Σε ελεύθερη πτώση η Φιορεντίνα: Αγωνιστικό χάος, απούσα ηγεσία και μια σεζόν που μοιάζει σχεδόν… προδιαγεγραμμένη

Η Φιορεντίνα δεν είναι πια ομάδα· είναι μια σκιά του εαυτού της. Μια συλλογική κατάρρευση που αποτυπώνεται στα βλέμματα των παικτών, στη γλώσσα του σώματος, αλλά και στα αποτελέσματα: μόλις έξι βαθμοί σε δεκατέσσερις αγωνιστικές, χωρίς ούτε μία νίκη, με 24 γκολ παθητικό και μόλις έντεκα ενεργητικό. H «Gazzetta dello Sport» είναι βέβαιη για την ομάδα της Φλωρεντίας: «Σαν να κρατά στα χέρια της το ίδιο της το… εισιτήριο για τη Serie B».

Το ματς με τη Σασουόλο, που στους σχεδιασμούς έμοιαζε με αφετηρία αναγέννησης, μετατράπηκε στη χειρότερη επιβεβαίωση: η ομάδα δεν ξέρει τι θέλει να παίξει, οι παίκτες μοιάζουν χαμένοι και η κατάσταση ξεφεύγει ακόμη και σε επίπεδο συμπεριφοράς. Η «επανάσταση» του Νοεμβρίου —παραίτηση Πραντέ και απομάκρυνση Πιόλι— δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα. Αντίθετα, ο Βανόλι παρουσιάζει μια εικόνα προπονητή που ακόμη δεν έχει βρει τον τρόπο να αγγίξει την ομάδα. Ίδιο σύστημα, σχεδόν ίδιες επιλογές, καμία πραγματική σφραγίδα.

Το «μπαλέτο» στο πέναλτι ανάμεσα σε Μαντραγκόρα και Κιν ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μια σκηνή που δεν αρμόζει σε ομάδα Serie A και που κατέστρεψε ψυχολογικά έναν παίκτη που ήδη κουβαλά πίεση. Ακόμη χειρότερη η αντίδραση του αρχηγού Ρανιέρι, ο οποίος αρνήθηκε τη χειραψία στον προπονητή κατά την αλλαγή. Σε ποια ομάδα ο αρχηγός δίνει αυτό το παράδειγμα; Σε ποια ομάδα η ηγεσία λειτουργεί έτσι;

Η αγωνιστική αστάθεια συμπληρώνεται από μια τρομακτική έλλειψη εμπιστοσύνης. Τα λόγια του Βανόλι από τον πάγκο —«Μα πόσο φόβο έχουμε;»— περιγράφουν το κλίμα καλύτερα από κάθε στατιστικό. Ο Ντε Χέα, άλλοτε παγκόσμια κλάση, δέχεται τρία τέρματα απολύτως αποφύγετα. Ο Γκούντμουντσον μοιάζει πια άχρηστος στον αγωνιστικό σχεδιασμό. Κάθε γραμμή του γηπέδου μοιάζει με πρόβλημα που δεν έχει λύση.

Και όμως, αυτή η Φιορεντίνα δεν είναι μια ομάδα που χτίστηκε για να παλεύει για τη σωτηρία. Είναι μια ομάδα που επενδύθηκε για να διεκδικήσει Ευρώπη, που ξόδεψε 90 εκατομμύρια το καλοκαίρι, που υποτίθεται πως θα έκανε το βήμα προς την elite. Αντί για αυτό, έχει γίνει μία από τις ιστορίες της χρονιάς — αλλά από τη λάθος πλευρά.

Γι’ αυτό και το ερώτημα που αιωρείται πάνω από το «Βιόλα Παρκ» δεν αφορά το τι πήγε στραβά. Αυτό είναι πλέον ξεκάθαρο. Το κρίσιμο, επείγον ερώτημα είναι: τι μπορεί να γίνει τώρα;

Ο πρόεδρος Κομίσσο, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ψάχνει τρόπους να παρέμβει, αλλά η φυσική του απουσία γίνεται πλέον εμφανής. Ο Βανόλι —τουλάχιστον προς το παρόν— δεν είναι υπό αμφισβήτηση. Κανείς δεν σκέφτεται την επιστροφή Πιόλι. Αλλά αυτό που λείπει από τη Φιορεντίνα είναι κάτι πιο βαθύ: χαρακτήρας, ταυτότητα, κάποιος να μπει μπροστά.

Εδώ ακριβώς γεννιέται μια σκέψη που απασχολεί όλο και περισσότερο κόσμο: μήπως ήρθε η ώρα η Φιορεντίνα να καλέσει μια πραγματική σημαία της; Μια προσωπικότητα που δεν θα μπει απλώς στα αποδυτήρια, αλλά θα αλλάξει την ατμόσφαιρα με την παρουσία της;

Το πρώτο όνομα που έρχεται στο μυαλό είναι, φυσικά, ο Τζανκάρλο Αντονιόνι. Για τη Φιορεντίνα υπήρξε τα πάντα — παίκτης, αρχηγός, σύμβολο, άνθρωπος που ξέρει τι σημαίνει να κουβαλάς αυτό το χρώμα στο στήθος. Άλλοι ονειρεύονται ακόμη και μια παρουσία τύπου Μπατιστούτα. Το κοινό σημείο; Ότι η ομάδα χρειάζεται κάποιον που θα εμπνεύσει, θα μιλήσει, θα αλλάξει την ψυχολογία μιας ομάδας που σήμερα μοιάζει να βυθίζεται χωρίς αντίσταση.

MUST READ

Σενάριο-φωτιά: «Συμφωνία Ολυμπιακού με Ουάσινγκτον»! (vids)

Οι σημαίες μπορεί να μην έχουν κυματίσει ποτέ στο Viola Park τα τελευταία χρόνια. Αλλά καταιγίδα σαν αυτή που ζει τώρα η Φιορεντίνα δεν έχει υπάρξει ξανά. Και αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σταματήσει τον κατήφορο, είναι κάποιος που γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους τι σημαίνει να παλεύεις με αυτά τα χρώματα.