Πρεβολαράκη: «Ήθελα και εγώ κάποια στιγμή να ανέβει η σημαία μου στο ψηλότερο σημείο και να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος»

Η Μαρία Πρεβολαράκη, που ανέβηκε στην κορυφή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος στην πάλη μίλησε στο Κανάλι Ένα και την Αμάντα Φούντη.

Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια της πάλης μίλησε για την καριέρα της και όλες τις πτυχές αυτής με ιδιαίτερη συγκίνηση και τη γεμάτη πείσμα διαδρομή της στο άθλημα που «υπηρετεί».

Ήτανε μια μοναδική στιγμή για μένα. Εκείνη την ώρα πέρασαν όλες οι προηγούμενες χρονιές, οι δεύτερες και οι τρίτες θέσεις, που καθόμουνα και έβλεπα το πρώτο σκαλί του βάθρου που δεν είχα καταφέρει να ανέβω και ήθελα και εγώ κάποια στιγμή να ανέβει η σημαία μου στο ψηλότερο σημείο και να ακουστεί ο Εθνικός Ύμνος. Οπότε ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη που τώρα ήρθε η στιγμή μου και τα κατάφερα και άκουσα τον Εθνικό Ύμνο, επιτέλους.

Όλες αυτές οι προσπάθειες που ειδικά σε κάποια Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είχα χάσει οριακά το να ανέβω στην πρώτη θέση. Οπότε σκεπτόμενη όλες τις προηγούμενες φορές που δεν είχα καταφέρει και τώρα που τα κατάφερα, ήταν πολύ έντονη στιγμή για μένα.

Νομίζω ήταν μια δικαίωση για μένα γιατί ήξερα ότι μπορώ να καταφέρω. Έχω κερδίσει αθλήτριες που είχανε βρεθεί άλλες φορές στην πρώτη θέση. Οπότε ήξερα ότι είχα τις δυνατότητες. Απλά κάθε φορά δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία. Κάτι γινότανε και έχανα αυτή την ευκαιρία του να ανέβω εγώ στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Οπότε τώρα ήμουν πανευτυχής που κατάφερα αυτή τη φορά να είμαι εγώ στην πρώτη θέση.

Το αφιερώνω στη νέα γενιά των αθλητών, που νομίζω ότι τους έχω αποδείξει να μην τα παρατάνε και να επιμένουν να προσπαθούν και ότι με την επιμονή θα καταφέρουν και αυτοί να πετύχουν τους στόχους τους.

Το να επιμένουμε σίγουρα για να κατακτήσουμε τους στόχους μας, μέσα από σκληρή δουλειά. Για μένα γενικά όλο το ταξίδι του αθλητισμού, είναι ένα μάθημα ζωής. Eίναι πολύ όμορφη εμπειρία που δεν μπορώ να το συγκρίνω με οτιδήποτε άλλο.

Η αλήθεια είναι ότι στα πρώτα στάδια, σε νεαρότερη ηλικία, ήταν ένα θέμα γιατί δεν υπήρχαν πάρα πολλά κορίτσια στους συλλόγους, οπότε εγώ στο σύλλογο που ξεκίνησα, τον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο, ήταν μόνο αγόρια.

Έκανα με αγόρια, τα οποία στην αρχή διστάζανε να κάνουν με ένα κορίτσι προπόνηση. Αρχικά γιατί θεωρούσαν υποτιμητικό ο προπονητής να τους βάζει με ένα κορίτσι να παλέψει. Και νομίζω ήταν και ο φόβος ότι άμα χάσουν από ένα κορίτσι θα υπάρχει κοροϊδία μετά από τα υπόλοιπα παιδιά. Οπότε διστάζανε τα αγόρια να γυμναστούν μαζί μου. Ο πρώτος μου παρτενέρ η αλήθεια είναι ότι ήταν ο αδερφός μου και επειδή και ο αδερφός μου ήτανε πολύ καλός αθλητής και βλέποντας τα άλλα παιδιά τον αδερφό μου να έρχεται να προπονείται με εμένα και να ανταγωνιζόμαστε πολύ σκληρά έπαιρναν θάρρος και δεχόντουσαν να κάνουν και αυτά προπόνηση.

Σίγουρα είναι και αυτοί πολύ ευτυχισμένοι. Ειδικά ο πατέρας μου. Η αλήθεια είναι ότι μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχα σκέψεις για το αν θα συνεχίσω ή όχι. Το συζητούσα πολύ και με την οικογένειά μου και με τον προπονητή μου. Δεν ήθελα να φύγω με σκυμμένο το κεφάλι, γιατί πέρσι ήταν μια δύσκολη χρονιά για εμένα, μια πολύ απαιτητική χρονιά που είχα πολλές απογοητεύσεις. Στα προ Ολυμπιακά Τουρνουά, είχα χάσει την πρόκριση. Αργότερα μου δόθηκε η πρόκριση λόγω του ότι μια αθλήτρια από τη Λευκορωσία αποκλείστηκε και εγώ ήμουν η επόμενη νούμερο ένα για να συμμετέχω. Οπότε μου δόθηκε έτσι η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είχα την εμφάνιση και την απόδοση που θα ήθελα. Μπορώ να τη χαρακτηρίσω απογοητευτική τη χρονιά την περσινή. Οπότε αποφάσισα να συνεχίσω, γιατί δεν ήθελα να φύγω με σκυμμένο το κεφάλι.

Πολλές φορές έχω πεισμώσει μετά από αποτυχίες, δυσκολίες που δεν τις περίμενα. Αυτό με δυναμώνει περισσότερο και με πεισμώνει ώστε να συνεχίσω και να καταφέρω καλύτερα πράγματα.

Επειδή πολλοί με ρωτάνε για τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ένα μακρινό σενάριο ακόμη πολύ. Μόλις πέρσι ξεκίνησαν οι προηγούμενοι Ολυμπιακοί. Είναι ένα μακρινό σενάριο, δεν το αποκλείω. Θα συνεχίσω όσο ακόμα το θέλει η ψυχή μου και ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω. Σίγουρα έχω θέσει και την επόμενη χρονιά ότι θα αγωνιστώ στο Ευρωπαϊκό και στους Μεσογειακούς αγώνες. Κι αν το θέλει η ψυχή μου να συνεχίσω και έχω τις αντοχές και μπορώ θα συνεχίσω και μετά.

Νομίζω ότι ηλικιακά είμαι 33 ετών, αλλά και εγώ και η Ντρισμπιώτη έχουμε αποδείξει ότι η ηλικία είναι ένας αριθμός και ότι όσο το θέλει η ψυχή η ηλικία δεν παίζει κανέναν ρόλο. Αν έχω την υγεία μου, δεν έχω τραυματισμούς και ευχαριστιέμαι και θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω, γιατί μετά από τόσα χρόνια πρωταθλητισμό, κάποια στιγμή κουράζεσαι και ψυχικά και θες και να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τη ζωή… Να πας και περισσότερες μέρες διακοπές από τη μια εβδομάδα που σου δίνει τη δυνατότητα όταν κάνεις πρωταθλητισμό.