Με τον Γιοβάνοβιτς (στο ίδιο σχέδιο) αλλά χωρίς τις εμμονές του

Η ήττα με 3-1 από τη Δανία και ο αποκλεισμός από τη συνέχεια των προκριματικών αποτελούν ένα ακόμη οδυνηρό κεφάλαιο στην ιστορία αποτυχιών της Εθνικής Ομάδας τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Παρά την εμφανή προσπάθεια και τις στιγμές καλού ποδοσφαίρου που παρουσίασε η ομάδα, τα δομικά προβλήματα που συνοδεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν άφησαν περιθώρια ελπίδας. Η εικόνα της Εθνικής, που γνώρισε την τρίτη συνεχόμενη ήττα με τρία γκολ παθητικό, αποκαλύπτει την απουσία συγκέντρωσης και σοβαρότητας, ειδικά στα αμυντικά καθήκοντα. Αν και η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς προσπάθησε να εφαρμόσει μια σύγχρονη και ευρωπαϊκή φιλοσοφία, με έμφαση στην κατοχή μπάλας και την επιθετική ανάπτυξη, η πραγματικότητα στο γήπεδο αποδείχθηκε πολύ διαφορετική.

Το ποδόσφαιρο που επιχείρησε να παίξει η Εθνική είχε ρυθμό και ποιότητα, όμως οι αμυντικές αδυναμίες αποδείχθηκαν καθοριστικές. Τα τρία γκολ που δέχθηκε η Ελλάδα από τη Δανία ήταν αποτέλεσμα παιδικών λαθών: κακές τοποθετήσεις, ελλιπής συνεννόηση και απουσία συγκέντρωσης, στοιχεία που θύμιζαν εικόνες τοπικού πρωταθλήματος και όχι διεθνούς επιπέδου. Ερχονται όμως να καταδείξουν ότι δεν γίνεται σε κάθε ματς και ανεξάρτητα από τον αντίπαλο η προσέγγιση δεν πρέπει να παραμένει ίδια και απαράλλαχτη.

Διαβάστε επίσης: Ο Αταμάν, τα καλοκαιρινά λάθη, η πίεση και η… διαιτησία

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στις επιλογές του προπονητή και την τακτική προσέγγιση. Η αντικατάσταση του Τζολάκη, που φάνηκε ως μια βιαστική και αναγκαστική κίνηση, δεν βοήθησε την ομάδα να βρει ασφάλεια στην άμυνα. Παράλληλα, η εξαφάνιση του Μουζακίτη, ο οποίος έχει το πλεονέκτημα στην κυκλοφορία της μπάλας και την τεχνική επάρκεια, στερεί από την ομάδα μια πολύτιμη πηγή σταθερότητας και ποιότητας, ιδίως σε έναν τομέα όπου ο Κουρμπέλης παρουσιάζει σοβαρά κενά.

Η απουσία του Μουζακίτη καθιστά το παιχνίδι της Εθνικής πιο εύκολο στόχο για τους αντιπάλους. Ακατανόητη υπήρξε και η απουσία του φορμαρισμένου Παυλίδη προκειμένου να παίξει ο εκτός ρυθμού και γκολ Φώτης Ιωαννίδης. Παράλληλα, η επιθετική προσέγγιση του αγώνα, απέναντι σε μια ομάδα ποιοτικά ανώτερη όπως η Δανία, αποδείχθηκε επικίνδυνη και χωρίς ουσιαστική ισορροπία. Ο Γιοβάνοβιτς φάνηκε να παρασύρεται από την καλή εμφάνιση και νίκη στη Σκωτία και να αγνοεί τα σημαντικά αμυντικά προβλήματα της ομάδας, που τελικά στοίχισαν πολύ ακριβά. Η επιμονή σε ένα επιθετικό πλάνο χωρίς την απαραίτητη αμυντική σταθερότητα οδήγησε σε αποτυχία, αποδεικνύοντας ότι η ισορροπία μεταξύ επίθεσης και άμυνας αποτελεί το κλειδί για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η δήλωση του προέδρου της ΕΠΟ, Μάκη Γκαγκάτση, μετά το παιχνίδι ότι «δεν υπάρχει θέμα Γιοβάνοβιτς», ακούστηκε λογική, καθώς ο Σέρβος τεχνικός δεν είναι η ρίζα όλων των προβλημάτων. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν σοβαρά λάθη στην προσέγγισή του και στην διαχείριση της ομάδας. Ο ίδιος ο προπονητής, που μετά το τέλος του αγώνα δήλωσε ότι «θέλει να σκεφτεί» πριν πάρει αποφάσεις, οφείλει να αναλάβει την ευθύνη και να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές, διατηρώντας ταυτόχρονα την ομοψυχία και το όραμα που ξεκίνησε.

Η Εθνική χρειάζεται μια πλήρη ανανέωση πάνω στο ίδιο ποδοσφαιρικό σχέδιο, με νέα πρόσωπα που θα φέρουν φρεσκάδα, ενθουσιασμό και πειθαρχία. Το βασικό ζητούμενο είναι η αλλαγή νοοτροπίας, η βελτίωση της συγκέντρωσης και η εμπιστοσύνη στο πλάνο, ώστε να αποφευχθούν τα ίδια λάθη που κοστίζουν συνεχώς. Δεν αρκεί η καλή εμφάνιση σε επιμέρους στιγμές, όταν η συνολική εικόνα δείχνει διάλυση στο αμυντικό κομμάτι και έλλειψη αγωνιστικής πειθαρχίας.

Η εποχή των δικαιολογιών έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η Εθνική πρέπει να κοιτάξει κατάματα τα λάθη της και να χτίσει πάνω σε αυτά για να ξανασταθεί στα πόδια της. Μόνο με συνέπεια, οργάνωση και πίστη στο σχέδιο μπορεί να αποφύγει τα ίδια επαναλαμβανόμενα λάθη και να φτάσει ξανά στο επίπεδο που αξίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. 2

MUST READ

Το «τώρα, τρέχουμε» του Μεντιλίμπαρ, η επιστροφή του Ρέτσου και η «έκπληξη» με Γιάρεμτσουκ

Το στοίχημα για τον Γιοβάνοβιτς είναι μεγάλο: να διορθώσει τα κακώς κείμενα, να ξαναδεί ορισμένες εμμονές του στον τρόπο του παιχνιδιού είτε από την αρχή είτε κατά τη διάρκειά του, να αναδείξει νέους πρωταγωνιστές και να δώσει στην ομάδα την ταυτότητα και την ψυχή που τόσο έχει ανάγκη. Αν αποτύχει, η κρίση θα βαθαίνει, αλλά αν τα καταφέρει, υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Και αυτή η ελπίδα είναι η μόνη που μπορεί να δικαιολογήσει τον κόπο και το πάθος που απαιτεί το ελληνικό ποδόσφαιρο.