Νίκη, αλλιώς…

Οκτώ ματς έχει δώσει η Εθνική ομάδα εντός Ελλάδας από το φθινόπωρο του ’16 μέχρι σήμερα κι έχει μόλις δύο νίκες (εκείνο το 2-0 με την Κύπρο πρόπερσι και την άλλη με το Γιβραλτάρ, το 4-0, πέρσι -τουλάχιστον αμφότερες σημειώθηκαν Οκτώβριο μήνα)…

Επί Σκίμπε, μάλιστα, έχουμε συνολικά τρεις νίκες επί συνόλου 10 αγώνων εντός των συνόρων, αν συνυπολογιστεί και το 2-1 επί του Μαυροβουνίου στην παρέλαση πριν από 2,5 χρόνια! Εχουμε ηττηθεί εντός από Ισλανδία, Λευκορωσία, Βέλγιο, Ελβετία και τα μοιράσαμε με Βοσνία, Εσθονία και Κροατία. Σύνολο τερμάτων 12-9…

Με αυτό τον έως τώρα καθόλου θετικό απολογισμό, λοιπόν, ζητείται επειγόντως νίκη απόψε επί των Ούγγρων. Κάθε άλλο αποτέλεσμα πρακτικά θα μας αφαιρεί το δικαίωμα στην ελπίδα για προβιβασμό στη Β’ κατηγορία της Ευρώπης, ενώ μπορεί να μας μπλέξει και σε εφιαλτικά σενάρια υποβιβασμού στην Δ’ και τελευταία…

Επιπλέον, θα μας στερήσει την πιθανότητα διεκδίκησης ενός εξτρά εισιτηρίου για το προσεχές Εuro, εφόσον δεν το εξασφαλίσουμε στα προκριματικά που θα ακολουθήσουν, και παράλληλα θα μας ρίξει και ένα γκρουπ δυναμικότητας πιο κάτω στην κλήρωσή του, η οποία θα πραγματοποιηθεί τον Δεκέμβριο, με συνέπεια να έχουμε στον όμιλό μας τρεις ισχυρότερες από εμάς ομάδες, αντί για δύο…

Γίνεται, λοιπόν, αμέσως αντιληπτό πόσο αδήριτη είναι η ανάγκη απόψε για τη νίκη. Ομως, δεν αρκεί να θέλεις και να πρέπει, αλλά και να μπορείς. Κι εδώ ξαναμπαίνουν στη συζήτηση τα πεπραγμένα που ανέφερα στην αρχή. Επιπρόσθετα, ρίχνεις μια ματιά και στην αποστολή, αξιολογείς κι όσους την απαρτίζουν και απορείς: Πού πάμε χωρίς ακραίους (μπακ και εξτρέμ); Θα φτάσουν τα πολλά «δεκάρια» για να ξεκλειδώσουμε τους Μαγιάρους;

Να πω ότι είμαι αισιόδοξος; Δεν θα το πω! Ελπίζω να διαψευστώ. Αλλά ούτε «εθνική συνοχή» παρατηρώ (εκείνη που χάθηκε, που διαλύθηκε το 2014, έπειτα από το Μουντιάλ της Βραζιλίας, ύστερα από 12 χρόνια προσπαθειών να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί), ούτε ικανότητα ή έμπνευση ή έστω διάθεση από τον ομοσπονδιακό προς αυτή την κατεύθυνση…

MUST READ

LIVE: Παναθηναϊκός - Μακάμπι Τελ Αβίβ

Δρυός πεσούσης, ως γνωστόν, πας ανήρ ξηλεύεται. Μακάρι το βράδυ να μην είναι δυσάρεστο, η «δρυς» να μην έχει πέσει κι ας φαντάζει τότε αυτό το κομμάτι «αχρείαστο». Μακάρι…

Γράψτε το σχόλιο σας