Άλλο «Ολυμπιακός με λεφτά», άλλο «Ολυμπιακός που βάζει τα λεφτά του»…

Για να κατανοήσουμε το παρόν, έχει σημασία να μην ξεχνάμε το παρελθόν. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης συμπληρώνει σε λίγους μήνες 15 χρόνια στη διοικητική ηγεσία του Ολυμπιακό. Τα αποτελέσματα της 15ετούς ενασχόλησής του με την ομάδα της καρδιάς του, είναι περιττό να καταμετρήσουμε. Εξάλλου, μόνο το γεγονός ότι πάνω από το 2/5 των 323 τίτλων που έχει κατακτήσει ο σύλλογος στην 100ετή ιστορία του στα ομαδικά σπορ, τους έχει κερδίσει στην εποχή Μαρινάκη, είναι ένα ανυπέρβλητο στατιστικό. Μια ωμή αποτύπωση του πραγματικού μεγέθους της επιτυχίας.

Αλλά για να φτάσουμε στο σήμερα, με τον Ολυμπιακό να βιώνει τις πιο λαμπρές σελίδες της ιστορίας του, όντας η πρώτη και μοναδική ομάδα με ευρωπαϊκό τίτλο (Conference League) στο ποδόσφαιρο και η μοναδική στην ιστορία της UEFA με δύο τίτλους στην ίδια σεζόν (Youth League), έπρεπε να γίνουν πολλά. Και κυρίως, να βρεθεί ο άνθρωπος που θα αναλάμβανε να πάρει το καράβι στα χέρια του. Σε μια εποχή, που κανείς δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει. Και αυτό δεν είναι εικασία. Είναι η πραγματικότητα.

Διαβάστε επίσης: 2010-2025: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης γιγάντωσε τον Ολυμπιακό, σ’ ένα θρυλικό ταξίδι 15 «χρυσών» χρόνων

ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ… ΛΕΦΤΑ!

Από την αυγή του 2010, ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε αποφασίσει ότι έπρεπε να υπάρξει μια αλλαγή στα διοικητικά του Ολυμπιακού. Το βάρος που είχε σηκώσει ήταν μεγάλο και με την μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική κρίση να ταλανίζει την Ελλάδα, στην απαρχή των μνημονίων, έψαχνε να βρει συμπαίκτες. Δεν είναι άγνωστο το γεγονός ότι ο τότε μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Ολυμπιακός είχε στείλει επιστολές σε επιφανείς και βαθύπλουτους οπαδούς του Ολυμπιακού, ανοίγοντας την πόρτα της ΠΑΕ. Ουσιαστικά καλούσε όποιον ήθελε να βοηθήσει, να εμφανιστεί.

Κανείς δεν εμφανίστηκε. Επιβεβαιώνοντας ότι είναι άλλο να είναι κάποιος Ολυμπιακός με λεφτά και άλλο να πάρει την απόφαση, το ρίσκο να βάλει τα λεφτά του στον Ολυμπιακό. Εξάλλου, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού, το… λιγότερο που βάζει, είναι τα λεφτά. Τα υπόλοιπα, τα γύρω γύρω, τα… παρεπόμενα, ο ατελείωτος χρόνος, η πίεση, το άγχος, η βάναυση καθημερινότητα του πρωταθλητισμού, είναι πράγματα που δεν… πληρώνονται.

Ο μοναδικός που εξ αρχής είχε δηλώσει την επιθυμία του και την καθαρή απόφασή του να αναλάβει να «τρέξει» τον Ολυμπιακό, ήταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης. Κανένας άλλος δεν είχε ανταποκριθεί στις επιστολές και το άνοιγμα του Σωκράτη Κόκκαλη, είτε για συνεργασία είτε για παραχώρηση του πλειοψηφικού πακέτο της ΠΑΕ. Κανείς δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τα χρήματά του, τον χρόνο και τη… βολή του, για να δώσει ανάσα στον Ολυμπιακό. Και μάλιστα σε μια εποχή που όλα ήταν κόντρα.

Το 2010, η Ελλάδα βρισκόταν περικυκλωμένη από το σύννεφο της χρεοκοπίας, βουτηγμένη στα μνημόνια, με την οικονομική κατάσταση στη χώρα, να είναι σε επίπεδα… πολέμου. Σε έναν τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, δεν μπορείς να αδικήσεις κανέναν για το γεγονός ότι «δεν μπήκε». Από την άλλη, δεν γίνεται να μην κλίνεις το γόνυ σε όποιον έβαλε το συναίσθημα, την τρέλα, την αγάπη για τον Ολυμπιακό, πάνω από το συμφέρον του. Και ο Μαρινάκης, αυτό έκανε. Διότι ούτε δουλειές είχε στην Ελλάδα, ούτε πάρε – δώσε με το κράτος ούτε κανέναν από τους… παραδοσιακούς λόγους για να μπλέξει με μια ομάδα.

ΣΤΗ ΜΑΧΗ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Ο Μαρινάκης αποκτώντας τον Ολυμπιακό, έκανε το παιδικό του όνειρο πραγματικότητα. Εάν είχε μετρήσει το εγχείρημα… οικονομικά, δεν θα έμπαινε ποτέ στον Ολυμπιακό. Είπαμε, είναι άλλο κάποιος να είναι «Ολυμπιακός με λεφτά» και τελείως άλλο «Ολυμπιακός που βάζει τα λεφτά του». Ο Μαρινάκης τα έβαλε. Και πλήρωσε ακριβά το γεγονός ότι πήρε στα χέρια του τον Ολυμπιακό. Οικονομικά, υπολογίζεται ότι η εμπλοκή του στους Ερυθρόλευκους, έχει ξεπεράσει τα 200.000.000 € αυτά τα 15 χρόνια. Λεφτά από την τσέπη του. Λεφτά που δόθηκαν με σκοπό να βγει ο Ολυμπιακός από την πολύ δύσκολη κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί το 2010. Αλλά και για αναπτυχθεί. Να εκσυγχρονιστούν και να μεγαλώσουν όλες οι κτιριακές εγκαταστάσεις. Να εκσυγχρονιστεί το γήπεδο και παρότι 20+ χρόνων, να είναι το πλέον σύγχρονο στην Ελλάδα. Διότι τίποτα δεν γίνεται τσάμπα, είτε από άποψη χρημάτων είτε σε ό,τι έχει να κάνει με την ψυχή και σώμα εμπλοκή σε ένα τόσο μεγάλο και δύσκολο καράβι.

Ο ίδιος, στο πρόσφατο ντοκιμαντέρ του MEGA, είχε αναφερθεί στη συγκεκριμένη περίοδο και τη μεγάλη απόφαση που πήρε: «Τις μεγάλες ή τις κρίσιμες αποφάσεις δεν τις σκέφτεσαι πολύ γιατί αν τις σκεφτείς και αρχίσεις να τα ζυγίζεις, μπορεί να μην το κάνεις. Για τον Ολυμπιακό δεν το σκέφτηκα πάρα πολύ. Χρειαζόταν να βρεθεί ένας άνθρωπος, ο οποίος θα είχε αγάπη για τον Ολυμπιακό και θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτό που χρειάζεται ένας πρόεδρος για να διοικήσει τον Ολυμπιακό. Σε μία δύσκολη περίοδο γιατί το 2010 η Ελλάδα έμπαινε στη μεγάλη κρίση. Ο κ. Κόκκαλης ήταν πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό, είχε προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό. Ξέρετε, είναι μεγάλο το πρόβλημα της διαδοχής. Όσο καλά και να έχεις πάει, ο κόσμος θεωρεί υποχρέωσή σου η ομάδα να συνεχίσει τις επιτυχίες και να μην διαλυθεί. Είδα, λοιπόν, τότε ότι δεν υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι όχι μόνο να ξοδέψουν ή να επενδύσουν χρήματα, αλλά και να πάρουν την ευθύνη. Διότι είναι μία τεράστια ευθύνη, που όπως σας είπα, χωρίς να το σκεφτώ πολύ, αποφάσισα να την πάρω».

ΠΛΗΡΩΣΕ ΑΚΡΙΒΑ ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Βεβαίως, στην περίπτωση του Βαγγέλη Μαρινάκη, η φράση «πλήρωσε ακριβά την εμπλοκή του στον Ολυμπιακό», έχει και μεταφορική έννοια. Καθώς αυτά τα 15 χρόνια, ο πρόεδρος του Ολυμπιακού αποτέλεσε στόχο πρωτοφανών επιθέσεων. Βρωμιές και αλητείες, που άλλος δεν θα τις είχε αντέξει και θα είχε λυγίσει. Θα είχε βρει τρόπο να απεμπλακεί. Θα έτρεχε να γλιτώσει. Η διαφορά είναι πως ο Μαρινάκης έχει διαφορετική νοοτροπία. Εχει αστική καταβολή, αλλά την ίδια στιγμή ήταν πάντα άνθρωπος του Λιμανιού. Πολεμιστής. Αυτοδημιούργητος, πείσμων, ξεροκέφαλος και εκρηκτικός. Αλλά και νέος. Με ανεξάντλητη ενέργεια. Και αυτό δεν το μέτρησαν όσοι προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια να χτυπήσουν τον ίδιο και τον Ολυμπιακό, με ακραίο τρόπο. Χυδαίο. Με σκοπό πάντα να προσπαθούν να τον έχουν σε «ομηρία».

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει υποστεί σοκαριστικές επιθέσεις τα τελευταία 15 χρόνια. Διαβολή και λάσπη, από θεσμικούς και εξωθεσμικούς, σε επίπεδο και σφοδρότητα που δεν έχει γνωρίσει ποτέ πριν η ελληνική κοινωνία. Όλα αυτά τα χρόνια είδαμε παρεμβάσεις από παράγοντες της χώρας, είδαμε ψευδομάρτυρες να «χτίζουν» σαθρές υποθέσεις. Είδαμε αθώους στο εδώλιο με αυταπόδεικτα ψέματα. Μια διαρκής διαδικασία κυνηγητού. Με σημάδι πάντα στον Ολυμπιακό. Μια μάταιη καταδίωξη, επί της ουσίας. Διότι σε αντίθεση με ό,τι θα έκανε κάποιος άλλος, ο Μαρινάκης δεν θα μπορούσε ποτέ να φύγει από τον Ολυμπιακό, επειδή τον… πίεσε, τον απείλησε ή τον εκβίασε κάποιος. Οποιος δεν το έχει καταλάβει, δεν ξέρει την ιστορία.

ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ…

Και η ιστορία διδάσκει πως, όπως ο Μαρινάκης πήρε στα χέρια του τον Ολυμπιακό το 2010, κόντρα σε όλα, κόντρα στη λογική, στις οικονομικές συνθήκες, στην κατάσταση της ομάδας, στις… προτροπές, έτσι δεν θα κάνει πίσω μπροστά σε οποιονδήποτε. Βλέπετε, η διαφορά είναι πως σε αυτά τα 15 χρόνια ο Μαρινάκης έδειξε πώς ηγείσαι του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας. Απορρόφησε ο ίδιος όλες τις επιθέσεις, που είχαν στόχο τον Ολυμπιακό και την πρωτοκαθεδρία του. Και αντί να κάνει πίσω, έφτιαξε μια ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο. Εκανε την ομάδα του σημείο αναφοράς για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Χρηματοδότησε τον Ερασιτέχνη. Επένδυσε για να γίνει καλύτερος και πιο δυνατός ο σύλλογος. Παντού. Κάθε φορά που βγήκε μπροστά, φρόντισε να αλλάξουν στάτους όλες οι ομάδες. Εδειξε πως μπορεί να υπεραγαπά την ομάδα του, αλλά ενδιαφέρεται και θέλει το «προϊόν» να ανθεί.

MUST READ

«Πλησιάζει στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν Τάντιτς» (vids)

Αν ακούσει ξανά και προσεκτικά κάποιος όσα είχε πει ο Βαγγέλης Μαρινάκης στο ντοκιμαντέρ του MEGA για τα 100 χρόνια, θα καταλάβει γιατί ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει επίπεδο στη διάρκεια της διοικητικής 15ετίας του. Και εάν ακούσει και όσα είπε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης για τον πατέρα του, θα αντιληφθεί γιατί όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχει κάνει πίσω, παρά τα όσα έχουν γίνει. Και γιατί δεν προτίθεται θα κάνει…