Ολυμπιακός: Τα γενέθλια ενός (ποδοσφαιρικού) θαύματος

Δύο Σαββατόβραδα πριν, με το σφύριγμα της λήξης του Σιμόν Μαρτσίνιακ στο ΟΑΚΑ, έσπευσε  στον αντίπαλο πάγκο για να αγκαλιάσει ζεστά τον -αντίπαλο προπονητή- Μίλαν Ράσταβατς. Και όταν ήρθε η ώρα της συνέντευξης Τύπου του τελικού κυπέλλου Ελλάδας που πιστοποίησε το «Ολυμπιακός-νταμπλ» στόρι της χρονιάς; Δεν παρέλειψε πριν από όλα να αναφερθεί στον (φιναλίστ) ΟΦΗ. «Θέλω να τους συγχαρώ που έφτασαν ως εδώ.  Ξέρω ότι κανείς δεν θυμάται τον ηττημένο σε μια τέτοια αναμέτρηση αλλά έκαναν σπουδαία πορεία. Και μας δυσκόλεψαν» είπε με τη μπάσα φωνή του σε μια ακόμη υπενθύμιση πως ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι πριν από όλα κύριος με το «Κ» κεφαλαίο.

Διαβάστε επίσης: Golden Boys Μουζακίτης και Κωστούλας 

Αδιαμφισβήτητος Δανδής του ποδοσφαίρου αλλά και κάποιος που έχοντας υπηρετήσει τριάντα χρόνια μπροστά στους πάγκους έμαθε από την πίκρα της ήττας να απολαμβάνει τη νοστιμιά της νίκης. Πως το έγραψε κάποτε ο Αλμπέρ Καμύ; «Την εμπειρία δεν τη δημιουργείς. Δεν μπορείς να την αποκτήσεις κάνοντας πειράματα». Την εμπειρία πρέπει «απλά να την υποστείς». Και τα άσπρα μαλλιά του 64χρονου Βάσκου επιβεβαιώνουν πως από εμπειρία άλλο τίποτα. Από την εποχή που ξεκινούσε με την Αράτια ανώνυμος στα «τοπικά» της Βασκονίας (1994) ως την κατάκτηση του Europa League με την Σεβίλλη (2023) τότε που περνούσε χάντρες στο κομπολόι του τον Έρικ Τεν Χαγκ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τον Μάσιμο Αλέγκρι (Γιουβέντους) και τον Ζοσέ Μουρίνιο (Ρόμα). Και από την ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε το «κόλπο» μιας ολόκληρης εποχής πείθοντας τον να αφήσει για πρώτη φορά την παρτίδα του μέχρι την βεβαιότητα ότι εδώ στα μέρη μας έβαλε ήδη το σημάδι του για πάντα.

Ποιος αμφιβάλλει άλλωστε ότι σαν σήμερα, κάθε φορά που το ημερολόγιο θα γράφει 29 του Μάη, κάποιος, κάπου, θα ξεκινά να λέει εκείνη την ιστορία που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά καταλήγει με τον Ολυμπιακό κυπελλούχο Ευρώπης. Κάτοχο του Europa Conference League. Και θα εστιάζει «στην γριά Αλεπού» από το θαλδίβαρ που είναι άμεσος και ειλικρινής σαν το ποδόσφαιρο του» όπως έγραφαν για εκείνον κάποτε στην Ανδαλουσία. Αλλά που εδώ εμάς, δίχως να αλλάξει χαρακτήρα και τρόπο έκφρασης, μας έμαθε να πιστεύουμε στα θαύματα…

Τι να (πρώτο) θυμηθεί κανείς για τη συμβολή του; Ότι ήρθε «δοκιμαστικά» για τρεις μήνες και ξύπνησε μια ομάδα που ως τότε έμοιαζε παραδομένη στη μοίρα της; Ότι με εκείνη την 1-4 κατραπακιά από την Μακάμπι στο Φάληρο ουσιαστικά αποκλείστηκε πριν από τους «8», αλλά το βράδυ των γενεθλίων του ανταπέδωσε με 6-1 στην πιο «μεγάλη ανατροπή» όλων των εποχών στα κύπελλα Ευρώπης; Ότι ενεργοποίησε στην Πόλη τον Βιθέντε Ιμπόρα και ότι τα γάντια του Κωνσταντή Τζολάκη που ο ίδιος εμπιστεύτηκε, σταμάτησαν τρία πέναλτι; Ότι ακόμη και σήμερα στο Μπέρμιγχαμ την Άστον Βίλα του φίλου του Ουνάι Έμερι δεν την νίκησε ακόμη αντίπαλος σε ευρωπαϊκή βραδιά;

Ή την μαεστρία με την οποία «ξεχαρβάλωσε» στον τελικό την Φιορεντίνα έως ότου ο Σαντιάγο Έσε γεμίσει στην περιοχή για τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί και στα δευτερόλεπτα από την επαφή του Μαροκινού αρχισκόρερ με τη μπάλα ως ότου εκείνη καταλήξει στα δίχτυα…

«Αλήθεια κόουτς, το έχετε δει ξανά αυτό το γκολ; Το βλέπετε καμιά φορά όταν κλείνετε τα μάτια;» τον ρώτησα (για τα ΝΕΑ) με αληθινή περιέργεια. Δεν μου το αρνήθηκε. Αλλά δεν το άφησε και εκεί. Το πέρασε από το «φίλτρο» του. Στην προκειμένη περίπτωση από το φετινό… σαράκι του, σε χρονιά νταμπλ, για εκείνη τη μια ήττα μέσα στο 2025 που έκλεισε τον δρόμο για τους προημιτελικούς του Europa League.

«Είναι αλήθεια πως ήταν σπουδαίο αυτό το γκολ και σίγουρα το θυμάμαι συχνά. Ο Αγιούμπ μας βοήθησε πάρα πολύ σε εκείνη τη διαδρομή με τα πολλά του κρίσιμα γκολ και φυσικά με αυτό στον τελικό κόντρα στην Φιορεντίνα. Και αν δεν έλειπε έναν μήνα με τον τραυματισμό του, αν ήταν παρόντας σε εκείνα τα δύο παιχνίδια με τη Μπόντο Γκλιμτ ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να έχει συμβεί και φέτος; Ενδεχομένως να είχε σκοράρει όπως το συνηθίζει. Και ίσως να είχαμε πάει μακρύτερα στο Europa League. Και αυτό είναι κάτι που έχω σκεφτεί αρκετές φορές»…

Με ζεστό χαμόγελο, πλάι στη καλή (μας) Μαρίνα του Ολυμπιακού, αλλά και τρόπο αντίστοιχο απάντησε και στην ερώτηση αν η νίκη κόντρα στους Ιταλούς της Φιορεντίνα, ήταν η σημαντικότερη της καριέρας του με βάση τον «συντελεστή» δυσκολίας. Με την υπενθύμιση μάλιστα ότι από το 2011 και πέρα οι Ερυθρόλευκοι έγιναν η πρώτη ομάδα που κατέκτησαν ευρωπαϊκό τίτλο δίχως η προέλευση τους να είναι από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία.

«Έχετε γίνει συλλέκτης τίτλων την τελευταία διετία από την Σεβίλλη και έπειτα» του είπα και άρχισαν να απαριθμώ τις επιτυχίες του για να καταλήξω στην ερώτηση. Με διέκοψε όμως με νόημα: «Ξέχασες τον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ με τη Μάντσεστερ Σίτι στο Καραϊσκάκη» μου είπε. Δεν το ξέχασα. Εκείνον όμως παρότι η ομάδα του αντιστάθηκε (1-1) τον έχασε στα πέναλτι (4-5) τον Αύγουστο του 2023. Άρα τίτλος δεν ήρθε: «Ναι, αλλά όπως είπα και για τον ΟΦΗ είναι κρίμα να μην θυμάται κανείς τον φιναλίστ ενός τελικού. Σου αξίζουν συγχαρητήρια διότι έφτασες ως εκεί» εξήγησε. Και πως να διαφωνήσεις μαζί του.

«Είναι αλήθεια αυτό που είπες. Ότι ο Ολυμπιακός έγινε έπειτα από χρόνια η πρώτη ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο δίχως να προέρχεται από τα μεγάλα πρωταθλήματα.  Άρα ναι, μάλλον ήταν το πιο δύσκολο» συμπλήρωσε επιβεβαιώνοντας έμμεσα την πιο μεγάλη νίκη της καριέρας του.

Στη Σεβίλλη πήγε Μάρτη το 2023. Την βρήκε σμπαράλια να κοιτάζει από το γκρεμό τον υποβιβασμό. Απέκλεισε μαζί της Γιουνάιτεντ και Γιουβέντους πριν τη Βουδαπέστη και τον τελικό με τη Ρόμα. Πλάι στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ όμως Europa League και (παλιά καλά) UEFA, η Σεβίλλη έχει επτά στο ράφι της. Επτά από το 2006 και πέρα. Αυτό που έκανε με τους Ερυθρόλευκους του Πειραιά δεν είχε προηγούμενο. Και ποιος ξέρει αν ποτέ θα έχει και επόμενο.

Οι Πειραιώτες μέχρι πέρσι είχαν δυο παρουσίες σε προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και τις δύο τον προηγούμενο… αιώνα. Ο Μεντιλίμπαρ φτάνοντας στα μέρη μας βρήκε ένα ρόστερ με επιλογές των δύο προηγούμενων προπονητών της σεζόν (Ντιέγκο Μαρτίνεθ, Κάρλος Καρβαλιάλ) και μια ομάδα που είχε χάσει την κατεύθυνση της. Με λίγες αλλαγές σε πρόσωπα -όπως η αναβάθμιση του Κωνσταντή Τζολάκη σε πρώτο τερματοφύλακα- αλλά με μια διαφορετική θεώρηση τακτικά ο Ολυμπιακός σύντομα ήταν… άλλος. Η πρόκριση κόντρα στη Μακάμπι ήταν το πρώτο σημάδι. Ο αέρας στην Πόλη με τη Φενέρ το επόμενο. Και έπειτα δεν είχε επιστροφή. «Ήρθαμε να νικήσουμε» είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν από την Άστον Βίλα που προφανώς και ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί όχι για την πρόκριση στον τελικό αλλά για την κατάκτηση της διοργάνωσης: Έβαλε τέσσερα διαλύοντας την περίφημη «παγίδα» οφσάιντ του φίλου του Ουνάι Έμερι. Όταν οι Άγγλοι ήρθαν στο Φάληρο για να επανορθώσουν; Έχασαν πριν το καταλάβουν και το δεύτερο.

Και όταν πλέον προέκυψε το αντάμωμα του τελικού με τη Φιορεντίνα που ένα χρόνο πριν είχε φτάσει ξανά ως εκεί, αλλά έχασε το τρόπαιο από την Γουέστ Χαμ στην Πράγα; Υπήρχε πλέον μια σιγουριά, μια αδιανόητη αυτοπεποίθηση ότι η δουλειά θα ολοκληρωθεί στην εντέλεια. Οι δύσμοιροι Βιόλα είχαν ανάμεσα στα άλλα την ατυχία να είναι αυτή τη φορά ο τελικός δεκαπέντε χιλιόμετρα από τον Πειραιά. Πως να… γλιτώσουν;  «Θυμάμαι πρόσωπα. Την έκφραση ευγνωμοσύνης και χαράς. Τις εκφράσεις στα πρόσωπα του κόσμου. Θυμάμαι ακόμη όσα ακολούθησαν όταν φύγαμε από το γήπεδο. Τον τρόπο που πανηγυρίσαμε αυτή τη νίκη. Ο Ολυμπιακός κέρδισε για πρώτη φορά έναν ευρωπαϊκό τίτλο και ξέρω πως αυτό είναι πολύ σημαντικό. Όσα ακολούθησαν όμως εκείνο το βράδυ…» συμπληρώνει ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που εν το μεταξύ ένα χρόνο μετά έχει… τρυπήσει πάλι το ταβάνι.

Διότι μετά την κατάκτηση του Conference League, ήρθε η ολική επαναφορά της ομάδας του στην ελληνική κορυφή. Το νταμπλ που λέγαμε, 19ο συνολικά, μα πρώτο από το 2020. Και έγινε με +16 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα. Έγινε με προκρίσεις επί των Πράσινων αλλά και επί της ΑΕΚ (με εκείνο το αδιανόητο 6-0) το «σταύρωμα» μέσω κυπέλλου πριν ο ΟΦΗ ορθώσει το ανάστημα του στον τελικό. Έγινε με τους δύο πιτσιρικάδες τον Χρήστο Μουζακίτη και τον Μπάμπη Κωστούλα πριν ενηλικιωθούν να συναντώνται με τον Παναγιώτη Ρέτσο και τον Κωνσταντή Τζολάκη φτιάχνοντας μια απίθανη «σύνθεση» στην πρώτη γραμμή απευθείας από την παραγωγή του Ρέντη. Με το «Καραϊσκάκη» να καταπίνει τα sold out σαν στραγάλια. Με τα διαρκείας της σεζόν 2025-26 να εξαφανίστηκαν από τον Μάη. Με το κοινό να αποθεώνει τον σεβάσμιο «Μέντι»

«Κόουτς αλήθεια τώρα. Σε δεκαπέντε μήνες ο Ολυμπιακός πήρε όλους τους τίτλους σε μια απίθανη διαδρομή. Έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο. Γιόρτασε υποδειγματικά τα εκατό της χρόνια. Ανέδειξε νέους παίκτες απευθείας από την παραγωγική διαδικασία. Έχει το γήπεδο της μονίμως γεμάτο. Και το μόνο βέβαιο είναι πως και εσύ προσωπικά νιώθεις την αγάπη. Τι άλλο έμεινε; Τι έρχεται του χρόνου; Μήπως το… Champions League;». Μάλλον το κατάλαβε πριν η Μαρίνα αναλάβει. Φάνηκε από το χαμόγελο του και από τον τρόπο που άνοιξαν τα μάτια του. «Ξέρεις το ποδόσφαιρο καμιά φορά είναι απλά τέσσερις ήττες. Χάνεις τέσσερα παιχνίδια και δεν σε θυμάται κανείς. Μπαίνουν στην άκρη οι χαρές και ξεκινάς από το μηδέν» με προσγείωσε.

MUST READ

«Τρελά» χρήματα μοίρασε η UEFA – Τα ποσά που θα λάβουν οι ελληνικές ομάδες

Όλα όσα ήρθαν ως εδώ είναι σπουδαία. Μα τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κάποιος που πριν κάνει συλλογή από τίτλους, έμαθε να συλλέγει όλων των ειδών τις καταστάσεις το γνωρίζει καλά.