STORIES
Μουσικός, ερμηνευτής, συγγραφέας, πολιτικά δρων. Ήταν πολλά και διαφορετικά πράγματα. Ο ίδιος έλεγε: «Αυτό που λέμε Σαββόπουλος δεν υπάρχει (…) είναι ένας ρόλος που έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια»
Ο Διονύσης Σαββόπουλος, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, υπήρξε παιδί της εποχής του. Ανδρωμένος μέσα σε μια έντονα πολιτικοποιημένη εποχή, με τον δικό του τρόπο, εξέπεμψε το δικό του στίγμα.
Από το 1966 και το «Φορτηγό» έως το «Εμείς του ’60 οι εκδρομείς», η πολιτική, η ιστορία και η κοινωνία περνούν μέσα από τους στίχους των τραγουδιών του. Και το καθαρά προσωπικό του στιλ, σε μια εποχή που πλάι στο λαϊκό τραγούδι, άνθιζε το Νέο Κύμα, ξεχώρισε με το προσωπικό και πρωτότυπο ύφος τους
«Το Φορτηγό» το 1966, αλλά και το «Περιβόλι του τρελλού», «Ο Μπάλλος» το 1971, το «Βρώμικο ψωμί» το 1972. Όλα εξέπεμπαν πολιτικές επιρροές και θέσεις, αλλά και κριτική για την κοινωνική κατάσταση στη χώρα. Και «Ρεζέρβα», «Τραπεζάκια έξω», «Το κούρεμα», «Μην πετάξεις τίποτα», κ.ά.
«Μαύρη Θάλασσα», «Ζεϊμπέκικο», «Η Δημοσθένους λέξις», «Έλσα σε φοβάμαι» και «Αγγελος εξάγγελος» (διασκευή του «The wicked messenger» του Μπομπ Ντίλαν). Αλλά και τρυφερά τραγούδια, όπως η «Συννεφούλα», «Μια θάλασσα μικρή», «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο», «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά». Η λίστα ατελείωτη. Και όλοι ξέρουν τουλάχιστον ένα τραγούδι του.
Συναυλίες
Ο Διονύσης Σαββόπουλος έγραψε ιστορία και μέσα από τις συναυλίες του. Το κοινό του, πιστό, ακόμη και όταν δεν συμφωνούσε μαζί του πολιτικά.
Τον Σεπτέμβριο του 1983, γιορτάζοντας τα 20 του χρόνια στο ελληνικό τραγούδι μετέτρεψε το Ολυμπιακό Στάδιο σε συναυλιακό χώρο. Η συναυλία συγκέντρωσε πάνω από 150.000 κόσμος. Ήταν η κορύφωση της περιοδείας «20 χρόνια δρόμος».
Αλλά και φέτος, βρέθηκε στο Rockwave.
Αυτοί που τον ενέπνευσαν
Το 1997, ο Διονύσης Σαββόπουλος ταρακούνση ξανά τα νερά της ελληνικής μουσικής σκηνής, παρουσιάζοντας ένα άλμπουμ αφιέρωμα στους μεγάλους εκείνους καλλιτέχνες που θαύμαζε και τον ενέπνευσαν.
Και τι δεν περιείχε η λίστα του «Ξενοδοχείου»: Μπομπ Ντίλαν, Λούτσιο Ντάλα, Νικ Κέιβ, Λου Ριντ, Βαν Μόρισον. Αλλά συγκροτήματα όλως οι Cream, Jethro Tull, Spencer Davis Group, Talking Heads και Quicksilver Messenger Service.
Συνέπραξαν στον δίσκο αυτό μουσικοί όπως ο Γιάννης Σπάθας (κιθάρες και μαντολίνο), ο Σταύρος Λάντσιας (πλήκτρα και κρουστά), η Γιώτη Κιουρτσόγλου (μπάσο), Και σπουδαίοι τραγουδιστές: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ορφέας Περίδης, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Αργύρης Μπακιρτζής, Νίκος Ζιώγαλας, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Διονύσης Τσακνής, κ.ά.
Θέατρο, σινεμά
Ο Διονύσης Σαββόπουλος καταπιάστηκε με τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη , ως μουσικοσυνθέτης, το καλοκαίρι του 1985 στην παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Λούκα Ρονκόνι, στην Επίδαυρο. Το Ιούλιο του 2013 επανέρχεται με το ίδιο έργο στο αργολικό θέατρο αναλαμβάνοντας τη σκηνοθεσία, αλλά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω σε δική του, νέα μετάφραση.
Είχε γράψει μουσική για τους Αχαρνής, το Happy Day του Παντελή Βούλγαρη, τον Πλούτο και τον Οδυσσεβάχ. Υπήρξε και λίγο παραμυθάς, με παραστάσεις που έκανε ο ίδιος για παιδιά.
«Καιρό στο κελί»
Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν πολιτικά ενεργός σε όλη τη σταδιοδρομία του στη μουσική.
Κατά τη διάρκεια της Χούντας φυλακίστηκε δύο φορές για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1967.
«Έχω μείνει σε ένα κελί για πάρα πολύ καιρό. Μπορεί βέβαια να ήμουν στενεμένος, αλλά ένα φως μέσα μου έγραφε τραγούδια. Το τραγούδι “Δημοσθένους λέξις” γράφτηκε εκεί. Μάλιστα ο πρώτος τίτλος του τραγουδιού ήταν “Εμβατήριο για μετέωρο φυλακισμένο”. Ανακάτεψα εκ των υστέρων τον Δημοσθένη για να ξεγελάσω τη λογοκρισία. Τους δούλεψα κανονικά! Δεν με επηρέασε η στενότης ή ο περιορισμός, πετούσα μέσα μου. Πάντα έφερνα εκείνο που συνέβη τότε και το ζούσα στο τώρα. Δεν πήγαινα στο παρελθόν. Έφερνα το παρελθόν στον παρόντα χρόνο».
Αλλά και συγγραφέας…
Βιβλία του είναι η «Σούμα (1963-2003) και το «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα», 2024.
Σ’ αυτό, ο Διονύσης Σαββόπουλος αφηγείται πώς από τροβαδούρος για «τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα» μετατράπηκε σε εθνικό βάρδο.
Απευθύνεται και σε εκείνους τους οποίους δυσαρέστησε κατά καιρούς ή και σε όσους τον πίκραναν για να πει σε όλους «νερό κι αλάτι».
Και σημειώνει: «Αυτό που λέμε Σαββόπουλος δεν υπάρχει. Ο Σαββόπουλος είναι ένας ρόλος που τον έπλασα σιγά σιγά με τα χρόνια: Ο τύπος με τα στρόγγυλα γυαλιά, τις τιράντες, αργότερα το γενάκι, που βγαίνει στη σκηνή, φτιάχνει αυτά τα τραγούδια, κάνει σχόλια και λέει ιστορίες. Είναι ο «Σάββο», όπως τον έλεγε ο συγχωρεμένος ο Τάσος Φαληρέας. Είναι ένας άλλος. Εγώ είμαι εγώ. Χώνομαι πολλές φορές μέσα σ’ εκείνον τον άλλο. Δικός μου είναι. Χωρίς εμένα θα ήταν αέρας κοπανιστός.
Τώρα όμως τον χρειάζομαι, γιατί μεγάλωσα και θα ’θελα να δω πώς ήμουν πιτσιρίκος, πώς φέρθηκα στον επαγγελματικό μου βίο, πώς ήμουν σαν σύζυγος, πατέρας και παππούς, κι ακόμα πώς ήμουν σαν πολίτης, σαν φίλος και σαν γιος. Σ’ αυτά είναι καλός ο Σάββο».
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
