Αντίο Annie Hall: Πέθανε η Νταϊάν Κίτον η εμβληματική μούσα του Χόλιγουντ

Η θρυλική ηθοποιός Ντάιαν Κίτον απεβίωσε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά που καθόρισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στο Χόλιγουντ.

Από τη σύζυγο του Νονού μέχρι την Οσκαρική ηρωίδα του Annie Hall, η Κίτον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο που εκπροσώπησε τη γυναίκα στη μεγάλη οθόνη με χαρακτηριστικό στιλ και εμβληματική ανεξαρτησία.

Η απώλεια της Κίτον αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη βιομηχανία, έχοντας διαγράψει μια πορεία γεμάτη επιτυχίες αλλά και προσωπικές μάχες, όπως η βουλιμία σημειώνει το Vanity Fair.

Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η οικογένεια της που ζήτησε διακριτικότητα για τους οικείους της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

«Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει τίποτα. Το να μεγαλώνω δεν με έκανε σοφότερη. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν ένας άνθρωπος εκτός τόπου»

Η Κίτον, γεννημένη ως Ντάιαν Χολ στο Λος Άντζελες το 1946, καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της Κέι Άνταμς, της συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στην τριλογία Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ίδια, μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει καν το μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο πριν την ακρόαση, θεωρώντας την επιλογή της ως «το ευγενέστερο πράγμα που έκανε ποτέ κάποιος» για εκείνη.

Παράλληλα, η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, με τον οποίο είχαν και προσωπική σχέση. Η συνεργασία τους ξεκίνησε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Play It Again, Sam το 1969 και συνεχίστηκε σε ταινίες όπως τα Sleeper (1973) και Love and Death (1975).

Η αποκορύφωση ήρθε το 1977 με το Annie Hall, όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα, ρόλος που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Άλεν συνεχίστηκε και αργότερα, με την Κίτον να τον υποστηρίζει ανοιχτά ακόμη και μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση από την υιοθετημένη κόρη του, Ντίλαν Φάροου.

Ιδιωτικές μάχες και δημόσιες νίκες

Η επαγγελματική της αρχή βρήκε την Κίτον στο Μπρόντγουεϊ, στο μιούζικαλ Hair (1968), όπου χρειάστηκε να υιοθετήσει το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός με το όνομα Ντάιαν Χολ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η ηθοποιός αποκάλυψε πως αντιμετώπισε βουλιμία, μια «ψυχική ασθένεια που την έκλεψε από τη χαρά της επιτυχίας», από την οποία κατάφερε να αναρρώσει χάρη στη θεραπεία.

Πέρα από τις συνεργασίες με τον Άλεν και τον Κόπολα, η Κίτον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της σε ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar (1977) και το Reds (1981).

«Είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη για όλη της τη ζωή. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι ιδιόρρυθμη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένα αγόρι μού είχε πει κάποια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος, κι εγώ απάντησα δεν θέλω να είμαι σύζυγος!»

Η ίδια είχε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς σε τέσσερις ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Father of the Bride (1991) και Something’s Gotta Give (2003), για το οποίο έλαβε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Άλλος ένας σταθμός στην καριέρα της ήταν η κωμωδία The First Wives Club (1996), όπου συμπρωταγωνίστησε με τις Γκόλντι Χόουν και Μπέτι Μίντλερ, ταινία που κατέληξε στο εμβληματικό τραγούδι You Don’t Own Me.

Διάσημη για το ανδρόγυνο στιλ της, το οποίο καθιερώθηκε χάρη στα κοστούμια, τα γιλέκα και τα καπέλα που φορούσε στην ταινία Annie Hall η Κίτον πάλευε με τις ανασφάλειές της, δηλώνοντας το 2019 ότι «δεν ξέρω τίποτα, και δεν έχω μάθει», προσθέτοντας πως «χωρίς την υποκριτική θα ήμουν αταίριαστη».

Μόνη από επιλογή
Η Ντάιαν Κίτον υπήρξε μία από τις ελάχιστες ηθοποιούς της γενιάς της που δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρά τους δεσμούς της με σπουδαίους άνδρες του Χόλιγουντ, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Αλ Πατσίνο και ο Γουόρεν Μπίτι.

«Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι εκκεντρική», είχε δηλώσει, θυμούμενη ότι από νεαρή ηλικία δεν επιθυμούσε τον ρόλο της συζύγου.

MUST READ

Η τελευταία ευκαιρία της Εθνικής για το Μουντιάλ

Η μεγαλύτερη της χαρά ήρθε μέσα από τη μητρότητα. Υιοθέτησε δύο παιδιά, την κόρη της Ντέξτερ (1996) και τον γιο της Ντιουκ (2001), για τα οποία είχε πει: «Η μητρότητα δεν ήταν μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν περισσότερο μια σκέψη που είχα για πολύ καιρό. Έτσι, βούτηξα».