Η ραψωδία της απαξίωσης (part I)

Γιώργος Κογκαλίδης 21.08.2019-18:35

Ο Μάντζαρης, η ΕΟΚ, τα «παράθυρα», ο ανύπαρκτος ΠΣΑΤ κι ο Ομοσπονδιακός προπονητής, που λέει όσα θέλει να ακούσει ο εργοδότης του, συνθέτουν ένα πορτραίτο, που κανείς δεν θα ήθελε στον τοίχο του.

Στον τίτλο υπάρχει η… σημείωση ότι είναι το πρώτο μέρος. Πρώτο μέρος μιας τριλογίας, που έχει αυτοτελή επεισόδια, τόσο άσχετα μεταξύ τους και συνάμα τόσο όμοια. Βγαίνουν, βλέπετε, από την ίδια μήτρα, έχουν κοινούς χαρακτήρες, διαφορετικούς πρωταγωνιστές αλλά τον ίδιο σκηνοθέτη, γι’ αυτό είναι ταυτόχρονα άσχετα, αλλά και κομμάτια μιας ιστορίας. Της πιο άθλιας ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ. Θα καταλάβετε…

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης «κόπηκε» από τον Θανάση Σκουρτόπουλο, λίγο πριν ξεκινήσει η τελική διαδικασία για τη 12άδα που θα πάει στην Κίνα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αν θέλετε (γιατί να θέλετε;) τη γνώμη μου, ορθώς έπραξε ο Ομοσπονδιακός προπονητής.

Ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού έχει αδικήσει όσο λίγοι τον εαυτό του, έχει μείνει πίσω (μπασκετικά), κάνει λιγότερα από αυτά που μπορεί, αλλά κυρίως δεν έχει ο ίδιος εμπιστοσύνη στα χέρια του. Όταν σουτάρει μοιάζει σαν να κάνει και… προσευχή ταυτόχρονα. Σαν τον τύπο που παίζει το… νοίκι στο «κόκκινο – μαύρο» στη ρουλέτα κι ο ιδρώτας τρέχει από το μέτωπό του. Είναι καρμικό να έρθει το αντίθετο από αυτό που ποντάρει…

Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Μάντζαρης δεν έπαψε ποτέ να είναι θετικό στοιχείο για κάθε ομάδα. Δεν έπαψε ποτέ να δείχνει αυταπάρνηση, να είναι εκεί όποτε τον ζητήσεις. Κι όταν τα πράγματα στράβωσαν έσπευσε να γεμίσει το κενό, δείχνοντας υψηλό αίσθημα ευθύνης, απουσία ιδιοτέλειας, αποδεικνύοντας πως ήταν, είναι και θα είναι παίκτης ομάδας. Ίσως ο τέλειος συμπαίκτης (εξ ου κι η άποψή μου ότι αδικεί κατάφωρα τον εαυτό του).

Ποιος είναι ο Μάντζαρης; Ένας από αυτούς που δεν εμφανίστηκαν στα «παράθυρα» και που κάποιοι επιχείρησαν να σταυρώσουν. Από αυτούς που τα παπαγαλάκια της ΕΟΚ, με άρθρα και ποσταρίσματα στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, επιχείρησαν να παρουσιάσουν ως παλιόπαιδα, τα οποία αδιαφορούν για την Εθνική. Ένας από αυτούς που ο Θανάσης Σκουρτόπουλος άφησε (τα γράφαμε και χθες) να εννοηθεί ότι δεν θα παίξει, γιατί δεν ήταν στα προκριματικά.

Ο Βαγγέλης είναι ένας από αυτούς για τους οποίους ο ΠΣΑΤ αδιαφόρησε. Λες κι είναι οι παίκτες υπεύθυνοι για το καλεντάρι, λες και μπορούν να επιλέξουν. Αλλά ούτε μια ανακοίνωση, ούτε μια κίνηση για να συζητηθεί σε παγκόσμιο επίπεδο (και σε ελληνικό) αυτό το λογικό κενό, αυτό το μπλοκάρισμα. Δεν μπορούσαν να είναι κι εδώ κι εκεί, αλλά είναι οι τελευταίοι που φταίνε.

Ο ίδιος Βαγγέλης αποθεώνεται σήμερα από αυτούς που τον… κρέμασαν στα μανταλάκια. Κι αν γυρίσει με μετάλλιο, θα είναι ένας από τους 12 ημίθεους, που μας έκαναν να δακρύσουμε ακούγοντας τον εθνικό ύμνο, που σήκωσαν την Ελλάδα στους ώμους τους, που (αν δεν πάρουν το χρυσό) θα είναι χρυσοί στις καρδιές μας.

Ναι, αυτοί οι… εκατομμυριούχοι, σαν τον Πρίντεζη και τον Παπανικολάου, που αδιαφορούσαν για το εθνικό τους καθήκον, σαν τον Καλάθη και τον Παπαπέτρου, που προτιμούσαν να παίζουν για το σωματείο κι όχι να αποδεχθούν την ύψιστη τιμή. Και σαν τον Σλούκα, που κάνει αγώνα δρόμου για να φωνάξει «παρών», παρότι απόντας από τα «παράθυρα».