Μια βραδιά που μοιάζει τόσο μακρινή, αλλά δεν είναι

Βασίλης Μοιρώτσος 25.02.2019-19:57

Ένας σπουδαίος Παναθηναϊκός, στην τελευταία του μεγάλη ευρωπαϊκή παράσταση. Στη Ρώμη, στις 25 Φεβρουαρίου του 2010.

Χαζεύοντας στο «Σαν Σήμερα» έπεσε το μάτι μου στην 25η Φεβρουαρίου 2010. Μια βραδιά που ο Παναθηναϊκός έγραψε την τελευταία πραγματικά σπουδαία του σελίδα στην πλούσια ευρωπαϊκή του ιστορία. Τότε που η ομαδάρα του Σισέ, του Ζιλμπέρτο Σίλβα, του Λέτο, του Νίνη, του Κατσουράνη και των υπόλοιπων πρωταθλητών σάρωσε τη Ρόμα μέσα στο σπίτι της και πήρε μια πρόκριση που θύμιζε… άλλες εποχές.

Εκείνη η βραδιά, στη Ρώμη, με 7.000 φίλους του Παναθηναϊκού να παραληρούν στις εξέδρες και μια ομάδα – θαύμα να κάνει ό,τι θέλει τους Ιταλούς μέσα στο γήπεδο, είναι το τελευταίο «σημάδι» ενός συλλόγου που έγινε γνωστός από τέτοιες νύχτες. Κοιτάζοντας πίσω, θα αντικρίσεις το σπριντ του Σισέ και το προσπέρασμα στον τερματοφύλακα πριν τη στείλει μέσα, τον πανηγυρισμό του Γάλλου στην αγκαλιά των ανθρώπων του πάγκου, την απίστευτη «βολίδα» του Νίνη που καρφώθηκε στα δίχτυα, ίσως στο καλύτερο παιχνίδι της καριέρας του Σωτήρη.

Είναι η νύχτα που μαζί με όσους βρίσκονταν στη Ρώμη, πανηγύρισαν τη σπουδαία νίκη και όσοι βρίσκονταν στο κλειστό του ΟΑΚΑ στο Μαρούσι. Ο Παναθηναϊκός είχε παιχνίδι Ευρωλίγκας δύο ώρες μετά απ’ αυτό του ποδοσφαίρου και το γήπεδο γέμισε από νωρίς γιατί στις οθόνες έδειχνε το Ρόμα – Παναθηναϊκός. Όσοι το έζησαν, θα θυμούνται πως ήταν σαν να βρίσκονταν στο Ολίμπικο και όχι στο ΟΑΚΑ.

Εκείνος ο σπουδαίος Παναθηναϊκός, που λίγους μήνες μετά στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας παίζοντας το καλύτερο και πιο εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, μοιάζει σαν να είναι βγαλμένος από μια άλλη, πιο μακρινή εποχή. Σαν να μην έχουν περάσει εννιά χρόνια, αλλά… 109. Εννιά χρόνια που μοιάζουν με αιωνιότητα.

Και μοιάζουν γιατί τον Παναθηναϊκό του τότε, της χρονιάς του νταμπλ, της διετίας των παιχταράδων, δεν ξέρουμε αν θα τον ξανά δούμε. Τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον, αν δεν αλλάξει κάτι… συνταρακτικά. Αν δεν έρθει κάποιος που θα βάλει τα χρήματά του χωρίς να υπολογίζει, που θα στηρίξει τον Παναθηναϊκό όπως του αρμόζει και θα τον κάνει και πάλι να ζήσει βραδιές ανάλογες με εκείνη της 25ης Φεβρουαρίου του 2010.

Μέχρι τότε, η πραγματικότητα θα είναι κυνική. Η καθημερινότητα δύσκολη. Και ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να έχει στόχους που δεν ταιριάζουν στη ιστορία του και στο μέγεθός του.

Κι αυτές οι φωτογραφίες, από τους πανηγυρισμούς στη Ρώμη, θα μοιάζουν μακρινές, όσο κι αν δεν είναι.