ΛεΜπρον Τζέιμς: Ο Αδάμαστος – Το τέλος ή η αρχή ενός νέου θρύλου;

ΛεΜπρόν Τζέιμς: το σώμα κουράστηκε (;),  η ψυχή ποτέ.

Φώτα χαμηλά.

Μία αίθουσα γεμάτη πρόσωπα, αλλά όλοι κοιτούν μόνο έναν.

• Διαβάστε επίσης: «Ο Αντετοκούνμπο θέλησε να πάει στους Νικς το καλοκαίρι» (pic)

Στο κέντρο, ένας θρόνος.

Πάνω του, μια φανέλα ραμμένη από αναμνήσεις — Καβαλίερς, Χιτ, Λέικερς.

Χρώματα μπλεγμένα, ιστορίες ενωμένες.

Στην άκρη, τέσσερα δαχτυλίδια γυαλίζουν κάτω από το φως. Δεν είναι τρόπαια· είναι κεφάλαια.

Κάθε ένα κι ένα «γιατί». Κάθε ένα κι ένας πόνος.

Ο «Βασιλιάς» προχωρά αργά. Ακουμπά τα δαχτυλίδια, τα κοιτάζει, τα μετρά. Τέσσερα. Όχι αρκετά. Ποτέ αρκετά.

Σηκώνει το βλέμμα, φορά ξανά τη φανέλα. Το βλέμμα του δεν κουβαλά αλαζονεία — κουβαλά βάρος.

Του χρόνου, της προσδοκίας, της κληρονομιάς.

Η σιωπή είναι απόλυτη.

Μόνο ο ήχος του ιδρώτα, της ανάσας, του θρύλου που ακόμα δεν είπε την τελευταία του λέξη.

«Η δόξα δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ. Είναι να σηκώνεσαι κάθε φορά που πέφτεις.» – Νέλσον Μαντέλα

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς δεν σταμάτησε ποτέ να σηκώνεται.

Από το Άκρον μέχρι το… άπειρο

Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς γεννήθηκε στο Άκρον του Οχάιο, ανάμεσα στη φτώχεια, τον φόβο και ένα όνειρο. Από την πρώτη στιγμή, τον βάφτισαν «The Chosen One». Ένα παιδί χωρίς πατέρα, αλλά με πίστη μεγαλύτερη από οποιοδήποτε συμβόλαιο. Το 2003 μπήκε στο ΝΒΑ σαν φαινόμενο.

Το 2010 έφυγε από το Κλίβελαντ σαν “προδότης”. Το 2012 έγινε πρωταθλητής. Το 2016, λυτρωτής. Οι τίτλοι, οι διακρίσεις, τα βραβεία… όλα κομμάτια ενός παζλ που ακόμα φτιάχνεται. Γιατί ο ΛεΜπρόν δεν ήθελε ποτέ απλώς να κερδίζει. Ήθελε να ορίζει τη μοίρα του.

Το Μαϊάμι, το Κλίβελαντ, το Λος Άντζελες – ένας άντρας, τρεις εποχές

Στο Μαϊάμι έμαθε να κερδίζει.

Στο Κλίβελαντ έμαθε να επιστρέφει.

Στο Λος Άντζελες έμαθε να αντέχει.

Η πορεία του στους Λέικερς ξεκίνησε με αμφισβήτηση. Πολλοί πίστεψαν πως ήρθε για τη δόξα, όχι για το μπάσκετ. Αλλά ο ΛεΜπρόν τους απάντησε όπως μόνο εκείνος ξέρει: με πράξεις.

Το 2020, μέσα στη «φούσκα» του Ορλάντο, μακριά από οικογένεια και κόσμο, κατέκτησε το τέταρτο του πρωτάθλημα. Με τον θάνατο του Κόμπι να πλανάται βαριά πάνω από το Λος Άντζελες, εκείνος πήρε στους ώμους του μια πόλη που θρηνούσε. Και τη λύτρωσε.

«Θέλω τον γαμ…νο σεβασμό μου», είπε τότε. Και τον πήρε.

MUST READ

«Εμπλοκή» του NBA Europe στη Euroleague: Ποιες ομάδες κάνουν «δεύτερες» σκέψεις για το νέο συμβόλαιο

Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέχεια του αφιερώματος.