Τι ακριβώς συμβαίνει στο μυαλό του Πέτρου Κόκκαλη;

Διονύσης Δελλής 12.04.2019-08:00

Θα εξηγούνταν όλα, αν ήταν -μόνο- ο εγγονός του Πέτρου. Γίνεται όμως να ξεχνά ο ίδιος πως είναι ο γιος του Σωκράτη; Του εθνικού προμηθευτή...

29 Ιουλίου 2007, Κουφστάιν. Απόγευμα Κυριακής. Με μια παράξενη Βαυαρική συννεφιά, και έναν ουρανό σαν χαλασμένη βρύση: Μια να στάζει και μια να σταματά.

Τυπικά ένας ακόμη σταθμός προετοιμασίας για τον Ολυμπιακό. Παιχνίδι αντί για προπόνηση. Πρακτικά, ένα φιλικό ματς που επ ουδενί δεν θα μπορούσε να είναι όπως όλα τα άλλα.

Δεν ήταν τόσο ότι στην Μαγιόρκα που στέκονταν στο απέναντι μισό, αγωνίζονταν ο Άγγελος Μπασινάς- εκ των πραγμάτων … πράσινο πανί για τους φίλους των Ερυθρόλευκων. Δεν ήταν καν η παρουσία του Μάρτιν Ντε Μικέλις και του Χοσέ Ερνέστο Σόσα, Αργεντινών σταρ της Μπάγερν Μονάχου η έλευση τους στο γήπεδο ξεσήκωσε τους Γερμανούς φιλάθλους.

Στην πραγματικότητα ο λόγος της ασυνήθιστης αναστάτωσης στη –μια και μοναδική- κερκίδα ήταν διαφορετικός. Και κράτησε πολύ. Σχεδόν μέχρι το τέλος…

Μια ιστορία που μάλλον δεν θα την θυμάται καλά ο Πέτρος Κόκκαλης –αν και κάποιος θα μπορούσε να την περιγράψει ως αξέχαστη-.

Δεν έκανε εκείνος κάτι. Τη λάθος στιγμή, στη λάθος θέση. Ώρες μετά την πώληση του Νέρι Καστίγιο στη Σαχτάρ. Ο Ολυμπιακός έπαιρνε 15 εκατ ευρώ, με τον μύθο να λέει πως τα περισσότερα, ήταν μετρητά. Με τις υπογραφές. Ένα τρομερό deal. Η μεγαλύτερη μεταγραφή της ιστορίας εκείνη την εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο Νέρι όμως δεν ήθελε να φύγει. Τουλάχιστον έτσι έλεγε. Και οι οπαδοί των Ερυθρόλευκων, ήταν με τον Νέρι.

Αν προσθέσει κανείς και την μέχρι τότε μεταγραφική… συγκομιδή της ομάδας; Καταλαβαίνει κανείς την κατάσταση. Την ένταση, τα «γαλλικά» σε έδαφος… γερμανικό.

Ο Πέτρος Κόκκαλης είναι ευγενής. Το διαχειρίστηκε. Απορούσε όμως. Γιατί το κοινό δεν καταλαβαίνει πως μια πώληση 15 εκατ ευρώ θα είναι «όπλο» για τα οικονομικά του συλλόγου; Γιατί δεν καταλαβαίνει τη σημασία να συμμετέχεις στην μεγάλη αγορά του ποδοσφαίρου; Γιατί δεν αντιλαμβάνεται πως ο Ολυμπιακός είναι πρωτίστως μια εταιρία.

Διόλου τυχαία λίγο αργότερα, ο –τότε- στενός συνεργάτης του, Ίλια Ίβιτς, δήλωνε πως: «Κάθε ποδοσφαιριστής έχει την τιμή του. Αν δεν ήταν έτσι, η Άρσεναλ δεν θα έδινε τον Ανρί ούτε η Μίλαν τον Σεφτσένκο. Οι άλλες ομάδες έχουν πολλά χρήματα να δώσουν».

Θα μπορούσε να θα έχει πει και ο ίδιος. Τα είπε ο τεχνικός διευθυντής προσπαθώντας να ηρεμήσει τα πνεύματα.

Αποκλείεται να την θυμάται αυτή την ιστορία ο Πέτρος Κόκκαλης. Το επιβεβαίωσε πρόσφατα σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις του, τώρα που αποφάσισε να περπατήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ το μονοπάτι ως την κάλπη για το ευρωκοινοβούλιο. «Εγώ πάντοτε τον αντιλαμβανόμουν – σ.σ τον Ολυμπιακό- ως ένα σωματείο που είναι και η μήτρα της ομάδας. Γι’ αυτό σήμερα δυσκολεύομαι, όπως και το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, να δεχτούμε τη μεταστροφή της σε μια ανώνυμη εταιρεία» είπε στο ΑΠΕ.

Ναι ο ίδιος Πέτρος, που βρίσκονταν εκείνο το απόγευμα στο Κουφστάιν και που κάποια στιγμή προς τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου έφυγε από την κερκίδα, και πήγε ως τα αποδυτήρια για να δει από εκεί τη συνέχεια. Με ησυχία.

Ο Πέτρος που χθες βράδυ σε μια άλλη του συνέντευξη, στο OPEN του Ιβάν Σαββίδη αναφέρθηκε για πολλοστή φορά στον Ολυμπιακό. Στον Βαγγέλη Μαρινάκη, που έχει αναδειχθεί ως το πιο ενδιαφέρον «θέμα» στην προεκλογική ατζέντα του.

Ανάμεσα στα άλλα λοιπόν, και αφού πρώτα εξήγησε πως δεν είναι «διαπλοκή» ο γιος ενός κορυφαίου επιχειρηματία να πολιτεύεται με το κυβερνόν κόμμα, έριξε μια ακόμη… κανονιά προς το μεγάλο λιμάνι: «Είναι προφανές ότι ο κ. Μαρινάκης είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού και έξι, επτά μέσων ενημέρωσης. Αυτά είναι τα συστατικά του Μπερλουσκονισμού» ξεστόμισε.

Ίσως η πολύπειρη Έλλη Στάη να μην ρώτησε το αυτονόητο, μιας και το περιβάλλον OPEN κατά την ερμηνεία του Πέτρου, ανήκει στον… Ιβάν Μπερλουσκόνι. Ίσως γιατί παλιότερα η σπουδαία αυτή δημοσιογράφος εργάζονταν στο Mega της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Στην εποχή μάλιστα που η οικογένεια κρατούσε τις τύχες του Παναθηναϊκού.

Ίσως ακόμη, γιατί θυμήθηκε εκείνη την εποχή που ο πατέρας του Πέτρου, ο Σωκράτης, την είχε εργαζόμενη στον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, αλλά και πρώτη στο μυαλό του για την «καθιέρωση» του τηλεοπτικού σταθμού που θα γίνονταν «το ελληνικό CNN», μέσα από τη συχνότητα του Tv Magic.

Είχε και τον Ολυμπιακό βεβαίως τότε ο Σωκράτης Κόκκαλης.

«Μπερλουσκόνι και εις το όνομα του πατρός, Πέτρο;» θα μπορούσε να τον ρωτήσει, με εκείνο το ιδιαίτερο, χαρισματικό στιλ της. Αλλά –παραδόξως- δεν τον ρώτησε.

Πιθανότατα απόρησε με τον Πέτρο και εκείνη. Όπως οι περισσότεροι που είχαν την προηγούμενη εικόνα του. Λες και εδώ και μερικές εβδομάδες σαν υποψήφιος ευρωβουλευτής να είναι κάποιος άλλος. Όχι ο γιος του Σωκράτη που για περισσότερα από 15 χρόνια κρατούσε το Ερυθρόλευκο τιμόνι. Όχι ο γιος εκείνου που με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, κατοχυρώθηκε την ίδια περίοδο ως ο «εθνικός προμηθευτής».

Όχι ο γιος του Σωκράτη που την τελευταία περίοδο επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο. Με διάφορους τρόπους, αλλά και από διαφορετικό ορίζοντα.

Πως δηλαδή είναι Μπερλουσκονισμός το φαινόμενο αυτό, στη μια του ανάγνωση και όχι σε οποιαδήποτε άλλη; Έλα ντε…

Αν μάλιστα η Έλλη Στάη ήθελε να τον φέρει σε δύσκολη θέση; Θα μπορούσε να του επισημάνει αρκετά ακόμη. Πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε –υπερχρεωμένο- τον Ολυμπιακό, δίχως να έχει δουλειές με το ελληνικό δημόσιο. Δίνει λεφτά στο Κράτος ως φορολογούμενος. Δεν παίρνει κάτι από αυτό… Και καμιά φορά δίνει λεφτά και αντί για το Κράτος, αν αναλογιστεί κανείς πως μόνο του κίνησε τον μηχανισμό στη Μάνδρα, πως μερίμνησε για τους πρόσφυγες στο λιμάνι κλπ

Θα μπορούσε επίσης η «σιδηρά κυρία» της ενημέρωσης να ρωτήσει τον Πέτρο, πως ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια μια έντονη φιλανθρωπική δράση, με τους πρόσφυγες. Με τι έσοδα; Με ποιες χορηγίες; Ήταν άραγε και τότε του «Μπερλουσκονισμού» ο Βαγγέλης Μαρινάκης ή απλά ευεργέτης;

Ο ίδιος Μαρινάκης που τον χώρεσε στο ψηφοδέλτιο ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΝΙΚΗΤΗΣ ανοίγοντας το μονοπάτι της πολιτικής για εκείνον κατά μια έννοια.

Ο ίδιος Μαρινάκης που χρόνια πριν, καλοκαίρι του 2010, μεταξύ άλλων βρέθηκε με τον… λογαριασμό και της εποχής Πέτρου Κόκκαλη-Συγγελίδη στον Ερασιτέχνη. Δεν ήταν μόνο η ΠΑΕ. Χρέη επτά εκατ ευρώ από εκείνη τη χρήση. Και τιμολόγια μέχρι από μπουζουκάδικα, λέει ο μύθος…

Γιατί η αριστερά θέλει και τις πενιές της.

Ποιος ο λόγος όμως, η Έλλη να χαλάσει το κέφι της; Και κυρίως γιατί να χαλάσει αυτή την συμπεριφορά που έχουν κατοχυρώσει ως εδώ, όλοι οι δημοσιογράφοι που κάθισαν απέναντι από τον «υποψήφιο» Πέτρο Κόκκαλη;

Όλοι τους με την ίδια ευγένεια. Φλερτάροντας με την αφέλεια. Να δείχνεις τον ουρανό, και να κοιτάζουν το δάχτυλο. «Δεν είναι ο Πέτρος, ο γιος του Σωκράτη. Είναι ο εγγονός του Πέτρου της Αριστεράς» έλεγε εκείνο το non paper του ΣΥΡΙΖΑ στα στελέχη του υποδεχόμενο τον Κόκκαλη στις τάξεις του. Και μάλλον είχε δίκιο.

Ίσως τελικά αυτό να είναι αυτό το πρόβλημα. Να αποφάσισε ο Πέτρος Κόκκαλης τώρα που πολιτεύτηκε πως θα διαγράψει μια… γενιά. Ή και την προηγούμενη ζωή του.

Αυτό μάλιστα ίσως δικαιολογούσε, τον τρόπο που φέρεται στον Ολυμπιακό.

Θα δικαιολογούσε τον ίδιο.

Όχι όμως και τους… άλλους.

ΥΓ. ο Πέτρος όπως κάθε άνθρωπος είχε δύο παππούδες. Όχι μόνο τον γιατρό, που έγινε σύμβολο της αριστεράς. Είχε και έναν παππού από την άλλη πλευρά. Όχι Τζόρτζεβιτς αλλά… Στέλιο Γιαννακόπουλο. Άραγε ξέρει για αυτόν ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα είχε ενδιαφέρον να μιλήσει κάποτε και για εκείνον.