Το εξαίσιο πτώμα θα πιει το καινούργιο κρασί

Το εξαίσιο πτώμα θα πιει το καινούργιο κρασί

Το «εξαίσιο πτώμα» γεννήθηκε γύρω στα 1925 και είναι το πιο γνωστό λεκτικό παιχνίδι των σουρεαλιστών, όπου τρεις ή περισσότεροι «παίκτες» παράγουν μια πρόταση, χωρίς ο κάθε παίκτης να γνωρίζει τι έχει γράψει ο προηγούμενος. Γράφει ο Παναγιώτης Μανωλάκος, κοινωνιολόγος.

Παναγιώτης Μανωλάκος, κοινωνιολόγος

Γιατί τα λέμε όμως αυτά και κυρίως πως θυμηθήκαμε αυτό το παλιό παιχνίδι κατάργησης της λογικής, των νοημάτων και έρευνας του τυχαίου;

Απλά αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή αναδρομή στην Ελληνική πολιτική σκηνή. Αποφασίσαμε να θυμηθούμε τις θέσεις των πολιτικών κομμάτων ή ακόμα και των βουλευτών τα τελευταία χρόνια. Έκπληκτοι είδαμε ότι παίζανε το παιχνίδι «εξαίσιο πτώμα» χωρίς να χρειάζονται συμπαίκτες, απλά σβήνανε από το μυαλό τους αυτό που είχαν -μόλις- πει και έλεγαν αμέσως μετά κάτι διαφορετικό ή ακόμα και το ακριβώς αντίθετό του.

Ορισμένα παραδείγματα θα ήταν εξόχως διαφωτιστικά και ακόμα περισσότερο διασκεδαστικά, θα μπορούσαμε να γράψουμε για βουλευτές που αρνούνται πως είπαν αυτό που το βίντεο τους εμφανίζει να λένε, για άλλους που αρνούνται tweets που έγραψαν ενώ τους τα δείχνουν ή για κόμματα που αλλάζουν θέσεις πιο γρήγορα από ότι ο Λούκι Λουκ τραβά το περίστροφό του. Ο Μπρετόν θα εκδήλωνε τον θαυμασμό ή μάλλον την απορία του, εσείς και εμείς όμως τα ξέρουμε και τους ξέρουμε.
Πιο σημαντικό λοιπόν, για εμάς, από το να τους σατιρίσουμε (κάτι που για να είμαστε ειλικρινείς κάνουν καλύτερα από εμάς άλλοι) είναι να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε στο γιατί συμβαίνει αυτό. Κάποιοι θα μιλούσαν για ένα είδος «κοινωνικού μιθριδατισμού» όπου οι πολίτες βαθμιαία γίνονται ποιο ανεκτικοί απέναντι στο καταφανές ψέμα, στην προφανή ανεπάρκεια των προσώπων ακόμα και στην ίδια την γελοιότητα. Κάποιοι άλλοι θα αναφέρονταν στην αντιπροσωπευτικότητα της ψήφου, επιχειρηματολογώντας πως τα μέλη του κοινοβουλίου είναι «ο καθρέφτης αυτού που είμαστε».

Παρότι κομμάτι αυτών των επιχειρημάτων μπορεί να αληθεύει, εμείς, δεν πιστεύουμε πως αυτή είναι η «μεγάλη εικόνα». Δεν αποδεχόμαστε πως το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι και η πραγματική εικόνα της χώρας, αντίθετα πιστεύουμε πως το προσωπικό αυτό εμποδίζει ουσιαστικά την χώρα να αποκτήσει τον δυναμισμό, το σφρίγος και -εν τέλει- την θέση που μπορεί να έχει. Δεν πιστεύουμε επίσης πως οι πολίτες «έχουν συνηθίσει και αποδέχονται τα πάντα». Η δυσφορία τους με όσα συμβαίνουν μπορεί να μην μετατρέπεται σε μαζικές διαδηλώσεις είναι όμως φανερή σε όλες τις έρευνες κοινής γνώμης αλλά και σε πράξεις των πολιτών όπως, η αποχή από τις εκλογές.  Δεν μπορούμε φυσικά να προβλέψουμε αν η έντονη δυσαρέσκεια που υπάρχει τόσο για την οικονομική κατάσταση όσο και για θέματα όπως η διαφθορά θα «γεννήσει» διαδηλώσεις όπως έχουμε δει σε άλλες χώρες (πχ στην Ρουμανία) ή κινήματα βάσης που εστιάζουν σε συγκεκριμένα θέματα. Πιστεύουμε όμως πως η δυνατότητα των τωρινών κομματικών σχηματισμών να ενσωματώσουν δημιουργικά αυτή την δυσαρέσκεια είναι περιορισμένη.

Αυτό σημαίνει πως ακόμη και αν στις επόμενες εκλογές η δυσαρέσκεια έναντι κάποιου κόμματος αποδειχθεί ο καθοριστικός παράγοντας για να υπερψηφιστεί κάποιος άλλος, η τάση συνολικής αποδόμησης του πολιτικού συστήματος στα μάτια των πολιτών δεν θα έχει αναστραφεί. Έτσι, μπορούμε να πούμε πως δεν υπάρχει μόνο η περίπτωση αναπαραγωγής των ίδιων πολιτικών προσώπων με όλες τις αδυναμίες και προφανείς ανεπάρκειές τους, υπάρχει και ο πραγματικός κίνδυνος περαιτέρω τροφοδότησης ακραίων και αντιδημοκρατικών πολιτικών μορφωμάτων.

Με την σειρά τους τα ίδια τα κόμματα θα πρέπει να λάβουν γενναίες αποφάσεις. Είτε θα επιλέξουν να παραμείνουν σε αυτή την πορεία συνολικής φθοράς και απαξίωσης είτε θα αρχίσουν να λειτουργούν με διαφορετικούς όρους. Η πλήρης διαφάνεια, οι ανοιχτές διαδικασίες, οι προγραμματικές συμφωνίες όπου είναι εφικτές ή οι συγκρούσεις με όρους πολιτικούς είναι τα προαπαιτούμενα αυτής της αλλαγής.

Αυτή η αλλαγή δεν είναι ελιτίστικη, είναι μια αλλαγή που ευνοεί  τους πλέον αδύναμους των συμπολιτών μας. Επαναφέρει την πολιτική ξανά στο επίκεντρο. Ξαναζωντανεύει δηλαδή την συζήτηση και την «αναμέτρηση» για τον τρόπο που θα αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα προβλήματα, τους τρόπους που θα δημιουργήσουμε όφελος για τον κάθε πολίτη ατομικά μέσα σε ένα πλαίσιο συνολικής βελτίωσης της ευημερίας και την πορεία που θα ακολουθήσουμε. Καταλαβαίνουμε πως αυτό θα σημάνει την ώρα της αποχώρησης για ένα σημαντικό μέρος του σημερινού πολιτικού προσωπικού, όμως οι ηγεσίες, στο τέλος της ημέρας, θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην επιβίωση των ίδιων ή ενός μέρους των στελεχών τους.

Τώρα που οι φαντασιώσεις έχουν συντριβεί κάτω από το βάρος της σύγκρουσης με την πραγματικότητα έχει έρθει η ώρα να επιστρέψει η πολιτική και η πεποίθησή μας είναι πως θα επιστρέψει. Όσο για αυτούς που δεν θα μπορούν να ανταποκριθούν σε μια τόσο μεγάλη και σημαντική αλλαγή, θα υπάρχει πάντα το σουρεαλιστικό «εξαίσιο πτώμα» ή έστω ένα scrabble.

Γράψτε το σχόλιο σας

Ακολουθήστε στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΣΧΟΛΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ