
Η ζωή ενός ανεπανάληπτου ηθοποιού και γόη του καλλιτεχνικού κόσμου
Ο Νίκος Γαλανός είναι από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς, που έχουμε γνωρίσει στην χώρα μας, έχοντας καταγράψει μια ασύλληπτη πορεία άνω των έξι δεκαετιών, κερδίζοντας τη θέση του στην «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου και εξελισσόμενος σε μια πραγματική διαχρονική αξία.
Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για τον τελευταίο πραγματικό ζεν πρεμιέ, που όμως δεν είναι πια μαζί μας, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, αντιμετωπίζοντας σημαντικά προβλήματα υγείας, τα οποία αρχικά τον οδήγησαν σε αποχώρηση από τη «Γη της Ελιάς», όπου πρωταγωνιστούσε μέχρι πολύ πρόσφατα, και αναδείχθηκαν αρκετά βαριά, για να υποκύψει εν τέλει και να αφήσει ένα τεράστιο κενό στον καλλιτεχνικό κόσμο.
Ο 79χρονος ηθοποιός, που… μόνο την ηλικία του δεν λεκρυβε και το πραγματικό όνομα ήταν Νικόλαος Σουπιωνάς έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με έναν μικρό ρόλο στην ταινία «Οργή» το 1962 και ύστερα ήρθαν οι μεγάλες επιτυχίες, κυρίως τη δεκαετία του ’70. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κωστή Μιχαηλίδη βγήκε για πρώτη φορά στο θέατρο στο πλευρό της Τζένης Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960.
Ανάμεσα στις ταινίες που κατάφερε να αναδείξει το ταλέντο του ήταν οι εξής: «Κραυγή» (1964), «Τα δάκρυα μου είναι καυτά» (1964), «Ο Ουρανοκατέβατος» (1965), «Η λεωφόρος του μίσους» (1968), «Πανικός» (1969) και «Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα» (1969).
Στην ταινία «Ένα αστείο κορίτσι» το 1970 δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη κατάφερε να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού και να αποκτήσει και εκείνος τους δικούς του θαυμαστές. Αξίζει να αναφέρουμε φυσικά τις ταινίες: «Ορατότης μηδέν» (1970), «Ο Αστραπόγιαννος» (1970), «Η Αλίκη Δικτάτωρ» (1972), ενώ η ταινία «Η αμαρτία της ομορφιάς» το 1972 του χάρισε την απόλυτη αναγνώριση.
Η απάντησή του στο… αν ήταν ζεν πρεμιέ
Ο ηθοποιός είχε πρόσφατα αναφερθεί στα σχόλια που είχε ακούσει για την εμφάνισή του: «Ακούω πολλές φορές ότι είμαι ο τελευταίος εν ζωή ζεν πρεμιέ».
«Η ομορφιά δεν έχει σχέση με την εξωτερική εμφάνιση αλλά με αυτό που εκπέμπει ένας άνθρωπος, δηλαδή αυτό που πηγάζει από την ψυχή του. Απλώς, αρκετές φορές η εσωτερική ομορφιά αντικατοπτρίζεται και στο πρόσωπο και το βλέμμα. Γι’ αυτό συχνά λέμε, και μεταφορικά “αυτός είναι ωραίος άνθρωπος”», συμπλήρωσε μιλώντας στη Lifo.
Η σχέση με τη Βουγιουκλάκη στο πλευρό της οποίας έμεινε μέχρι το τέλος
Η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Νίκος Γαλανός, συμπρωταγωνιστής της στο τελευταίο έργο που ανέβασε, την «Μελωδία της Ευτυχίας», συλλαμβάνονται από το φακό το 1996, λίγο πριν ξεκινήσει η μεγάλη περιπέτεια της υγείας της αξέχαστης πρωταγωνίστριας.
Εκείνη την άνοιξη του 1996 κανείς δεν φανταζόταν ότι λιγότερο από τρεις μήνες μετά την σοκαριστική αποκάλυψη ότι πάσχει από καρκίνο, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, απόλυτη αγαπημένη του ελληνικού κοινού, θα έφευγε από τη ζωή, αφήνοντας ένα ανεπούλωτο τραύμα στον κόσμο που την ακολουθούσε φανατικά.
Ο Νίκος Γαλανός είχε πει για την δραματική αυτή περίοδο: «Είχα καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην υγεία της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Υπήρχαν δύο φανερά σημάδια κάποιες φορές δεν μπορούσε να τραγουδήσει, δεν είχε δυνάμεις και το δεύτερο ήταν που της κρατούσα το χέρι στην σκηνή και το χέρι είχε γίνει χεράκι. Είχα και ένα προαίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά».
Οι εξετάσεις έγιναν στη Θεσσαλονίκη και μάθαμε τα δυσάρεστα, και επειδή δεν μου αρέσει η δημοσιότητα σε αυτού του είδους τα πράγματα, το έζησα λίγο με το ένα πόδι που λέμε, γιατί δεν μου άρεσε να πηγαίνω ούτε στο νοσοκομείο που ήταν και να περνάω μπροστά από τις κάμερες και να λέω μπούρδες που έλεγαν πολλοί συνάδελφοι. Όσες φορές πήγα, το έκανα πολύ διακριτικά, έμπαινα μέσα από την πίσω πόρτα χωρίς να έρχομαι σε επαφή με κανέναν. Ήταν ένα γεγονός, όπως όταν χάνεις τον άνθρωπό σου και επειδή όλο αυτό ήταν λίγο ξαφνικό και είναι σαν να χάνεις έναν άνθρωπο άδικα, είναι ένα σοκ».
Ο αρραβώνας με τη Δανδουλάκη
Ο Νίκος Γαλανός είχε βρεθεί καλεσμένος στο Στούντιο 4 και μίλησε για την Κάτια Δανδουλάκη με την οποία είχε αρραβωνιαστεί στο παρελθόν.
Συγκεκριμένα, ο Νίκος Γαλανός εκμυστηρεύτηκε αρχικά πως «αν δεν μίλαγε η Κάτια, εγώ δεν θα το έλεγα ποτέ ότι υπήρξαμε αρραβωνιασμένοι. Όπως και δεν το είχα πει ποτέ. Ήμασταν αρραβωνιασμένοι και πηγαίναμε για γάμο. Με δαχτυλίδι, επίσημα. Ήμασταν μαζί δύο – δυόμιση χρόνια.
Εκείνη την εποχή, τα ανάλογα σήμερα είναι μέσα από τα social media, εμείς τα είχαμε με τα περιοδικά και τα εξώφυλλα».
«Μιλάμε για χαμό με όλα αυτά! Τις συνεντεύξεις και όλα όσα γίνονταν τότε. Εμένα όμως δεν μου άρεσε να μιλάω, δεν μου άρεσε ποτέ να αναφέρομαι ούτε στα προσωπικά μου αλλά ούτε και στα προσωπικά των άλλων. Όπως επίσης δεν δεχόμουν όταν μου έλεγαν κάτι για κάποιον ή κάτι για εμένα».
Πηγή: athensmagazine.gr