζεται μαι νέα αναγεννητική προσπάθεια. Ενα ηχηρό και απόλυτο «πάμε για άλλα»…

Γράψτε το σχόλιο σας