ΑΕΚ : Μια ανάσα πριν τους 32, καλώς τα παιδιά τα δικά μας

Όλγα Στέφου 24.11.2017-10:05

Η τσακισμένη από τους τραυματισμούς ΑΕΚ, η κουρασμένη από τα σημαντικά ματς για την Σούπερ Λιγκ, κατάφερε να μείνει όρθια.

Εν όψει ματσάρας, σου λέει, πήγε στραβά το άπαν σύμπαν:

Ώρα 20.45: Άφησε εκτός τον Λιβάγια!

Ώρα 21.05: Αυτός που έχει τα εισιτήρια μόλις το ακύρωσε.

Ώρα 21.35: Πάμε Φιλαδέλφεια να το δούμε;

Ώρα 22.10: Μπαίνουμε με την ψυχή στο στόμα σε εστιατόρια με λευκά τραπεζομάντηλα, που παίζει Μαρινέλλα και Πουλόπουλο κι έχει έναν διακοσμητικό παππού να βλέπει το ματς.

«Μωρ’συ, αυτό θα’ χει προλάβει ως και τον Νεγρεπόντη να παίζει!».

Αρχίζει, «Θα κερδίσουμε», της λέω, «εδώ το πήραμε εκτός έδρας, στα εντός είμαστε καλύτεροι», της λέω.

Και τρώμε το πρώτο.

Από πίσω εξακολουθεί να παίζει Μαρινέλλα.

«Είναι δυνατόν να μην έχει βάλει τον Λιβάγια; Τον Λιβάγια;»

Πλάτη-πλάτη μας πάνε, τα ηνία στον Σιμόες, που προσπαθεί και προσπαθεί, Κωστάκης Γαλανόπουλος άμα δεν παίζουν οι «μεγάλοι» είναι αποσυντονισμένος, εμφανής η απουσία του Μάνταλου, η ομάδα είναι ξεκούρδιστη, έχει χάσει την ισορροπία που της δίνει το κέντρο. Εμφανής κι η απουσίας Γιόχανσον – Τσόσιτς, ο δε Τσιγκρίνσκι πού πάει με αυτό το μαλλί, ρε; Θες και κεφαλιές! Αλλού βαρούν τα όργανα…

Βάζει γκολ κι η Αούστρια στη Μίλαν παράλληλα, που’ σαι ρέγκα να με κλάψεις.

Κι έρχεται το δεύτερο, βαριά στενάζουν τα στενά της Φιλαδέλφειας και όμορων γειτονιών, είναι κι ο πλησίον μπάρμπας να ρωτά τον σερβιτόρο τίνος είν’ ο διαιτητής.

«Από την Φιλανδία είναι!», του απαντά ο άνθρωπος.
«Από τη Μάλτα;», ρωτά η Μεγάλη του Γένους Σχολή, εμφανώς εντυπωσιασμένος που η Μάλτα έχει ποδοσφαιρική κουλτούρα. Ή που ο διαιτητής είναι ξανθόψειρα.

Στο 29′ μπαίνει ο Λιβάγια και περιμένουμε να γυρίσει το παιχνίδι.

Μέχρι τότε φάση μισή δεν γίνεται κι όμως κάτι κινείται προς την επίθεση, σέντρα Μπακάκη, πετάγεται ο Αραουχίτο και γκολ, γκολ, γκολ!

Κι έχει πάρει ο κακομαθημένος τη μούρη «είδατε τι έκανα; Είδατε; Ξαναγύρισα. Είδατε;».

Κάπως έτσι έληξε το πρώτο. Καλώς το 11αρι, μας είχε λείψει η παιδική αλαζονεία σου.

Κάπως αναθαρρήσαμε, πετάγεται κι άλλη «4-2 θα λήξει». Διότι όταν παίζεις με τον γαύρο της Κροατίας (τα λέγαμε αυτά μπας και γυρίσει η μοίρα) κάνεις τα όνειρα της 24ης του Σεπτέμβρη. Και ένα παραπάνω.

Αρχίζει το δεύτερο, σα να θυμηθήκαμε πως πρέπει να ξεκουνηθεί κι η δεξιά μας πλευρά, βασικά σα να αλλάξαμε πλευρό. Μπακάκης άψογος -για άλλη μια φορά-, Βράνιες ξαναβρίσκει ρυθμό, ο δε Σιμόες -εδώ να πούμε και καμιά αλήθεια- είχε μία στωικότητα και μία ψυχραιμία που λείπει τελευταία από τον Χιμένεθ, αλλά παρά τους γρήγορους ρυθμούς του, δεν φαίνεται να ανταποκρίνεται στην ευθύνη των ηνίων που έχει αναλάβει. Πάντως, βλέπεις πως η ομάδα έχει ξανακουρδιστεί – Τσόσιτς, ακόμα λείπεις.

Μπακασέτας εκτελεί φάουλ, Λάζαρος και αφεντομουτσουνάρα αυτού πετάγεται σαν αρπακτικό στον αέρα, σαν αετός με δύο κεφάλια θα μπορούσε να πει κανείς, τέλος πάντων, με κεφαλιά σκοράρει και φέρνει την Ένωση στα ίσια της, τις δε καρδιές μας στην θέση της.

Εν τω μεταξύ η Αούστρια πρέπει ήδη να χάνει με 3 γκολ. Χαρές και πανηγύρια. Μόνο η ΑΕΚ δεν έχει χάσει από την Μίλαν, έχουν όλα τη σημασία τους.

Εν τω μεταξύ (ξανά), το ακυρωθέν γκολ του Αραούχο για επιθετικό φάουλ, μπορεί να μας πήρε την μπουκιά από το στόμα, αλλά είναι και μια πρώτη απόδειξη ότι κάποιος έχει ξυπνήσει κι έχει γυρίσει, όπως τον περιμέναμε το καλοκαίρι. Ή, έστω, θα το κάνει άμεσα.

Μιλάμε τώρα είμαστε στην φάση που θέλουμε όχι τρίτο, είμαστε στην φάση που θέλουμε απευθείας εισιτήριο για τους 32. Και στην χθεσινή ΑΕΚ θα άξιζε.

Κατά τα λοιπά, εξακολουθεί να παίζει Μαρινέλλα.

Και μπαίνει κι ο Κονέ -καλησπέρα, καλώς ήρθατε- και περιμένουμε Γιακουμάκη και κορυφώνεται το άγχος, τρώει κι η Αούστρια το 4ο, πιάνουμε οι θειές τις ιστορίες κατόπιν εορτής σου λείπει ο Πέκχαρτ; – Μου λείπει κι ο Αραβίδης – Καλά τα λες, ο Αραβίδης μαζί εμ Αραούχο θα χόρευαν σάμπα, αλλά πού μυαλό -Ε, είχε και μεγάλο τσαούλι).

Γιακουμάκης δεν μπαίνει, Κονέ δεν παίζει -πράγμα λογικό, πρώτο ματς μετά από τόσο μεγάλη αποχή, αν και χάρισε μία υποσχόμενη εμφάνιση- φεύγουν κάτι μπαλιές στον αέρα σα να κυνηγάνε μπεκάτσες, τέλος πάντων είναι σαφές πως νίκη δεν παίζει.

Η Μαρινέλλα στη θέση της.

Πιο πικρή ισοπαλία δεν έχω ξαναπάθει. Και ποιος να το περίμενε, αυτή η ισοπαλία σε στέλνει στην χώρα της σοκολάτας και της φιλαρμονικής (των Xριστουγέννων, ας το παραδεχτούμε, μόνο αυτό μας θυμίζει).

Ε, έληξε –με έναν αχώνευτο διαιτητή κι έναν Χιμένεθ που για λόγους μόνο δικούς άφησε Λιβάγια εκτός σχεδόν σε όλο το πρώτο, αλλά τουλάχιστον είχε ντυθεί επιτέλους ωραία (καθένας με τον πόνο του, παιδιά, τι να κάνεις).

Ίσως αν η ΑΕΚ ήταν πιο τσαμπουκαλεμένη στο δεύτερο, λιγότερο φοβική, να είχε καταφέρει και το 3ο. Ο Πατίτο ανέβασε –ευχάριστα και χωρίς να το περιμένουμε- τους ρυθμούς με το που μπήκε, αλλά οι αλλαγές ήρθαν όλες με χρονοκαθυστέρηση.

Ωστόσο, η ισοπαλία μας έστειλε από τα Τάρταρα στον Ουρανό κι αυτό είναι μια πραγματικότητα.

Στο τέλος ο μπάρμπας που είχε λογικά προλάβει τον Νεγρεπόντη στα γήπεδα, μας άκουσε να βρίζουμε τον διαιτητή και τόνισε με διδακτικό ύφος:

«Είναι από την Φιλανδία!»
«Πείτε τα, κύριέ μου, στην Φιλανδία συμμάχησαν με τους ναζί!».

Η τσακισμένη από τους τραυματισμούς ΑΕΚ, η κουρασμένη από τα σημαντικά ματς για την Σούπερ Λιγκ, κατάφερε να μείνει όρθια. Μπορούσε να κερδίσει. Μπορεί να αρχίσει να συμπεριφέρεται πια σα μεγάλη ομάδα.