ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Δεν είναι λίγοι οι νέοι εργαζόμενοι που ανακοινώνουν την παραίτηση με «εκκωφαντικούς» τρόπους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, «πληρώνοντας» τα αφεντικά τους με το ίδιο νόμισμα
Μία αλλαγή σημειώνεται στον τρόπο που κάποιοι εργαζόμενοι αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα για παραίτηση, καταφεύγοντας σε πιο «έντονες» μεθόδους να πουν το τελευταίο αντίο, με έναν, τρόπον τινά, εκδικητικό τρόπο.
Ο στόχος; Να καταλάβουν οι εργοδότες τις αντιεπαγγελματικές συμπεριφορές που εξακολουθούν να διαιωνίζουν στον χώρο εργασίας.
Μία ακόμα περίπτωση κακής μεταχείρισης και μία εξαιρετική παραίτηση
Το 2011, ο Joey La Neve DeFrancesco εργαζόταν σχεδόν τέσσερα χρόνια στο room service ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ, μεταφέροντας φαγητό κατόπιν παραγγελίας στα δωμάτια των πελατών, όταν έφτασε στο μη περαιτέρω. Ο μισθός του ήταν πενιχρός – μόλις 5,50 δολάρια την ώρα – δούλευε εξοντωτικές βάρδιες και, σαν να μην αρκούσε αυτό, οι διευθυντές κρατούσαν και μερίδιο από τα φιλοδωρήματά του.
Η κακή μεταχείριση κλιμακώθηκε όταν ο DeFrancesco και οι συνάδελφοί του προσπάθησαν να οργανώσουν σωματείο εργαζομένων στο ξενοδοχείο. Σε απάντηση, οι διευθυντές επέπλητταν όσους συμμετείχαν, ακόμα και για τα πιο μικρά λάθη. Η κατάσταση έγινε τόσο ανυπόφορη, καθώς οι εργαζόμενοι που έπρεπε να απαντούν σε κλήσεις πελατών δεν επιτρεπόταν να κάθονται.
Ο DeFrancesco αποφάσισε να παραιτηθεί. Την ημέρα που έδωσε την τελική του «παράσταση», μπήκε κρυφά στους χώρους του προσωπικού μαζί με μια μπάντα επτά μουσικών και αιφνιδίασε τον προϊστάμενό του με μια μουσική «ενέδρα». «Ήρθα να σας πω ότι παραιτούμαι», είπε, πριν αποχωρήσει υπό τους θριαμβευτικούς ήχους της μπάντας που έπαιζε δυνατά και με το πλήθος να φωνάζει «ο Joey παραιτείται».
Ο DeFrancesco, τότε μόλις 22 ετών, έπεισε έναν φίλο του να βιντεοσκοπήσει το περιστατικό. Μετά από μερικές μέρες, ανέβασε το βίντεο στο YouTube, όπου έγινε αμέσως viral. Δεκατρία χρόνια αργότερα, το βίντεο έχει συγκεντρώσει σχεδόν 10 εκατομμύρια προβολές.
Τον εμπόδισε άραγε η θεαματική, viral αποχώρησή του να βρει άλλη δουλειά; Ούτε στο ελάχιστο.
«Δεν νομίζαμε ποτέ ότι θα τραβούσε τόσο μεγάλη προσοχή», δήλωσε στον Guardian. Ο 36χρονος πλέον οργανώνει εργατικά κινήματα και ασχολείται με τη μουσική, ζει στη Νέα Υόρκη και ανέφερε ότι ένιωσε «απελευθερωμένος» όταν παραιτήθηκε και είπε «αντίο» στους προϊστάμενούς του με αυτό τον τρόπο. «Τώρα θα σας κάνω ρεζίλι για τον τρόπο που φερθήκατε σε όλους εδώ μέσα», δήλωσε.
Τον εμπόδισε άραγε η θεαματική, viral αποχώρησή του να βρει άλλη δουλειά; Ούτε στο ελάχιστο. Λίγο αργότερα, άρχισε να εργάζεται σε μουσείο. Όπως λέει, το περιστατικό «ειλικρινά δεν αναφέρθηκε ποτέ» σε συνέντευξη για δουλειά. Μάλιστα, πιστεύει ότι θα μπορούσε να το βάλει και στο βιογραφικό του.
Αν και η ιστορία του DeFrancesco κατέχει περίοπτη θέση στο «Πάνθεον» των παραιτήσεων, σήμερα αντιμετωπίζει ολοένα και περισσότερους «ανταγωνιστές» από μια νέα γενιά εργαζομένων που εγκαταλείπουν θεαματικά τη δουλειά τους και το κάνουν viral. Το φαινόμενο της εκδικητικής παραίτησης – όπου δυσαρεστημένοι ή αγανακτισμένοι υπάλληλοι εκφράζουν δημόσια τα πραγματικά τους συναισθήματα για τον χώρο εργασίας τους – βρίσκεται σε άνοδο.
«Αν θες να φύγεις, φύγε»
Η ιστοσελίδα αξιολόγησης εργοδοτών Glassdoor είχε προειδοποιήσει στα τέλη του περασμένου έτους ότι «ένας κύκλος εκδικητικών παραιτήσεων βρίσκεται προ των πυλών» το 2025, εν μέσω της πτώσης της ικανοποίησης των εργαζομένων. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, έρευνα της εταιρείας προσλήψεων Reed, που δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο με δείγμα 2.008 εργαζομένων, έδειξε ότι το 15% των Βρετανών είχε παραιτηθεί με εκδικητικό τρόπο. Ο πρόεδρος της εταιρείας, James Reed, θεωρεί ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενισχύουν το φαινόμενο, καθώς ολοένα και περισσότεροι εργαζόμενοι μοιράζονται δημόσια τις ιστορίες τους. Μια από αυτούς ήταν η Brianna Slaughter, της οποίας το βίντεο έκλεινε με το σύνθημα:
«Αυτές οι εταιρείες μπορούν να σε απολύσουν σε μία μέρα και να σε αφήσουν χωρίς τίποτα. Αν θες να φύγεις, φύγε».
Η Slaughter, 26 ετών, Αμερικανίδα που ζει στο Κιότο της Ιαπωνίας, βρισκόταν δύο ώρες πριν από το επόμενο μάθημα αγγλικών που θα παρέδιδε, όταν παραιτήθηκε επιτόπου. Για κάποιο διάστημα, τα πράγματα ήταν διαχειρίσιμα, μέχρι που εμφανίστηκε μια παρεμβατική νέα διευθύντρια. «Αν τελείωνα το μάθημα ένα λεπτό νωρίτερα ή αργότερα, με μάλωνε», ανέφερε στον Guardian η Slaughter.
Όταν ξεκίνησε στη δουλειά, είχε αρκετό ελεύθερο χρόνο και οι συνάδελφοί της ήταν κυρίως «χαλαροί», αλλά οι τριγμοί δεν άργησαν να φανούν. Η αμοιβή ήταν 2.000 γιεν (περίπου 10 λίρες) ανά μάθημα αντί για ωρομίσθιο και ο τελικός μισθός πενιχρός. Τα προγράμματα μαθημάτων δίνονταν μόλις την προηγούμενη μέρα, κάνοντας τον προγραμματισμό σχεδόν αδύνατο. Επιπλέον, η δουλειά ήταν καθιστική και αυτό επηρέασε την υγεία της. «Πήγα στον γιατρό και μου είπε ότι, επειδή κάθεσαι συνεχώς, έχεις φλεγμονή στον αυχένα», θυμάται.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η άφιξη της νέας διευθύντριας. Της ζήτησε να φοράει μακρυμάνικα για να καλύπτει τα – κατά τη γνώμη της – «προσβλητικά τατουάζ» και συχνά παρακολουθούσε τα μαθήματα, κάτι που, όπως λέει η Slaughter, έκανε όλους να νιώθουν «αμήχανα». Έφτασε στο σημείο να κλαίει κάθε βράδυ. Τον Μάιο, αφού έλαβε έναν μισθό μόλις 100.000 γιεν (περίπου 500 λίρες) για έναν μήνα «σκληρής διδασκαλίας», αποφάσισε ότι είχε φτάσει η ώρα να πει «αντίο».
«Δύο μήνες; Είσαι τυχερή αν σου δώσω δύο εβδομάδες. Σου έδωσα δύο ώρες. Φεύγω τώρα».
Έστειλε επιστολή παραίτησης σε ανώτερο στέλεχος, που «την παρακάλεσε» να μείνει, αλλά αμέσως της θύμισε ότι υπήρχε δίμηνη προειδοποίηση αποχώρησης. Στο βίντεό της στο TikTok – που έχει συγκεντρώσει 1,2 εκατομμύρια προβολές – η Slaughter λέει ότι απάντησε στη διευθύντρια:
«Δύο μήνες; Είσαι τυχερή αν σου δώσω δύο εβδομάδες. Σου έδωσα δύο ώρες. Φεύγω τώρα».
Η απόφαση αυτή όχι μόνο δεν έβλαψε την καριέρα της, αλλά της άνοιξε νέους δρόμους. «Έβγαλα 7.000 δολάρια στο TikTok τον μήνα που παραιτήθηκα», λέει η Slaughter, η οποία πλέον ζει ως δημιουργός περιεχομένου, συμβουλεύοντας ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μετακομίσουν στην Ιαπωνία. Μάλιστα, αρκετοί την προσέγγισαν λέγοντάς της ότι το βίντεο τους ενέπνευσε να αποχαιρετήσουν και εκείνοι τις τοξικές τους δουλειές. «Μου είπαν: Νομίζω ότι θα παραιτηθώ κι εγώ. Αυτό ήταν το σημάδι που χρειαζόμουν». Και σε όσους διστάζουν ακόμη, η Slaughter λέει:
«Έπρεπε να έχεις φύγει από χθες».
Όταν τα πράγματα παίρνουν αρνητική τροπή
Οι νέοι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να παραιτηθούν εκδικητικά. Η εταιρεία Reed ανέφερε ότι το 26% των εργαζομένων ηλικίας 18-34 και το 22% των 35-44 ετών στο Ηνωμένο Βασίλειο παραδέχτηκαν ότι το έκαναν, σε σύγκριση με μόλις 8% των ατόμων ηλικίας 45-54. Τον Ιούνιο, έρευνα της ομάδας επιχειρηματικής ανάλυσης Conference Room αποκάλυψε χάσμα 15% στην εργασιακή ικανοποίηση μεταξύ των νεότερων και των μεγαλύτερων εργαζομένων στις ΗΠΑ: το 57% των κάτω των 25 δήλωσαν ικανοποιημένοι με τη δουλειά τους, έναντι 72% των άνω των 55.
Πριν από τέσσερα χρόνια, η Carly, τότε 25 ετών και κάτοικος Αλαμπάμα των ΗΠΑ, ήταν άνεργη, «σχεδόν άφραγκη και έτοιμη να δεχτεί οτιδήποτε». Μέσω ενός γραφείου προσωρινής απασχόλησης, βρήκε γρήγορα θέση ως ρεσεψιονίστ, μόνο βάσει βιογραφικού, και της ζητήθηκε να ξεκινήσει την επόμενη κιόλας μέρα. «Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι ότι ίσως δεν ήταν το καλύτερο μέρος για δουλειά, αλλά ήμουν απελπισμένη, οπότε το δέχτηκα», λέει.
Οι τρεις πρώτοι μήνες ήταν «εντάξει» και μάλιστα προήχθη σε υπεύθυνη μισθοδοσίας (HR payroll manager). Σύντομα όμως τα πράγματα πήραν αρνητική τροπή. Ένας νέος συνάδελφος, συγγενής των αφεντικών, άρχισε να τη δυσφημεί και διέδωσε ψευδώς ότι ήταν αλκοολική, απλώς επειδή προτιμούσε να χρησιμοποιεί ένα επιτραπέζιο φωτιστικό στο γραφείο της αντί για το δυνατό φως οροφής. «Απλώς μου αρέσει η ατμόσφαιρα», λέει η Carly.
Σύντομα της ανέθεσαν και επιπλέον καθήκοντα: υπεύθυνη πληρωτέων λογαριασμών. «Ήταν υπερβολικό για μια 21χρονη να τα διαχειριστεί μόνη της», θυμάται. Η εταιρεία προσέλαβε προσωρινά έναν άνδρα (με 10 δολάρια περισσότερα την ώρα) για να αναλάβει τον ρόλο της στη μισθοδοσία, αλλά εκείνος απολύθηκε γρήγορα μετά από σοβαρά λάθη στις πληρωμές του προσωπικού. Έτσι, η Carly βρέθηκε ξανά με διπλό φόρτο εργασίας.
«Ήμουν συνεχώς αγχωμένη, στενοχωρημένη και έκλαιγα», λέει. Η κατάσταση κορυφώθηκε όταν ο «προβληματικός» συνάδελφός της κάλεσε σύσκεψη όλων των διευθυντών για να «ξεσπάσει» δημόσια εναντίον της. «Ήταν ένα γελοίο αίτημα», θυμάται. «Ουσιαστικά ήθελε να με εξευτελίσει μπροστά σε όλους». Εκείνη συμφώνησε να πάει, αλλά είχε άλλα σχέδια.
Όταν βγήκε από το γραφείο για τελευταία φορά, ένιωσε ευφορία.
Το πρωί της συνάντησης, η Carly ξύπνησε νωρίς, πήγε στο γραφείο και προγραμμάτισε ένα email προς όλους τους διευθυντές με το οποίο «τους εξηγούσε πόσο κακή ήταν η εταιρεία τους». Το μήνυμα ξεκινούσε σχετικά ευγενικά: «Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω σε μια νέα επαγγελματική πορεία». Σύντομα όμως κλιμακώθηκε. Αποκάλεσε τον αντικαταστάτη της «κυριολεκτικά χαζό σαν βράχο» και περιέγραψε τον φόρτο εργασίας της ως «καθημερινό άγχος που οδηγούσε σε κρίσεις πανικού και βραδιές με κλάματα». Έκλεισε γράφοντας: «Ο φορητός υπολογιστής και τα κλειδιά μου είναι στο γραφείο».
Μετά την αποστολή του email, το αφεντικό της προσπάθησε να την καλέσει. Εκείνη δεν απάντησε ποτέ. «Δεν ξαναάκουσα νέα τους», λέει. Όταν βγήκε από το γραφείο για τελευταία φορά, ένιωσε ευφορία. «Θα μπορούσα να βγάλω τα ρούχα μου και να τρέξω γυμνή μέχρι το σπίτι. Το άγχος και η πίεση που ένιωθα εξαφανίστηκαν αμέσως», λέει.
Λίγο αργότερα βρήκε άλλη δουλειά, αλλά παραδέχεται ότι έχει κάποιες ανησυχίες για μελλοντικές αιτήσεις. «Αν με ρωτήσουν, θα είμαι ειλικρινής και θα πω: αν μου φερθείτε σωστά, δεν θα το κάνω ποτέ σε εσάς».
Αν και οι περισσότεροι άνθρωποι παραιτούνται εκδικητικά για να δείξουν στους προϊσταμένους «ποιος έχει το πάνω χέρι», ένας ακόμη λόγος είναι να προειδοποιήσουν μελλοντικούς εργαζομένους να μείνουν μακριά.
«Αρκετά», λένε οι εργαζόμενοι
Η Katie Ostler εργαζόταν δύο χρόνια σε ένα σούπερ μάρκετ στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, όταν ήρθε η ώρα να πει «αρκετά». Είχε ξεκινήσει τη δουλειά στα 16 της χρόνια. «Ήταν ένα πραγματικά τοξικό, έντονα αγχωτικό εργασιακό περιβάλλον, με τεράστια εναλλαγή προσωπικού», θυμάται.
Η Ostler, σήμερα 29 ετών και κάτοικος Μάντσεστερ του Ηνωμένου Βασιλείου, λέει ότι οι διευθυντές της δεν μπήκαν καν στον κόπο να μάθουν το όνομά της για τους πρώτους έξι μήνες. «Δεν ήταν καλό μέρος για να εργάζεσαι, αλλά απλώς κρατούσα χαμηλό προφίλ και έκανα ό,τι έπρεπε», είπε στον Guardian.
Καθώς πλησίαζε τα 18, άνοιγαν νέες επαγγελματικές ευκαιρίες, ιδίως σε μπαρ. Είχε ήδη αρχίσει να μοιράζει το βιογραφικό της σε τοπικές παμπ όταν συνέβη ένα περιστατικό που την έκανε να φτάσει στα όριά της. Μια μέρα, ένας πελάτης άρχισε να φωνάζει σε μια 15χρονη συνάδελφό της για μια επιστροφή προϊόντος. Αντί να υποστηρίξει την νεαρή υπάλληλο, ο διευθυντής πήρε το μέρος του πελάτη και συνέχισε να φωνάζει στην εργαζόμενή του. «Τότε σκέφτηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να φύγω», εξήγησε.
Σύντομα βρήκε δουλειά σε μπαρ και πήγε στο σούπερ μάρκετ για να παραδώσει την παραίτησή της, με την υποχρεωτική προειδοποίηση μίας εβδομάδας. Προσπάθησε να δώσει την επιστολή σε έναν επόπτη, αλλά της είπαν ότι έπρεπε να την παραδώσει απευθείας στον διευθυντή. Όταν ρώτησε πού βρισκόταν, της αποκάλυψαν ότι ήταν στη μέση μιας συνέντευξης. Κάποιος άφησε να του ξεφύγει η τοποθεσία. Η Ostler μπήκε στην αίθουσα συνέντευξης, έδωσε την επιστολή στον διευθυντή και είπε δυνατά:
«Μην δουλέψετε εδώ – ορίστε η παραίτησή μου».
Η αίθουσα πάγωσε και ο υποψήφιος που έδινε συνέντευξη την κοίταξε μπερδεμένος. «Χρειάστηκε μεγάλο θάρρος. Έφυγα πριν προλάβει [ο διευθυντής] να πει οτιδήποτε», θυμάται.
«Ένιωσα σαν αφεντικό. Ήταν μια πολύ ενδυναμωτική στιγμή».
Δεν ήταν όμως η τελευταία φορά που άκουσε από αυτόν. Στον δρόμο για τη νέα της δουλειά, της τηλεφώνησε και της είπε να μη συμπληρώσει την τελευταία εβδομάδα εργασίας γιατί δεν ήθελε «την τοξική ενέργειά» της στην ομάδα. «Σκέφτηκα: έχεις δει ποτέ τον εαυτό σου στον καθρέφτη;» αστειεύτηκε.
Αργότερα χρειάστηκε να επιστρέψει μερικές φορές στο σούπερ μάρκετ για ψώνια. «Το απέφευγα όσο μπορούσα, αλλά κάποιοι με αναγνώριζαν και μου έλεγαν γειά. Δυστυχώς, δεν με υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα όταν μπήκα», δήλωσε γελώντας. Παρ’ όλα αυτά, η παραίτηση της είχε αρκετά θριαμβευτικό χαρακτήρα. «Ένιωσα σαν αφεντικό. Ήταν μια πολύ ενδυναμωτική στιγμή».
Ακολουθήστε στο Google News 
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσειςΔείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από
