Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είναι ο άνθρωπος που δεν έχασε ποτέ (pics&vid)

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είναι ο άνθρωπος που δεν έχασε ποτέ (pics&vid)

Το σοκ του αποκλεισμού της Εθνικής Ιταλίας από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018 ήταν τεράστιο. Όλοι αναζητούσαν έναν αναμορφωτή. Κάποιον που δεν θα έχανε. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι περίμενε πάντα αυτή την κλήση...

Η επιλογή της ιταλικής ομοσπονδίας να αναθέσει στον Ρομπέρτο Μαντσίνι την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ομάδας δεν ήταν τυχαία. Οι γείτονες αναζητούσαν τον άνθρωπο που θα αναλάμβανε να επαναφέρει το αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Για όσους δεν το θυμούνται, η προηγούμενη μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση, το Μουντιάλ του 2018 στη Ρωσία, είχε μια ηχηρή απουσία: την Ιταλία.

Στα 53 του χρόνια άφηνε ένα συμβόλαιο που όμοιό του δεν θα βρει ξανά πουθενά. Η Ζενίτ, σύλλογος στον οποίο δούλευε τότε, του έδινε 12 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Και η ισχύ του συμβολαίου ήταν για ακόμα δύο χρόνια. Ο Μαντσίνι «πέταξε» 24 εκατομμύρια ευρώ για να φτιάξει μια Εθνική Ιταλίας από την αρχή. Τρία χρόνια αργότερα δεν το έχει μετανιώσει ούτε στιγμή. Όπως δεν το μετάνιωσε κανείς απ’ όσους πήραν εκείνη την απόφαση.

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι άλλαξε το αγωνιστικό dna της Ιταλίας και δεν το έκανε τυχαία. Υπήρξε σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ένας από τους κορυφαίους της γενιάς του. Και η γενιά του ήταν αληθινά σπουδαία. Ρομπέρτο Μπάτζιο, Ρομπέρτο Ντοναντόνι, Αντόνιο Κόντε, Τζανφράνκο Τζόλα, Αλεσάντρο Κοστακούρτα ήταν μερικά από τα ονόματα εκείνης της εποχής. Σε μια Ιταλία που είχε καταφέρει να παίξει στο πρωτάθλημά της ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Μαντσίνι υπήρξε ηγέτης μιας ομάδας που πέτυχε ισάξιο ποδοσφαιρικό θαύμα και από τη Νάπολι του Ντιεγκίτο.

Η Σαμπντόρια του 1991 κατέκτησε το πρωτάθλημα απέναντι στη Νάπολι του Ντιεγκίτο, τη Γιουβέντους του Ρομπέρτο Μπάτζιο, τη Μίλαν των τρομερών Ολλανδών, την Ίντερ την οποία κέρδισε στο Σαν Σίρο με 2-0 τρεις αγωνιστικές πριν το φινάλε και της πήρε την κούπα. Μια Σαμπντόρια που είχε διαλύσει τη Νάπολι με 4-1 στο Σαν Πάολο, αναγκάζοντας τον κόσμο να σηκωθεί όρθιος και να τη χειροκροτήσει Μια Σαμπντόρια που δεν κατέκτησε το πρωτάθλημα και έκατσε στις δάφνες αυτού, αλλά έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1992 χάνοντας από την Μπαρτσελόνα του Γιόχαν Κρόιφ στην παράταση. Κι όπως έχει πει ο Μαντσίνι, αν ποτέ γύριζε τον χρόνο πίσω, θα ήθελε να παίξει ένα και μόνο ματς. Εκείνον τον τελικό.

Φορώντας το «10» στην πλάτη, ο Μαντσίνι έμαθε να παίζει επίθεση. Αυτό του άρεσε. Αυτό πρέσβευε. Ένα ποδόσφαιρο γεμάτο φαντεζί ενέργειες με την μπάλα στα πόδια, κάθετες πάσες, άπλωμα του παιχνιδιού, γρήγορο τρανζίσιον. Μακριά από το «κατενάτσιο» που οι συμπατριώτες του μαθαίνουν από τα μικράτα τους. Μακριά από την μαζική άμυνα, τις καθυστερήσεις, την τέχνη του να τρως τον χρόνο.

Οι Ιταλοί πήγαν στον Μαντσίνι γνωρίζοντας την αγάπη του για τη χώρα, την προσμονή του για εκείνο το κάλεσμα, την κάψα του για μια μεγάλη επιτυχία ως προπονητής της. Αλλά και μια ιστορία που κρατούσε χρόνια, εκείνη που τον είχε φέρει μακριά από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας όταν ακόμα ήταν ποδοσφαιριστής. Ο νυν τεχνικός της Ιταλίας είχε ένα και μοναδικό πρόβλημα όσο καιρό ήταν ποδοσφαιριστής: ήθελε να είναι παντού και πάντα το νούμερο ένα. Το ίδιο έκανε ακόμα και στην Εθνική Ιταλίας του σπουδαίου Ρομπέρτο Μπάτζιο. Κλήθηκε για πρώτη φορά στα 19 του, πήγε με την αποστολή σε μια περιοδεία στην Αμερική, αλλά το έσκασε από το ξενοδοχείο για να θαυμάσει τη Νέα Υόρκη στην οποία πάντα ήθελε να βρεθεί. Τον έδιωξαν, τον τιμώρησαν για δύο χρόνια, τον κάλεσαν για το Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ αλλά εκεί αρνήθηκε να πάει ο ίδιος.

Γιατί; Ο Αρίγκο Σάκι του είπε πως θα παίξει σέντερ φορ, αλλά ο Μαντσίνι δεν αποχωριζόταν ποτέ τη θέση «10». Η απάντησή του έχει μείνει στην ιστορία. «Θα παίξω σέντερ φορ μόνο αν παίξω με τη φανέλα της Σαμπντόρια». Ο ίδιος είχε διαψεύσει πως είχε απαντήσει έτσι, ωστόσο στο Μουντιάλ δεν πήγε ποτέ. Όπως δεν πήγε και ο Λομπάρντο, που πήρε το μέρος του αρχηγού του στη Σαμπντόρια και όχι του Αρίγκο Σάκι. Από τότε και έπειτα δεν ξανά πέρασε το κατώφλι της Εθνικής Ιταλίας, στην οποία επέστρεψε 24 χρόνια αργότερα για να την αναλάβει ως προπονητής.

Μια ζωή γεμάτη τίτλους

Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι θα διεκδικήσει το βράδυ της Κυριακής τον πιο σπουδαίο τίτλο όχι της καριέρας του, αλλά της ζωής του όλης. Κι ας έχει πάρει ένα σωρό τρόπαια σε αυτή. Η ζωή του, είτε ως ποδοσφαιριστής, είτε ως προπονητής είναι γεμάτη κατακτήσεις. Μετρήστε:

Ως ποδοσφαιριστής: Δύο πρωταθλήματα Ιταλίας, ένα με τη Σαμπντόρια και ένα με τη Λάτσιο. Έξι Κύπελλα Ιταλίας, τέσσερα με τη Σαμπντόρια και δύο με τη Λάτσιο. Δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας, ένα με τη Σαμπντόρια και ένα με τη Λάτσιο. Δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης, ένα με τη Σαμπντόρια και ένα με τη Λάτσιο. Ένα ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ με τη Λάτσιο.

Ως προπονητής: Τρία πρωταθλήματα Ιταλίας με την Ίντερ. Τέσσερα Κύπελλα Ιταλίας, δύο με την Ίντερ, ένα με τη Φιορεντίνα, ένα με τη Λάτσιο. Δύο Σούπερ Καπ Ιταλίας με την Ίντερ. Ένα πρωτάθλημα Αγγλίας με τη Μάντσεστερ Σίτι, με την οποία κατέκτησε επίσης ένα Κύπελλο Αγγλίας και ένα Σούπερ Καπ Αγγλίας. Ένα Κύπελλο Τουρκίας με τη Γαλατασαράι.

Μια σπουδαία προσωπικότητα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ένας άνθρωπος που άλλαξε τη μοίρα πολλών ομάδων είτε ως παίκτης, είτε ως προπονητής. Εκείνος που οδήγησε τη Σίτι στο πρώτο πρωτάθλημα της νέας της εποχής, το 2012. Εκείνος που δημιούργησε την τελευταία πολύ μεγάλη Ίντερ, πριν την περσινή του Αντόνιο Κόντε. Και εκείνος που πήρε την Εθνική Ιταλίας σε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας της και την οδήγησε τρία χρόνια μετά στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, σπάζοντας ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε σε ρεκόρ.

Η δική του Ιταλία μετράει 33 συνεχόμενα παιχνίδια χωρίς ήττα. Θέλει δύο ακόμα για να ισοφαρίσει το απόλυτο ρεκόρ των 35 σερί αήττητων αγώνων που κατέχουν οι Ισπανία και η Βραζιλία. Η δική του Ιταλία έσπασε το προηγούμενο εθνικό ρεκόρ, το οποίο είχε επιτευχθεί τη δεκαετία του 1930 (1935-1939), όταν είχαν μείνει αήττητοι επί 30 αγώνες.

Η δική του Ιταλία κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφη την εστία της για 12 σερί 90λεπτα και ξεπέρασε το προηγούμενο ρεκόρ της, από το 1974 με τον Ντίνο Τζοφ, που το είχε καταφέρει σε 11 παιχνίδια και για 1.143 αγωνιστικά λεπτά.

Η δική του Ιταλία έχει να χάσει από τις 10 Σεπτεμβρίου 2018, στη φάση των ομίλων του UEFA Nations League, απέναντι στην Πορτογαλία.

Η δική του Ιταλία άφησε το κατενάτσιο, τις νίκες με μισό – μηδέν, τη σκοπιμότητα και έπαιξε από το ξεκίνημα επίθεση.

Η δική του Ιταλία γίνεται ένα λίγο πριν το ξεκίνημα της διαδικασίας των πέναλτι, σε μια μεγάλη αγκαλιά με εκείνον στη μέση να ουρλιάζει από πάθος.

Η δική του Ιταλία μοιάζει να του μοιάζει. Μοιάζει σαν να είναι φτιαγμένη να μη χάσει ποτέ ξανά… Όπως δεν έμαθε εκείνος να χάνει ποτέ και πουθενά.

Γράψτε το σχόλιο σας

Ακολουθήστε στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις αθλητικές ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Αθλητικές Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, από

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΣΧΟΛΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΡΘΡΑ