
Η απιθανη Παρί Σεν Ζερμέν του Λουίς Ενρίκε πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ γιατί έφτιαξε υπερομάδα με παίκτες που γουστάρουν να παίζουν για αυτή και δεν την κάνουν... χάρη.
Είδε άραγε τον τελικό ο Κιλιάν Εμπαπέ; Και αν αφήσουμε στην άκρη τα εκατομμύρια ευρώ που του κάνουν πάντα την ζωή πιο εύκολη και το μυαλό πιο ανέμελο τι να σκέφτεται άραγε βλέποντας πως στην πρώτη χρονιά που άφησε την Παρί Σεν Ζερμέν την είδε όχι απλά να κατακτά το Τσάμπιονς Λιγκ αλλά να διαλύει την Ίντερ με 5-0 στον τελικό που ήταν σαν να βλέπεις την καλύτερη ομάδα του κόσμου απέναντι σε…. βετεράνους.
Και μιλάμε για μια Ίντερ που έχει κάνει σπουδαία πράγματα φέτος και που πέταξε έξω την Μπαρτσελόνα όμως η Παρί του Λουίς Ενρίκε ειναι ομάδα με όλη την σημασία της λέξης. Γεμάτη διάθεση, νιάτα και όρεξη με την φανέλα που φοράνε για διακρίσεις, για επιτυχίες. Μια ομάδα γεμάτη απο ταλέντα με τρομερό μέλλον μπροστά της. Γιατί για την Παρί Σεν Ζερμέν των «πετροδόλαρων» που σκορπούσαν δεξιά και αριστερά τα εκατομμυρία, η «συνταγή» ειναι στα χέρια της για να μην ειναι το πρώτο, το μοναδικό της.
Πλήρωσε «χρυσάφι» σε πολλούς τοπ κλας παίκτες που όμως ένοιωθαν πως της κάνουν την χάρη και έμαθε. Όπως πλήρωσε ακριβά και τον Εμπαπέ που διάλεγε προπονητές και ρόστερ για να φοράει την φανέλα της και τελικά όταν έφυγε, η Παρί ανάσανε, απελευθερώθηκε. Γιατί όσο καλός παίκτης και αν ειναι κανείς, και ο Εμπαπέ ειναι κορυφαίος, το θέμα ειναι να γουστάρεις να παίζεις για την ομάδα που ανήκεις και να μην νοιώθεις εσύ «μεγαλύτερος» απο αυτήν.
Η Παρί που μάγεψε φέτος απο το μεγάλο ματς πρόκριση με την Μάντσεστερ Σίτι έως και τον τελικό με την ισοπεδωτική παρουσία της απέναντι στην… άτυχη Ίντερ ειναι ότι καλύτερο είδαμε φέτος, και σίγουρα απο τις καλύτερες ομάδες των τελευταίων χρόνων. Με την σφραγίδα του Λουίς Ενρίκε, ένα ποδόσφαιρο κυριαρχικό με τρομερή πίεση στον αντίπαλο χάρις στην «φρεσκια» ομάδα και με παίκτες όπως ο Ντουέ που θα τον συζητάμε για χρόνια.
Απο την άλλη για την Ίντερ ήταν η μοίρα της να πέσει ξανά σε ομάδα που δύσκολα παλεύεται. Πρόπερσι ήταν η Μάντσεστερ Σίτι που βεβαίως δεν ήταν σαν την τωρινή Παρί αλλά έψαχνε χρόνια το πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ και το πήρε αγχωτικά, φέτος έπεσε πάνω στον «βράχο» της υπερομάδας του Λουίς Ενρίκε. Και μέχρι εδώ που έφτασε βεβαίως ήταν υπέρβαση αλλά όταν τρως 5 γκολ σε έναν τελικό θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Όπως και να έχει;
Η Παρί το πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ που έψαχνε χρόνια τώρα και πλέον αν κινηθεί έξυπνα και συνετά, όπως φέτος, χωρίς να θεωρεί πως με μόνο με τα λεφτά θα τα πετύχει όλα, τότε σίγουρα με το «χρυσό» ρόστερ που έχει δεν θα αργήσει να πανηγυρίσει και το επόμενο, και το μεθεπόμενο…