Ο ΠΑΟ του Δώνη με σεβασμό στο ποδόσφαιρο και την ιστορία

Ο φετινός Παναθηναϊκός συνεχίσει να μας δίνει στιγμές. Δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα ή το στυλ παιχνιδιού που επιχειρεί να εφαρμόσει.

Κάθε αγώνας έχει και κάτι να διηγηθεί. Αυτή η ομάδα που σαφώς έχει τρανταχτές αδυναμίες και σίγουρα όχι την ποιότητα που θα ονειρευόταν ο Γιώργος Δώνης, ο Νίκος Νταμπίζας και κάθε οπαδός του, συνεχίζει να εντυπωσιάζει ακόμα κι όταν δεν παίρνει νίκες. Και τότε προσπαθείς να εξηγήσεις το μεταφυσικό. Σίγουρα έχει περισσότερη τύχη από την περσινή καταραμένη χρονιά. Αλλά κι αυτή την κυνηγάς. Δεν σου έρχεται σαν Θείο δώρο.

Που καταλήγεις όμως; Ότι δεν υπάρχει τίποτα μεταφυσικό. Ο Παναθηναϊκός δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να παίζει απλά. Να σέβεται το ποδόσφαιρο, τους κανόνες του. Και το καλό είναι ότι μ’ αυτή τη φιλοσοφία πορεύονται όλοι. Τεχνικό τιμ και παίκτες. Δεν υπάρχει ένας κρίκος στην αλυσίδα να λειτουργεί ή να σκέφτεται διαφορετικά. Γι’ αυτό μέχρι στιγμής βλέπουμε πράγματα που προσπαθούμε να αντιληφθούμε γιατί συμβαίνουν, αλλά δεν χρειάζεται να παιδεύουμε το μυαλουδάκι μας. Όπως έλεγε κι ο αείμνηστος  αρτίστας της μπάλας Γιόχαν Κρόιφ «το να παίζεις ποδόσφαιρο είναι απλό. Το να παίζεις απλό ποδόσφαιρο είναι το δυσκολότερο πράγμα».

Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ξεκάθαρα ομάδα του προπονητή του. Ο 49χρονος τεχνικός είναι φανερό ότι έχει δουλέψει πολύ τόσο στο τακτικό, όσο και στο τεχνικό κομμάτι. Κι έχει τρομερή επίδραση και στη διάρκεια των αγώνων. Φάνηκε και με τον Άρη. Δεν παρατάει να δουλεύει το ματς στη διάρκειά του. Σε όλη τη σεζόν έχει δοκιμάσει 5-6 συστήματα. Στη διάρκεια των παιχνιδιών μπορεί να δούμε δύο και τρεις διαφορετικούς σχηματισμούς. Όλα, ωστόσο, έχουν έναν στόχο. Τον σεβασμό στο ποδόσφαιρο και στην ιστορία του συλλόγου.

Καταρχάς, ο Παναθηναϊκός στο «Κλ. Βικελίδης», προσωπικά θεωρώ ότι δημιούργησε μεγάλες φάσεις. Για μένα τεράστιες ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο είναι τόσο το γλίστρημα του Ινσούα στο γύρισμα του Γιόχανσον. Αν δεν πέσει ο αμαρκάριστος Αργεντινός σε εκείνο το σημείο, στο πέναλτι, έχει τη μπάλα στο καλό του πόδι και σουτάρει. Το πού είναι άλλο θέμα. Μπορεί να σημάδευε και τα… πουλιά. Όπως μεγάλη ευκαιρία είναι το τάκλιν του Μενέντεθ στο σουτ του Κάτσε, με τη μπάλα φανερά να έχει τροχιά προς την εστία και κατόπιν το αδύναμο σουτ του Μπουζούκη. Ευκαιρίες στο δεύτερο ημίχρονο είναι και το σουτ του Κάτσε μέσα από τη μεγάλη περιοχή και το πλασέ άουτ του Ινσούα από κοντά και μία κεφαλιά του Χατζηγιοβάνη που διαμαρτυρήθηκε, κακώς, για πέναλτι και η κεφαλιά του Μακέντα που έβγαλε δύσκολα ο Κουέστα.

Ο Παναθηναϊκός δημιουργούσε συνεχώς προϋποθέσεις. Κι όταν φτάνεις τη μπάλα καλά και συνεχώς γύρω από την περιοχή του αντιπάλου, τότε αυξάνεις τις πιθανότητες για μία καλή τελική πάσα. Ακόμα και στο 93’ ήρθε το γύρισμα από αριστερά του Χατζηθεοδωρίδη, στο ύψος της μεγάλης περιοχής και ο Μπουζούκης πήρε το πέναλτι. Κι αυτό με δέκα παίκτες.

Όλα αυτά με το «τριφύλλι» να έχει κατοχή 69% στην έδρα του Άρη κι ενώ είχε αναγκαστική αλλαγή στο ημίωρο κι έμεινε νωρίς πίσω στο σκορ από μία λάθος διαιτητική απόφαση. Η οποία πολλές φορές επιφέρει εκνευρισμό και δύσκολα μπορεί να συνέλθει μία ομάδα. Αλλά αυτό δεν ισχύει με τον Παναθηναϊκό του Δώνη.

Ο έμπειρος προπονητής είναι φανερό ότι έχοντας περάσει δύσκολες καταστάσεις σε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ κι αφού βρέθηκε χρόνια στο εξωτερικό, γύρισε πιο ώριμος και ήρεμος. Προς το παρόν έχει διαχειριστεί άψογα την ομάδα στο πνευματικό κομμάτι. Ναι, σε αδίκησε ο διαιτητής. Μπαίνεις και παίζεις κι ας δώσει άλλα δύο μαϊμού πέναλτι. Κάνε εσύ το χρέος σου, μην ζεις με το παρελθόν και με το τελευταία σφύριγμα λες ό,τι νομίζεις για τον διαιτητή, τους αντιπάλους σου, για οτιδήποτε νομίζεις ότι σου φταίει. Μέσα στις τέσσερις γραμμές παίζεις μπάλα. Τόσο απλά.

Δεν θυμάμαι, επίσης, αλλά τέτοιου είδους κατοχής μέσα στο «Κλ. Βικελίδης» ενδεχομένως να μην είχαν ούτε ο ΠΑΟΚ, ούτε ο Ολυμπιακός. Ο «φτωχός» οικονομικά, Παναθηναϊκός άγγιξε το 70%. Ο ΠΑΟΚ είχε 12 τελικές και ο Ολυμπιακός 10, όπως και το «τριφύλλι». Ανεξάρτητα τις αδυναμίες της, αυτή η ομάδα του Δώνη θέλει να παίζει ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Και δεν το κάνει άναρχα. Έχει πλάνο και το τηρεί ευλαβικά. Ό,τι κι όσο κι αν στραβώσει στον αγωνιστικό χώρο. Ο Δώνης έχει μεταδώσει τη νοοτροπία του νικητή, του μαχητή έως το τέλος.

Εκτός από το πνευματικό κομμάτι, όμως, ο Δώνης έχει δουλέψει πολύ και στην τακτική. Η ομάδα του στα περισσότερα παιχνίδια δεν ήταν προβλέψιμη. Μοιράζει το παιχνίδι και στα δύο άκρα, αναπτύσσεται κι από τον άξονα. Οι παίκτες του Παναθηναϊκού, παράλληλα, παίζουν πολύ στον χώρο, χωρίς τη μπάλα. Προσπαθούν να αμυνθούν και να επιτεθούν όλοι μαζί.

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτή η επίδρασή του. Στη διάρκεια του αγώνα με τον Άρη, αναγκάστηκε να βάλει δεξί μπακ τον Πούγγουρα. Κι ο 23χρονος στόπερ ανταποκρίθηκε καλά. Όχι όπως θα έκαναν οι Κουλιμπαλί, Γιόχανσον, αλλά ήταν αξιοπρεπής και είχε τη μπαλιά στην κεφαλιά του Μακέντα. Γύρισε στη διάρκεια του ματς το σύστημα σε 4-3-3. Στο τέλος έπαιξε 3-5-2. Με τον Ινσούα να γίνεται αριστερό στόπερ, αλλά στην ουσία αριστερό μπαχ χαφ, ενώ ο Χατζηθεοδωρίδης είχε εγκατασταθεί σε ρόλο χαφ. Δεξί μπακ χαφ έγινε ο Χαζηγιοβάνης. Με τον Πούγγουρα στήριγμα πίσω του για να μην έχει ανάγκη να μαρκάρει. Στήριγμα και τον Καμπετσή δίπλα στον Μακέντα και τον Μπουζούκη συχνά να δεκαρίζει και να μην χαραμίζεται κοντά στη γραμμή.

Θα μπορούσε ποτέ να μην γίνει η φάση του πέναλτι κι ο Παναθηναϊκός να χάσει. Αλλά ακόμα και μετά την αποβολή τα 3-4 λεπτά που απέμεναν κυνήγησε την τύχη του. Έκανε το χρέος του. Γιατί οι παίκτες του και το τεχνικό τιμ σέβονται το ποδόσφαιρο και την ιστορία του συλλόγου. Μετά ας έλεγαν ό,τι ήθελαν για τον ρέφερι.

MUST READ

Του χρωστούσε και του χρωστάει…

ΥΓ.: Για διάφορους λόγους κατάλαβαν όλοι στο «Κλ. Βικελίδης» ότι η υπόθεση της πεντάδας δεν θα είναι εύκολη. Αλλά έστω και δύσκολα αυτή η ομάδα δείχνει ότι δεν θα χάσει την Ευρώπη. Όπου φυσικά, έτσι όπως είναι τώρα τα πράγματα, δεν θα παίξει.

Γράψτε το σχόλιο σας