Πόσο έχει βελτιωθεί στην «πίεση» η Ρεάλ Μαδρίτης;

Όταν ο Τσάμπι Αλόνσο ανέλαβε τη Ρεάλ Μαδρίτης στα τέλη Μαΐου, ήταν ξεκάθαρος: η ομάδα έπρεπε να γίνει πιο «μοντέρνα» χωρίς τη μπάλα. Η Ρεάλ των τελευταίων ετών στηριζόταν στην ποιότητα των πρωταγωνιστών της και στη διαχείριση ρυθμού του Κάρλο Αντσελότι, ωστόσο αρκετές φορές δεν μπορούσε να επιβάλει τον έλεγχο μέσα από την πίεση και την ανάκτηση μπάλας. Με την έλευση του Ισπανού, η απαίτηση ήταν ένα ποδόσφαιρο πιο επιθετικό, πιο επιδραστικό και με μεγαλύτερη ένταση στο πρώτο και δεύτερο τρίτο του γηπέδου.

Το πρώτο στοιχείο που έχει αλλάξει αφορά τη δομή του pressing. Ο Αλόνσο έχει εισάγει ένα πιο «καθοδηγούμενο» πρέσινγκ, με την μπάλα να ωθείται σε συγκεκριμένες ζώνες για να προκληθούν παγίδες. Αυτό φαίνεται κυρίως από τον τρόπο που η Ρεάλ πιέζει τους αντίπαλους στόπερ: ο προωθημένος παίκτης (συχνά ο Μπέλιγχαμ) κλείνει τη γραμμή πάσας προς τον άξονα, ενώ οι εξτρέμ σφραγίζουν τις πάσες προς τα πλάγια μπακ. Η ομάδα πλέον δεν περιμένει χαμηλά για να αμυνθεί. Θέλει να κλέβει ψηλά και να επιτίθεται άμεσα.

Το δεύτερο στοιχείο αφορά την απόσταση των γραμμών. Με τον Αντσελότι, η Ρεάλ έτεινε να ρίχνει το βάθος της άμυνας για να προστατέψει τον χώρο πίσω από τα στόπερ και τον Κουρτουά. Ο Αλόνσο αντιθέτως έχει ανεβάσει τη γραμμή τουλάχιστον 10-15 μέτρα ψηλότερα, με συνέπεια οι μέσοι να μπορούν να συμμετέχουν πιο επιθετικά στην ανάκτηση. Ο Τσουαμενί, ο Βαλβέρδε και ο Καμαβινγκά — όπου έχει χρησιμοποιηθεί — καθορίζουν το ύφος του νεοσύστατου πλάνου: ενέργεια, κάλυψη χώρων, «δόλωμα» στη μεταβίβαση για να κερδηθεί η μονομαχία.

Τα αποτελέσματα αυτής της μεταμόρφωσης είναι ήδη ορατά στα νούμερα: η Ρεάλ επιτρέπει λιγότερες τελικές προς την εστία, ανακτά συχνότερα τη μπάλα στο επιθετικό τρίτο και αναγκάζει τους αντιπάλους της σε περισσότερα λάθη υπό πίεση. Η άνεση με την οποία κέρδισε ματς εκτός έδρας, όπως αυτό με τη Χετάφε (0-1), είναι χαρακτηριστική του νέου ύφους: όχι πια αναμονή για μια στιγμή μαγείας, αλλά συνεχής δημιουργία καταστάσεων από την ένταση του παιχνιδιού.

Σε ατομικό επίπεδο, ο Τζουντ Μπέλιγχαμ αποτελεί σημείο αναφοράς. Παρότι δημιουργός και σκόρερ, η αμυντική του προσφορά παραμένει θεαματική. Η ικανότητά του να επιτίθεται στη μπάλα, να κερδίζει δεύτερες μπάλες και να πιέζει με έξυπνες γωνίες, είναι εργαλείο που ο Αλόνσο εκμεταλλεύεται στο έπακρο. Στα άκρα, οι εξτρέμ πιέζουν πιο επιθετικά, με τον Ροντρίγκο να παίρνει πρωτοβουλίες στο κλείσιμο των γραμμών και τον Vinícius να αγκαλιάζει πιο συνειδητά τον ανασταλτικό ρόλο του.

Υπάρχουν όμως και ρίσκα. Η Ρεάλ αφήνει περισσότερο χώρο πίσω από την άμυνα, με αποτέλεσμα οι αντεπιθέσεις να αποτελούν μεγαλύτερη απειλή (Η Γιουβέντους άγγιξε πολλές φορές το γκολ). Στα παιχνίδια όπου ο αντίπαλος έχει ταχύτητα στην επίθεση, ο Αλόνσο χρειάζεται τη συνεχόμενη στήριξη των χαφ και τη σωστή τοποθέτηση των στόπερ ώστε η ομάδα να μη βρεθεί έκθετη. Επίσης, η υψηλή ένταση απαιτεί βάθος στο ρόστερ και διαχείριση ενέργειας, κάτι που θα δοκιμαστεί όσο μπαίνουμε στους μήνες των συνεχόμενων αγώνων.

Ενόψει της συνέχειας, το ερώτημα είναι αν αυτό το νέο pressing μπορεί να επιβληθεί και σε έναν αντίπαλο που ξέρει να ξεφεύγει από πίεση, και μάλιστα με παίκτες που επιδιώκουν την υπεραριθμία στο build-up. Αν η Ρεάλ καταφέρει να ελέγξει τον ρυθμό μέσα από την επιθετική άμυνα, τότε το πλάνο του Αλόνσο θα έχει περάσει το πρώτο μεγάλο τεστ του. Αν δεχτεί πίεση πίσω από την πλάτη της άμυνας της, τότε θα φανεί πως το νέο μοντέλο χρειάζεται ακόμη χρόνο.

Όπως και να έχει, η Ρεάλ Μαδρίτης μοιάζει ξανά μια ομάδα που επιβάλλεται, όχι μια ομάδα που αντιδρά. Και αυτό, από μόνο του, είναι η ουσία της αλλαγής που είχε υποσχεθεί ο Τσάμπι Αλόνσο.

MUST READ

Ελ Κααμπί και Ποντένσε… απειλούν την ΑΕΚ

Πηγή: In.gr