Αν ήταν μόνο ο Πεδουλάκης το πρόβλημα…

Όσοι μιλάνε από χθες εκ του ασφαλούς, λόγω του αποτελέσματος, για τον φετινό Παναθηναϊκό και τις προοπτικές που αυτός έχει, είμαι σίγουρος πως αν το αποτέλεσμα ήταν, αντί για 78-79, 79-78 θα μιλούσαν για την ελληνική ψυχή που ανέτρεψε τα δεδομένα και για το πάθος των παικτών που σε μια κακή βραδιά στο σουτ μπόρεσαν να κερδίσουν έναν αξιόλογο αντίπαλο. Όσοι μιλάνε με ειρωνική διάθεση για τον Νικ Καλάθη και για το γεγονός ότι για δεύτερη στη σειρά αγωνιστική έγινε μοιραίος με την τελευταία του απόφαση, είναι σίγουρο πως θα τον αποθέωναν αν το σουτ του είχε βρει στόχο.

Όσοι «στήνουν» στον τοίχο ή τα μανταλάκια τον Αργύρη Πεδουλάκη, το εύκολο και γνωστό εξιλαστήριο θύμα, ως τον μοναδικό υπεύθυνο για τις ήττες και το κακό ξεκίνημα, το προηγούμενο καλοκαίρι απλά αποθέωναν τον στρατιώτη Αργύρη και μιλούσαν για σοφή κίνηση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.  Ας δούμε λοιπόν εμείς τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.

Πρώτον. Κάθε φίλαθλος πρέπει να γνωρίζει, όσο αυτό είναι εφικτό, τις πραγματικές δυνατότητες της ομάδας του. Ο φετινός Παναθηναϊκός είναι ένα σύνολο πιο ανταγωνιστικό από τα προηγούμενα χρόνια, με ποιοτικότερες λύσεις στο ρόστερ του, αλλά για κακή του τύχη φέτος έχουν ενισχυθεί σημαντικά και οι υπόλοιποι που έχουν ανάλογους στόχους με το τριφύλλι. Για να είμαστε περισσότερο ακριβείς η ποιοτική αναβάθμιση των πρασίνων δεν μπορεί να εξαργυρωθεί στο παρκέ, μιας και οι ανταγωνιστές τους απέκτησαν πολύ μεγαλύτερο βάθος. Είχαμε πει πως για να έχει ελπίδες η ελληνική ομάδα για τα play- off, θα πρέπει να πάρει όσο το δυνατόν πιο πολλά ματς στο Ο.Α.Κ.Α και να κερδίσει τα λεγόμενα εύκολα μακριά από αυτό. Τι έκανε έως τώρα; Το ακριβώς αντίθετο. Έχασε στην Γαλλία από την Βιλερμπάν, νομίζω ότι το χθεσινό παιχνίδι στο Μόναχο δείχνει ξεκάθαρα το μέγεθος της αποτυχίας Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού τις πρώτες δύο αγωνιστικές και χθες από την Αρμάνι στην Αθήνα.

Δεύτερον η ευθύνη των Μ.Μ.Ε. Το να καλλιεργείς την ελπίδα ή να αυξάνεις τις προσδοκίες δεν είναι κακό, αρκεί να στηρίζεται σε λογικά και κυρίως μπασκετικά επιχειρήματα. Το να χαϊδεύεις τα αυτιά δεν βοηθά. Αντίθετα δημιουργεί πολλά προβλήματα όταν εμφανιστούν οι πρώτες στραβές.

Τρίτον και σημαντικότερο. Οι ευθύνες της διοίκησης. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε απανωτές υπερβάσεις το καλοκαίρι για να φτιάξει μια ομάδα ισχυρή και σίγουρα ποιοτικότερη από την προηγούμενη σεζόν. Πήρε όμως την απόφαση να δώσει τα κλειδιά σε έναν προπονητή που το άθλημα τον έχει ξεπεράσει. Με βάση ποιον τεχνικό θα μπορούσε να φέρει, ίσως ο Πεδουλάκης να είναι και η ιδανικότερη επιλογή, όμως καλό θα ήταν να πουν στον κόσμο ότι η ομάδα έχει ως στόχο το χτίσιμο για τα επόμενα χρόνια και όχι ότι αποτελεί project μιας χρήσης. Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν και για τον άλλο εκπρόσωπο μας στην διοργάνωση.

Το κακό και για τους δύο είναι πως, με την αποχώρηση των ερυθρόλευκων από το ελληνικό πρωτάθλημα, χάθηκε για αμφότερους η μεταξύ τους κόντρα που τους τροφοδοτούσε και κρατούσε ζωντανό το ενδιαφέρον φιλάθλων και ομάδων για όλη τη σεζόν. Σκεφτείτε το ενδεχόμενο να έχουν αποχαιρετήσει και οι δύο την προοπτική πρόκρισης στην οκτάδα από νωρίς, κάτι που επαναλαμβάνω το θεωρώ εξαιρετικά πιθανό, πόσο ξενερωμένο θα είναι το περιβάλλον για το άθλημα στη χώρα, για τον κόσμο των αιωνίων ακόμα και για τους ίδιους τους παίκτες. Αυτά ως τροφή για σκέψη….

MUST READ

Λίγη ντροπή τουλάχιστον, Μποντιρόγκα…

ΥΓ: Μετά από δύο χρόνια παρουσίας στο www.to10.gr σήμερα γράφω το τελευταίο μου κείμενο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους συντελεστές του site για την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο μου και για την εξαιρετική συνεργασία. Όλα τα ωραία κάποτε φθάνουν στο τέλος…. Καλή συνέχεια στο www.to10.gr και σε όλα τα παιδιά. Εις το επανιδείν